Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ*

Τέλειωσαν λοιπόν κι αυτές οι βουλευτικές εκλογές, πέρασαν στην ιστορία, ο «κυρίαρχος λαός» αποφάσισε πως θα πορευτεί μπροστά την επόμενη τετραετία κι όσοι δεν είναι ευτυχισμένοι με το εκλογικό αποτέλεσμα, όσοι μεμψιμοιρούν και γκρινιάζουν θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι έτσι λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία και οι περισσότεροι είναι πάντα αυτοί που χαράσσουν κατεύθυνση, ενώ όλες οι επιλογές έχουν μοναδικό κριτή το μέλλον.

Ευκταίο θα ήταν να μπορούσα να το προβλέψω αυτό το μέλλον, να ήξερα με βεβαιότητα πως θα είναι τα πράγματα το 2027 αλλά επειδή δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα ας αρκεστώ στο ρόλο του «μετά το Χριστό Προφήτη» που είναι  ευκολότερος και συχνά περισσότερο πιασάρικος για όλους. Θα σας γράψω λοιπόν με συντομία τι κατάλαβα και τι όχι, σε αυτή την μεγάλη προεκλογική περίοδο. Διευκρινίζω φυσικά, για τους πλέον δύσπιστους και κακόπιστους, πως άλλο είναι το καταλαβαίνω κι άλλο το δικαιολογώ ή το ταυτίζομαι, μιλάμε για εντελώς διαφορετικές καταστάσεις.

Κατάλαβα πως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο αριθμός των ψήφων που λαμβάνει ένα κόμμα ή ένα πρόσωπο αλλά η χρονική στιγμή και οι συνθήκες που αυτό συμβαίνει. Κόμματα όπως η ΠΛΕΥΣΗ και η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ αλλά και το ΚΚΕ ή το ΠΑΣΟΚ μπήκαν στη Βουλή ή αύξησαν τα ποσοστά τους με λιγότερους ψήφους τον Ιούνιο από ότι το Μάιο. Ακόμα και η νικήτρια ΝΔ έχασε σχεδόν 300.000 ψηφοφόρους αλλά δεν της στοίχισε ούτε στο ελάχιστο.

Κατάλαβα ακόμα, πως η επιπρόσθετη αποχή του 8% ανάμεσα στις δυο αναμετρήσεις, γενικότερα η αποχή, ευνοεί όχι μόνο τους νικητές αλλά καμμιά φορά και τους ηττημένους. Αν ψήφιζαν οι 800.000 που απείχαν ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να έπεφτε ακόμα χαμηλότερα και από το 17,83% και η κατάρρευση να ήταν μνημειώδης (όχι πως και τώρα δεν είναι τεράστια).

Κατάλαβα όλους εκείνους που επέλεξαν να απέχουν τη δεύτερη φορά, έχοντας προεξοφλήσει το αποτέλεσμα, έχοντας πιθανόν απογοητευτεί ή πιστεύοντας πως δεν έχει καμιά απολύτως αξία η ψήφος τους. Τους κατάλαβα, ακόμα κι αν δεν τους δικαιολογώ.

Κατάλαβα αυτούς τους 192.000 βαθιά θρησκευόμενους, που αποφάσισαν να στηρίξουν ένα κόμμα που υποψιάζομαι πως ελάχιστα γνωρίζουν για την ηγεσία του ή το πρόγραμμα του, αν υπάρχει τέτοιο, πέρα από τις κορώνες περί Πίστεως και Πατρίδας. Αμφιβάλλω αν οι πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Νίκης γνωρίζει πως ο Πρόεδρος ήταν μάρτυρας κατηγορίας κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη διότι «κηρύττει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» (δηλαδή, δημοσίως) τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Νομίζω πως όλα αυτά, όπως οι ιδέες ή η πρότερη στάση του, ελάχιστα ενδιέφεραν όσους τον σταύρωσαν. Συνειδητοποίησα επίσης, με όχημα τη Νίκη, πως οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις αποτελούν δύναμη διόλου αμελητέα, όπως και το γεγονός πως «ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους» είναι ίσως το πιο διαχρονικό ανέκδοτο του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.

