Αν ζούσε σήμερα…
Γράφει ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΑΛΑΡΓΑΛΗΣ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 17/11/2019
Μερικές φορές νομίζουμε ότι η ζωή, τα θετικά ή αρνητικά γεγονότα άρχισαν στις μέρες μας. Εμείς πρώτοι τα ζήσαμε. Εξ ίσου σημαντικό είναι να μην γνωρίζουμε, να αγνοούμε, την ιστορία με όλες τις εκφάνσεις της, ειδικά τη νεότερη του τόπου μας. Η γνώση αυτή δεν είναι απαραίτητο να αποκτάται μόνο μέσα στο σχολείο, δεν μπορεί να γίνει αυτό. Την παιδεία, όπως την αποκαλούμε, την προσλαμβάνουμε σταδιακά, έχει ποικίλες αφετηρίες και πηγές.
Τούτες τις μέρες το λεξιλόγιό μας περιλαμβάνει τις λέξεις Πολυτεχνείο, δικτατορία, χούντα, βασανισμοί, νεκροί, εξορίες. Στα σχολειά κάνουμε «γιορτή», εκδήλωση, πορεία για το Πολυτεχνείο. Αυτές οι λέξεις δεν είναι για γλωσσική ερμηνεία, σα να κάνουμε μάθημα γλώσσας. Έχουν ιδιαίτερο νόημα και φόρτιση μέσα τους. Κρύβουν αλήθειες, τις οποίες δεν λέμε ή δεν ακούμε πάντα.
Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στα σχολειά μας δεν πραγματοποιούνταν εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο. Ή σωστότερα δεν επιτρεπόταν να γίνουν. Οι μαθητές, αυτών των χρόνων «έπαιρναν» απουσίες, στις 17 Νοεμβρίου, όταν διοργάνωναν εκδηλώσεις για να τιμήσουν τους νεκρούς της εξέγερσης.
Όταν περπατώντας στη Μυτιλήνη, βρεθούμε στην είσοδο του Πάρκου της Αγίας Ειρήνης, βλέπουμε ένα μνημείο. Είναι η προτομή ενός νέου. Διαβάζουμε στη βάση της: «Μιχάλης Μυρογιάννης 20 χρονών φοιτητής, έπεσε στο Πολυτεχνείο». Είναι ο νεκρός της Λέσβου στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Αν ζούσε σήμερα… Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 66 χρονών, μηχανικός, πετυχημένος, οικογενειάρχης. Τέτοιες μέρες θα διηγούνταν στα εγγόνια του ή στους μαθητές προσκαλεσμένος από κάποιο σχολείο τα γεγονότα των τριών ημερών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Ο Μιχάλης Μυρογιάννης είναι άλλος ένας που δεν τσάκισε μόνο το χέρι του, σαν τον Μακρυγιάννη, αλλά τη ζωή του.
Αύριο θα τον συντροφεύουν στεφάνια και λουλούδια, που θα καταθέσουν όσοι τιμούν τη μέρα αυτή. Ώσπου το βράδυ ο αγέρας που φυσά να τα σκορπίσει και να μείνει μόνος• να κοιτά ευθυτενής προς τα Κεντρικά σχολεία της πόλης. Ίσως ψιθυρίσει, κι ας σιωπά σαν άγαλμα που είναι. Ίσως μας πει τους στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη: Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν/ πάρει χαμπάρι/ και μία ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου/ βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας/ «δώστε τη χούντα στο λαό».