Ο Mamdani υπενθυμίζει ότι η αλλαγή έρχεται από τις γειτονιές – όχι από τα κέντρα εξουσίας
Η Δρ. Αιμιλία Βουλβούλη για τον Zohran Mamdani: Από την Αυτοκρατορία στις γειτονιές που διεκδικούν
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 6/7/2025

Η δρ. Αιμιλία Βουλβούλη, διδάσκουσα το Πανεπιστήμιο της Ροζάβα παρουσιάζει τον Zohran Mamdani, μεταναστευτικής καταγωγής ακτιβιστή, οργανωτή βάσης και πολιτικό που μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη και εξελέγη το 2020 στην Πολιτειακή Συνέλευση της πολιτείας. Είναι δε ο πρώτος μουσουλμάνος υποψήφιος.
Η Αιμ. Βουλβούλη αναδεικνύει τον ρόλο του στην κοινότητα της Astoria ως συμβούλου στέγασης, καλλιτέχνη χιπ χοπ και υπερασπιστή κοινωνικών δικαιωμάτων. Μέσα από τις εμπειρίες του στη στέγαση, στον ακτιβισμό και στον συνδικαλισμό, διαμορφώνει μια ριζοσπαστική πολιτική ταυτότητα, κοντά στους κατοίκους και μακριά από το πολιτικό κατεστημένο.
Το 2024 ανακοινώνει υποψηφιότητα για δήμαρχος Νέας Υόρκης, προτείνοντας ένα ριζοσπαστικό σχέδιο κοινωνικής δικαιοσύνης που οι υποστηρικτές του ονομάζουν «Zohranomics», και το 2025 κερδίζει τις προκριματικές εκλογές με σημαντικό ποσοστό.
Η Βουλβούλη συνδέει την πορεία του με τη μετααποικιακή ιστορία, τονίζοντας ότι η ιστορία του Mamdani δεν είναι success story, αλλά μια υπενθύμιση της δύναμης της συλλογικής διεκδίκησης από ανθρώπους που βιώνουν τις ανισότητες. Η πολιτική του διαδρομή καταδεικνύει ότι η ενότητα, η αφήγηση και η πολιτισμική αντοχή είναι όπλα απέναντι στην καταπίεση και την αποικιοκρατική κληρονομιά.
Της Αιμιλίας Βουλβούλη
Αυτό το κείμενο βασίζεται στη συνέντευξη που μου έδωσε ο Zohran Mamdani το 2019, στο πλαίσιο της έρευνάς μου ως επισκέπτρια ερευνήτρια στο City University of New York (CUNY). Σε μια εποχή που οι έννοιες της πολιτικής συμμετοχής και της συλλογικής δράσης συχνά αδειάζουν από το νόημά τους, η ιστορία του υπενθυμίζει μια θεμελιώδη αλήθεια: η πολιτική δεν είναι αφηρημένη υπόθεση, αλλά καθημερινή πρακτική. Ένα πλέγμα σχέσεων, συγκρούσεων και μικρών νικών που καθορίζουν τον τρόπο που ζούμε μαζί.
Τον γνώρισα τότε, ενώ συμμετείχα εθελοντικά στην προεκλογική εκστρατεία του Bernie Sanders, ο οποίος διεκδικούσε για δεύτερη φορά το χρίσμα των Δημοκρατικών για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην κοινότητα εκείνη των εθελοντών, οργανωτών και κατοίκων της Νέας Υόρκης που πίστευαν πως η πολιτική μπορεί να επιστρέψει στους πολλούς, το όνομά του ξεχώριζε: ήταν ήδη ενεργός, σύμβουλος στέγασης και φωνή για όσους δεν είχαν φωνή.
Όταν η καθημερινότητα γίνεται πολιτική πράξη
Ο Zohran γεννήθηκε το 1991 στην Ουγκάντα, με καταγωγή από την Ινδία, και η οικογένειά του μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν εκείνος ήταν μόλις επτά χρονών. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η πολιτική δεν ήταν επιλογή αλλά δεδομένο - στα δέκα του βρέθηκε στις πρώτες του διαδηλώσεις στην Ουάσινγκτον, ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Όπως λέει ο ίδιος, «Δύο χρόνια μετά, ήρθε η 11η Σεπτεμβρίου. Θυμάμαι να βρίσκομαι σε πορείες, να ταξιδεύω μέχρι την Ουάσινγκτον για να φωνάξουμε κατά του πολέμου στο Ιράκ. Από παιδί κατάλαβα ότι η πολιτική δεν είναι επιλογή - είναι η ίδια η καθημερινότητα.»