Ομοίως, καταλαβαίνω απόλυτα τους 231.000 που επέλεξαν τον δημαγωγικό λόγο του Κυριάκου Βελόπουλου με την Παναγιά την Γκέισα, τις επιστολές του Ιησού ή τις αλοιφές που βγάζουν μαλλιά και τις πουλάει ο φαλακρός. Άλλωστε, αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας, πως θα ζούσαν τα telemarketingκαι πως θα έβρισκαν οπαδούς όλες οι θεωρίες συνομωσίας.

Καταλαβαίνω εκείνους τους 165.000, για να πάω και από αριστερά, που διάλεξαν Ζωή και Πλεύση μια και είναι δυναμική και θα τους «τα χώνει όλους», ανεξάρτητα κι αν είναι σχετικά θολό το τοπίο σχετικά με τη ρεαλιστικότητα των προτάσεων της, μια και ελάχιστα νομίζω πως απασχολεί μπροστά στην αδημονία των συγκρούσεων της.

Τους 241.000 Σπαρτιάτες κι αν δεν καταλαβαίνω, όλους αυτούς που δεν ξέρουν με βεβαιότητα τον Πρόεδρο τους αλλά γνωρίζουν καλά τον αληθινό Ηγέτη του κόμματος. Αυτούς που στην πλειονότητά τους ψήφισαν γιατί γουστάρουν να την πουν σε εκείνους που ήθελαν να στερήσουν από το φυλακισμένο να συμμετέχει, εκείνους που θεωρούν τη ψήφο τους αντισυστημική, θαρραλέα, πατριωτική και δυναμική.

Το σύνολο όλων των παραπάνω είναι 830.000 κι αν προσθέσουμε και αυτούς  που έμειναν εκτός σε μικρότερα κόμματα ταυτόσημης ιδεολογίας ίσως και να ξεπερνάμε το 1.000.000 συμπολίτες μας, δεν πρόκειται ούτε για μειοψηφία, ούτε για αμελητέα ποσότητα. Αν μου επιτρέπετε μια εντελώς προσωπική εξήγηση για αυτό το φαινόμενο θα τολμούσα να πω πως ο κόσμος που τους ψηφίζει, στην συντριπτική του πλειοψηφία, δεν έχει ιδέα από τις ιδεολογίες και τις πολιτικές τους θεωρίες. Τους επιλέγει, ειδικά τους δεξιότερους της ΝΔ, είτε επειδή θεωρεί πως αποτελούν εκφραστές του εθνικιστικού τους πατριωτισμού, είτε διότι ενδόμυχα νοσταλγούν ένα παρελθόν που πιστεύουν πως ήταν καλύτερο, με μια Ελλάδα διαφορετική από τον υπόλοιπο κόσμο, που τη χάλασε η εξέλιξη και η ταύτιση με την Ευρώπη.

Καταλαβαίνω, και ίσως να κάνω λάθος, πως οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων είναι στην πλειοψηφία τους συνειδητοποιημένοι αρνητές των πάντων και αρέσκονται να χαρακτηρίζονται αντισυστημικοί, μη θέλοντας να ανήκουν στα άλλα συστημικά κόμματα που θεωρούν πως τους πρόδωσαν.

Καταλαβαίνω, πως σε αυτά τα μορφώματα, χείρα βοηθείας δίνει το ευρύτερο πολιτικό μας σύστημα που με ευκολία τους κολλά ταμπέλες βοηθώντας στην μαύρη τους διαφήμιση. Μάθαμε από μικροί στα σχολεία να νοιώθουμε ξεχωριστοί για το παρελθόν μας, αλλά τα τελευταία χρόνια σκύψαμε τα κεφάλια σε ένα παρόν διόλου λαμπερό και ηρωικό. Η ελληνική ακροδεξιά κάλυψε το ρόλο του υπερασπιστή αυτού του μεγαλείου και κραυγάζει για προδότες σε μια χώρα που αρέσκεται να τους δημιουργεί. Η ρητορική μίσους στην οποία τελικά παρασύρονται όλοι, αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι, ταΐζει όμως μονάχα το στόμα της ακροδεξιάς. Προδότες στις Πρέσπες, προδότες στα σύνορα, προδότες στα εμβόλια, προδότες κι όσοι δεν συμφωνούν με την Αριστερά να μη νομίζει κανείς πως αφήνω κάποιον απέξω.

