Στο γραφικό χωριό Ασώματος της Λέσβου, εκεί όπου η ζωή κυλά αργά και οι παραδόσεις σμιλεύονται με τον χρόνο, το Πάσχα αποκτά έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Παρά τον μικρό αριθμό των κατοίκων, το χωριό παραμένει ζωντανό και αληθινό, ιδιαίτερα τη Μεγάλη Εβδομάδα, όταν οι ρίζες της πίστης και της παράδοσης ανθούν κυριολεκτικά και συμβολικά.

Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, μόλις ολοκληρωθεί η Ακολουθία των Παθών,στην εκκλησία του Ταξιάρχη Ασωμάτου ξεκινά μια τελετουργία που διατηρείται ζωντανή εδώ και γενιές. Νεαρές κοπέλες και γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας συγκεντρώνονται μέσα στην εκκλησία. Με ευλάβεια και σεβασμό, ξεκινούν να στολίζουν τον Επιτάφιο με άνθη της άνοιξης και ό,τι έχει προσφέρει το χωράφι και ο κήπος τους.

Καθώς τα χέρια τους πλέκουν γιρλάντες και συνθέτουν τις ανθοδέσμες, τα χείλη τους ψιθυρίζουν —ή και τραγουδούν δυνατά— το Μοιρολόι της Παναγιάς. Ένα τραγούδι-θρήνος, μια προσευχή, μια αφήγηση του πόνου της μάνας που βλέπει το παιδί της να οδηγείται στον Σταυρό. Η ατμόσφαιρα γίνεται απόκοσμη, γεμάτη συναισθήματα, ευλάβεια και μνήμες.

Δεν είναι απλώς ένα έθιμο. Είναι ένας τρόπος ζωής, μια μορφή αντίστασης στον χρόνο και τη λήθη. Ο Ασώματος, με τους λίγους μα αληθινούς ανθρώπους του, θυμίζει πως η πίστη και η παράδοση δεν χάνονται όταν περνούν από γενιά σε γενιά με φροντίδα και αγάπη.