Ως μαθητής, οργάνωσε συμφοιτητές του για να ιδρύσουν μια ομάδα κρίκετ, μια φαινομενικά ασήμαντη ιστορία, που όμως λέει πολλά. Το κρίκετ, πέρα από άθλημα, είναι ένα ζωντανό κατάλοιπο της αποικιοκρατίας· εισήχθη από τους Βρετανούς στην Ινδία, αλλά στα χέρια των λαών της Νότιας Ασίας έγινε σύμβολο κοινότητας, περηφάνιας και πολιτισμικής αντοχής, ενώ ταξίδεψε και στις ινδικές κοινότητες της Ανατολικής Αφρικής, που αποτέλεσαν κι αυτές προϊόν της βρετανικής αποικιοκρατικής μετανάστευσης. Για τον Zohran, ακόμη και αυτό το μικρό αίτημα έγινε αφορμή να μάθει πώς ο κοινός χώρος και η συλλογική φωνή χτίζονται από κάτω προς τα πάνω. «Οργανώσαμε 30-40 παιδιά για να πείσουμε το σχολείο να φτιάξει ομάδα. Έμαθα τη διαφορά ανάμεσα στο να μιλάς και στο να φτιάχνεις κάτι μαζί με άλλους», θυμάται.
Στο πανεπιστήμιο ίδρυσε το πρώτο παράρτημα των Students for Justice in Palestine, εμπειρία που τον δυνάμωσε απέναντι σε κάθε μορφή φίμωσης. Αργότερα εργάστηκε ως οργανωτής σε προοδευτικές καμπάνιες και διαπίστωσε στην πράξη τις αντιφάσεις του «επαγγελματικού ακτιβισμού»: επισφαλείς συνθήκες, εξάρτηση από χρηματοδοτήσεις, κούραση και εξάντληση. Δεν σιώπησε· όπως τότε με το κρίκετ, έτσι κι εδώ, οργάνωσε τους ίδιους τους συναδέλφους του, ξεκινώντας συνδικαλιστικές προσπάθειες για καλύτερες συνθήκες και αξιοπρεπείς μισθούς.
Ωστόσο, δεν περιορίστηκε μόνο στην πολιτική οργάνωση αλλά βρήκε και στη μουσική μια μορφή έκφρασης και αντίστασης. Υπήρξε καλλιτέχνης χιπ χοπ, μια μουσική σκηνή που παραδοσιακά εκφράζει φωνές αποκλεισμένων κοινοτήτων, κοινωνικές ανισότητες και την ανάγκη για αλλαγή. Μέσα από τους στίχους και τις παραστάσεις του, έμαθε τη δύναμη της αφήγησης και της πολιτισμικής αντίστασης στοιχεία που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της πολιτικής του ταυτότητας και δράσης.
Η Astoria ως μικρόκοσμος
Η Astoria ήταν και παραμένει ο τόπος όπου αυτές οι ιδέες παίρνουν μορφή. Ως σύμβουλος στέγασης, ο Zohran έβλεπε καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η καθημερινότητα: μια απλή απόλυση, μια απροσδόκητη αρρώστια ή μια αύξηση ενοικίου αρκούν για να ξεριζώσουν ανθρώπους από τον τόπο τους. Στο μικρό του γραφείο, συγκεντρώνονταν ιστορίες ανθρώπων που παλεύουν να παραμείνουν μέρος της πόλης τους. «Κάθε μέρα μιλάω με ανθρώπους που στο χαρτί φαίνονται εντάξει, αλλά στην πράξη είναι ένα βήμα από την έξωση. Μια αρρώστια, μια απόλυση και τελείωσε», εξηγεί.
Από τον δρόμο στο Κοινοβούλιο
Το 2020 κάνει το επόμενο βήμα και εκλέγεται στην Πολιτειακή Συνέλευση της Νέας Υόρκης, εκπροσωπώντας την Astoria και τμήματα του Queens. Μέλος τόσο του Δημοκρατικού Κόμματος όσο και των Democratic Socialists of America, από την πρώτη στιγμή ξεχωρίζει: προωθεί νόμους για την προστασία της στέγης, την καθαρή ενέργεια και την εργασιακή δικαιοσύνη· οργανώνει απεργία πείνας μαζί με οδηγούς ταξί για τη διαγραφή χρεών· πρωτοστατεί σε πειραματικά προγράμματα δωρεάν λεωφορείων. Παραμένει κινηματικός όχι ένας τυπικός πολιτικός, αλλά ένας σύνδεσμος ανάμεσα στους ανθρώπους και το θεσμικό επίπεδο. «Χρειαζόμαστε λιγότερους πολιτικούς και περισσότερους κινηματικούς οργανωτές», επαναλαμβάνει συχνά.
