Αντίστοιχα η δεδομένη πια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία με τον έναν (συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ ή με ένα από τα μικρότερα κόμματα) ή τον άλλον (αυτοδύναμη κυβέρνηση) τρόπο θα έρθει, μόνο για ηρεμία δεν μας προδιαθέτει.

Το αποκούμπι δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι το ΠΑΣΟΚ, έχοντας ζήσει τα Ίμια, το χρηματιστήριο και το Μνημόνιο με φόντο το Καστελόριζο.

Η κατάσταση γίνεται ακόμη δυσκολότερη αν κάποιος δει (π.χ. εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ) ότι σε παγκόσμιο επίπεδο προετοιμαζόμαστε για μία καινούρια οικονομική κρίση. Δυστυχώς επειδή στην Ελλάδα «δεν βγάλαμε το κεφάλι μας έξω από το νερό» από το 2010, θεωρούμε ότι έχει έρθει η ώρα της ανάπτυξης. Κάτι τέτοιο όμως θα κριθεί από το γενικότερο περιβάλλον και δεν μας προδιαθέτει για κάτι τέτοιο. Ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε ότι η όποια δημοσιονομική χαλάρωση, λόγω πανδημίας, θα περικοπεί σε όλες της χώρες της ευρωζώνης.

Η εικόνα μοιάζει τρομακτικά με το 2009. Όχι μόνο η οικονομική. Αλλά και η εκλογική…

Συζητώντας με ανθρώπους που δεν έχουν μνήμη από αυτά τα χρόνια, θυμήθηκα ότι τον Γιώργο Παπανδρέου του 44%, δεν τον έριξε καμία Νέα Δημοκρατία. Τον έριξε ο κόσμος στο δρόμο.

Σε αυτό λοιπόν που έρχεται, όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως «Αριστεροί», δεν έχουμε πολλές επιλογές. Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να ασκήσει άμεσα αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποιοι μπορεί να τον αθροίζουν στην Αριστερά και κάποιοι άλλοι όχι, είναι δεδομένο ότι θα μπει σε μία διαδικασία επίλυσης εσωτερικών ζητημάτων για μία μακρά περίοδο. Και ο λαός χρειάζεται φωνή άμεσα στη Βουλή. Ακόμη και να τους υποχρεώσει σε ονομαστικές ψηφοφορίες, θα μπορούσε να προσφέρει μεγάλο κέρδος. Όπως στις 12/2/2012, που ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, αναγκάστηκαν να διαγράψουν 74 βουλευτές τους.

Στεκόμαστε όρθιοι απέναντι σε αυτό που έρχεται. Με χαμόγελο και αισιοδοξία στηρίζουμε το ΚΚΕ. Τα υπόλοιπα θα τα συζητήσουμε μετά τις εκλογές, πίσω από τα πανό, σε νέους αγώνες. Που θα τους κερδίσουμε…

*Υποψήφιος Διδάκτορας του Τμήματος Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου