Πέμπτη πρωί. Είναι η επόμενη μέρα των φοιτητικών εκλογών κι εγώ, ως αμετανόητος πρώην φοιτητής αλλά και ως ενεργός, πιστεύω, πολίτης θέλω να μάθω για τα αποτελέσματα.Εντάξει, χοντρικά τα ήξερα αποβραδίς. Ποιος πρώτος, ποιος δεύτερος και λοιπά, αλλά ήθελα να δω και λεπτομέρειες. Να ακούσω και να διαβάσω τι λένε οι «εμπλεκόμενοι», τα πως, τα γιατί και τα διότι. Να ακούσω, τέλος πάντων, το μακρύ και το κοντό του καθενός.

Ώρα 7.30, ανοίγω τον υπολογιστή και ψάχνω. Πηγαίνω πρώτα στις ειδήσεις της Google. Εκεί, λέω, μαζεμένες ειδήσεις από διάφορα ΜΜΕ, θα έχει μπόλικο πράμα.

Bingo! Όχι λεπτομέρειες ή έστω κάποια είδηση, αλλά ούτε κουβέντα. Λες και οι εκλογές, της προηγούμενης ακριβώς μέρας, είχαν γίνει στη... Σουαζιλάνδη.

Ενώ, η καλή μηχανή αναζήτησης ειδήσεων, πληροφοριών και όχι μόνο, μας πληροφορούσε για τα μύρια όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα και στον κόσμο, για τις φοιτητικές εκλογές ΤΙΠΟΤΑ. Μέχρι και για το ότι δεν ήθελε να εξομολογηθεί ο μητροκτόνος της Λάρισας στον παπά που του στείλανε στο κελί του είχε, για φοιτητικές εκλογές, όμως, γιοκ.

Ψιλιασμένος και εκνευρισμένος μεν, σίγουρος όμως, πια  για το τελικό αποτέλεσμα, αρχίζω να ψάχνω ξεχωριστά, το κάθε ΜΜΕ.Sites, ηλεκτρονικές εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια, έντυπο τύπο στο διαδίκτυο, ΤΙΠΟΤΑ. Εκτός από τους γνωστούς υπόπτους,Ριζοσπάστης,  902.gr κλπ, όλα τα άλλα «έγκυρα, έγκριτα, ανεξάρτητα,» κλπ μέσα, μούγκα στη στρούγκα.Και μόνο γύρω στις 8 παρά κάτι ψιλά, άρχισαν δειλά - δειλά να αναφέρουν κάτι αόριστα και διφορούμενα περί φοιτητικών εκλογών. Σκέφτηκα, πως ίσως άργησε να πάει το non paper από του Μαξίμου...

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, τις προηγούμενες μέρες είχανε ασχοληθεί με τα πανεπιστήμια και με το παραπάνω.  Μας είχανε πρήξει, και συνεχίζουν να μας τα πρήζουνε ακόμα,  με τις «ανομίες και τη βία» στα Πανεπιστήμια, αυτούς που βιαιοπράγησαν, πόσοι ήταν, τι έκαναν, ποιον χτύπησαν, δηλώσεις παρευρισκομένων, δηλώσεις, βεβαίως, του πρωθυπουργού «μας», τι μέτρα θα πάρει η κυβέρνηση κατά της «βίας και της ανομίας», και ένα σωρό άλλα.

Μέχρι που εγώ, ο πονηρός και κακόπιστος, κακόβαλα.: 

- Τι διάολο, είπα, όλος αυτός ο κακός χαμός, όλως τυχαίως έγινε λίγες μέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές, και λίγο πριν εξαγγείλει, ο πρωθυπουργός «μας» τα μέτρα του; Ας πάμε, όμως, παρακάτω.  

Για να μην τα πολυλογούμε, μέχρι και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες, Παρασκευή πρωί, όσο κι αν έψαξα, από ΚΑΝΕΝΑ τηλεοπτικό κανάλι δεν άκουσα κουβέντα για τις φοιτητικές εκλογές. Μόνο σε κάποιες τηλεοπτικές εφημερίδες διάβασα κάτι μασημένα, ότι δηλαδή, δεν ξέρουν ποιος είναι ο νικητής, και ότι μπορεί να είναι η Πανσπουδαστική αλλά μπορεί να είναι και η... ΔΑΠ, και διάφορα άλλα τέτοια ξεράσματα.

Αναρωτιέμαι, όμως, 

-Γιατί τέτοιο θάψιμο, τέτοια απαξίωση των φοιτητικών εκλογών, τόσο πριν γίνουν όσο και μετά;

-Είναι ή όχι υποχρέωση του κάθε ΜΜΕ να δημοσιεύει τα αποτελέσματα και γενικώς να ασχολείται με τις φοιτητικές εκλογές τόσο πριν όσο και μετά;

-Αν ήταν η ΔΑΠ νικητής δεν θα είχαμε βαρεθεί να ακούμε, αν όχι όλο αλλά τουλάχιστον το μισό υπουργικό συμβούλιο να ασχολείται μ' αυτές, προεξάρχοντος του Αδώνιδος - κι ας μην ήταν δουλειά του - να μας λένε για την αποδοχή από τους φοιτητές και από τον λαό των κυβερνητικών προγραμμάτων και μεταρρυθμίσεων και μπλα- μπλα- μπλα, κλπ;

-Τέλος, δεν είναι διαφθορά, διαφθορά μέχρι το μεδούλι, να μηχανεύεσαι και να εφαρμόζεις κάθε βρώμικο μέσο, αφού στο επιτρέπουν οι συνθήκες - και το βρώμικο το εννοώ - και να ακυρώνεις, να γράφεις, ας μην πω πού, μια ολόκληρη διαδικασία που συμμετείχε τόσες χιλιάδες  κόσμος - 52776 - απλά και μόνο για να πεις «νίκησα»; Όταν, μάλιστα, είσαι νέος, με ότι ελπιδοφόρο κουβαλά μέσα της αυτή η λέξη;

Ακούστε κάτι. Αυτός που ευθύνεται για όλη αυτή τη κατάσταση δεν είναι απλά η κυβέρνηση, ή έστω η Ν.Δ. Η απαξίωση κάθε συμμετοχικής διαδικασίας είναι επιλογή αυτών που θέλουν να περάσουν και να επιβάλλουν στον κόσμο ως άποψη, ως modus vivendi, τον ωχαδερφισμό γιατί τους συμφέρει.Τους συμφέρει το «ρε, τι με νοιάζει εμένα...».  Τους συμφέρει να σου πετάνε να γλύφεις ένα κόκκαλο και να λες «εγώ τη βολεύω μια χαρά και ας πάνε οι άλλοι να κουρεύονται...» Είναι βούτυρο στο ψωμί τους να είσαι χωμένος στη γωνιά σου και να ψιθυρίζεις «Εγώ έχω δυο παιδιά να μεγαλώσω. Αυτά εκλογές, σωματεία, διαδηλώσεις, απεργίες δεν είναι για μένα».

Παιδιά, - μικρά και μεγάλα - απόψεις σαν τις παραπάνω είναι καρκίνος. Σε κατατρώνε σιγά - σιγά, σε πεθαίνουν. Χτυπήστε τις αλύπητα. Χτυπήστε αλύπητα και τις απόψεις και αυτούς που προσπαθούν να τις επιβάλλουν.