«Zohranomics» και η νέα πρόκληση
Το 2024 ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τη Δημαρχία της Νέας Υόρκης - μια ιστορική κίνηση, καθώς θα μπορούσε να γίνει ο πρώτος μουσουλμάνος και ινδοαμερικανός δήμαρχος της πόλης. Το σχέδιό του, που οι υποστηρικτές του ονομάζουν «Zohranomics», στηρίζεται σε πρακτικές αλλά φιλόδοξες προτάσεις: πάγωμα ενοικίων, δωρεάν αστικά λεωφορεία, δημοτικά παντοπωλεία για φθηνά βασικά αγαθά, παιδική φροντίδα για όλους. Όπως λέει ο ίδιος: «Αν θες να παλέψεις με τους δισεκατομμυριούχους, φτιάξε στρατό από γείτονες.»
Τον Ιούλιο του 2025, κερδίζει την προκριματική ψηφοφορία των Δημοκρατικών με 56% έναντι του Andrew Cuomo ο οποίος υπηρέτησε ως κυβερνήτης της Νέας Υόρκης από το 2011 έως το 2021 και η θητεία του σημαδεύτηκε από σοβαρές κατηγορίες σεξουαλικής παρενόχλησης, που οδήγησαν στην παραίτησή του. Η νίκη του αυτή, στη μεγαλύτερη σε συμμετοχή προκριματική ψηφοφορία των Δημοκρατικών στην πόλη εδώ και δεκαετίες, δείχνει ότι η δύναμη της κοινότητας μπορεί να ανατρέψει τις πιο καλοστημένες πολιτικές μηχανές.
Απόηχοι της Αποικιοκρατίας σε μια Πόλη των Πολλών
Η διαδρομή του Zohran αποκαλύπτει πώς οι μεγάλες αφηγήσεις - όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η προστασία της κοινότητας και η πρόσβαση στα βασικά αγαθά - παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τοπικές ιστορίες και καθημερινές διεκδικήσεις. Όπως λέει ο ίδιος: «Το Μπρονξ με δίδαξε τι σημαίνει να παλεύεις για τα αυτονόητα για ένα σπίτι, για υγεία, για καθαρό νερό.» Η δύναμη της συλλογικής δράσης, όταν οργανώνεται μεθοδικά, φέρνει απτά αποτελέσματα: νόμους, έργα, δομές και, πάνω απ’ όλα, ελπίδα.
Η οικογενειακή του ιστορία αντικατοπτρίζει τις ευρύτερες συνέπειες της αποικιοκρατίας ανθρώπων που βρέθηκαν εδώ εξαιτίας της αυτοκρατορικής επέκτασης και των ανισοτήτων που αυτή δημιούργησε. Σε έναν κόσμο όπου τα αποτυπώματα της αποικιοκρατίας συνεχίζουν να αφήνουν βαθιά σημάδια, η γενοκτονία και η καταπίεση στην Παλαιστίνη αποτελούν τραγικό παράδειγμα του πώς οι ιστορικές αδικίες επιμένουν και ανανεώνονται, θυμίζοντας ότι ο αγώνας για ελευθερία και δικαιοσύνη είναι παγκόσμιος και διαχρονικός. Με αυτό το ιστορικό βάρος, η Νέα Υόρκη, μια μητρόπολη βαριά φορτισμένη με τα αποτυπώματα της αμερικανικής και ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, γίνεται πεδίο όπου πρώην υπήκοοι, φτωχοί και αποκλεισμένοι διεκδικούν το κέντρο της εξουσίας.
Η προσωπική του ιστορία ωστόσο δεν είναι ένα προσωπικό success story. Η ιστορία ενός μετανάστη που έφτασε να ενσαρκώσει το American Dream. Αντιθέτως, μας θυμίζει ότι οι πραγματικές αλλαγές δεν είναι αποτέλεσμα μεμονωμένων προσπαθειών, αλλά της συλλογικής δράσης και της κοινής πίστης σε μια δίκαιη κοινωνία. Ότι η δύναμη βρίσκεται στην ενότητα και στην αλληλεγγύη όσων αγωνίζονται μαζί για δικαιοσύνη.