Έτσι η Νίκη, η Ελληνική Λύση, οι Σπαρτιάτες αλλά και η Πλεύση σε μικρότερο αλλά σημαντικό βαθμό, συγκεντρώνουν φανατικούς υποστηρικτές, «αρνητές», «αντισυστημικούς», «συνωμοσιολόγους» που πληθαίνουν συνεχώς μέσω των Social. Τους καταλαβαίνω όλους ανεξάρτητα αν δεν τους ασπάζομαι. Τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω;

Δεν καταλαβαίνω αυτούς, για να έρθω και στα δικά μας τα τοπικά, που κάνουν τους Τουρκοφάγους, αλλά τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση για τους Τούρκους που πλημμύρισαν το νησί τώρα στο μπαϊράμι και θα κρατήσουν μόνοι τον τουρισμό του νησιού, γεμίζοντας τις τσέπες τους. Αυτούς που κυκλοφορούν με τις παραλλαγές τις Κυριακές στις καφετέριες, επειδή είναι ατρόμητοι υπερασπιστές του νησιού από τους Οθωμανούς, αλλά έκαναν το γκρεμίδι τους στο χωριά Airbnb και το μοσχονοικιάζουν υποκλινόμενοι στους αφελείς μουσουλμάνους, χειροκροτώντας τις τουριστικές ορδές τους.

Δεν καταλαβαίνω αυτούς που σιχτιρίζουν ολημερίς τους «εγκληματίες» αλλοδαπούς που έρχονται «φορτωμένοι με χρήματα και ακριβά κινητά», αυτούς τους «κατασκόπους» που «υπηρετούν σχέδιο». Αυτούς, που σαν έγραψα πριν από λίγες μέρες για την αξία της ανθρώπινης ζωής, για όσους πνίγηκαν στην Πύλο και «τόλμησα» να τονίσω κάποια κοινά στοιχεία με τους προγόνους μας, μετανάστες ή πρόσφυγες παλιά, έπεσαν να με φάνε, τονίζοντας τις άπειρες πραγματικά διαφορές (θρησκεία, κοινή εθνικότητα, συνθήκες κ.α.) αλλά παραβλέποντας τη μια και μόνο ουσιώδη ομοιότητα, πως οι μεν και οι δε ήταν άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους. Αυτούς τους ίδιους που καλωσορίζουν στις επιχειρήσεις τους όποιους τους αφήνει παράδες χωρίς διακρίσεις, που αρμέγουν τα χρήματα των ΜΚΟ, αλλά δε θέλουν κανένας αλλόθρησκος να μολύνει την καθαρότητα του νησιού τους.

Δεν καταλαβαίνω εκείνους που σκορπούν μίσος σε όποιον υπερασπιστεί οτιδήποτε δεν τους βολεύει, που κολλούν ταμπέλες προδοτών και η ιδεολογία τους κινείται ανάλογα με το βάθος της τσέπης τους και του συμφέροντός τους. Αυτούς λοιπόν, τους δήθεν εθνικιστές, τους δήθεν πατριώτες, τους δήθεν τιμητές των πάντων δεν τους καταλαβαίνω, τους λυπάμαι αλλά δεν τους δίνω κανένα άλλοθι. Όλοι οι άλλοι που πιθανόν για μένα, ίσως όχι για εκείνους, έχουν πέσει σε πλάνη, ελπίζω πως στο μέλλον θα δούμε αντάμα που είναι η αλήθεια, που το σωστό και που το λάθος. Για τους υπόλοιπους, τους «κρυφούς», τους συμφεροντολόγους «πατριώτες» δεν έχω καμμιά προσδοκία παρά μόνο να μην είναι η πλειοψηφία, γιατί, αλίμονο μας, η περίπτωσή τους δεν έχει γιατρειά κι αν εκείνοι καθορίζουν το μέλλον αυτό στερείται κάθε ελπίδας.

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ είναι Ταξίαρχος σε αποστρατεία