Δεκατέσσερις ημέρες, ίσα ίσα δυο εβδομάδες. Τόσος ήταν ο χρόνος που η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας μας, χρειάστηκε για να κρίνει και να αποφασίσει, ότι οι εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων, τα λεγόμενα funds, μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητες να εκπλειστηριάζουν τα σπίτια εκατοντάδων δανειοληπτών, παρακάμπτοντας το αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο του 2015, επικαλούμενα διατάξεις νόμου του 2003. 

Αν και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, είχαμε τον ενδόμυχο φόβο ότι τόσο οι πιέσεις, που ασκούσαν τα funds – εκπρόσωποι τεράστιων οικονομικών συμφερόντων, προς κάθε κατεύθυνση, όσο και η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα (π.χ αν δεν συνεχιστούν οι πλειστηριασμοί θα χάσουμε την επενδυτική βαθμίδα), που με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης είχε δημιουργηθεί, μπορεί να έχουν αντίκτυπο στην τελική απόφαση, τίποτε δεν προμήνυε την πρωτοφανή υποβάθμιση ενός τόσο σοβαρού ζητήματος από το ίδιο το σώμα της Ολομέλειας. Από που να το πιάσει κανείς! Από τον χρόνο ρεκόρ που χρειάστηκαν για να αποφανθούν επί του θέματος, ο οποίος αντιστοιχεί περίπου στο 1/3 του χρόνου που χρειάζεται ένας Πρωτοδίκης να εκδώσει απόφαση επί αιτήσεως ασφαλιστικών διατροφής ανηλίκου τέκνου ή από το γεγονός ότι πριν καν δημοσιευτεί η απόφαση της Ολομέλειας, διέρρευσε στον τύπο, στέλνοντας σαφές μήνυμα στους δικαστές κατώτερων Δικαστηρίων, που εκκρεμούν χιλιάδες ανακοπές, ότι καλό θα ήταν να μην συνταχθούν με την …μειοψηφία;

Απέναντι σε όλα αυτά, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, απαθής (και καταφανώς ανεπαρκής) αρκείται στο να κατηγορεί για ακόμη μια φορά …τον ΣΥΡΙΖΑ, με ισχυρισμούς και δικαιολογίες που μόνο ως προσβολή της νοημοσύνης μας μπορούν να εκληφθούν, αρνούμενη να λάβει την παραμικρή πρωτοβουλία για την ουσιαστική προστασία της πρώτης κατοικίας. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, ποια πρωτοβουλία μπορούμε να περιμένουμε από τη Νέα Δημοκρατία, ένα κόμμα που χρωστάει πάνω από 392 εκατομμύρια ευρώ από τραπεζικά δάνεια και στις τάξεις του συναντά κανείς, όχι μόνον ως απλά στελέχη αλλά και ως βουλευτές, εκείνους που πρωτοστατούν στην υφαρπαγή των λαϊκών κατοικιών; Ένα κόμμα του οποίου ο Αντιπρόεδρος χαιρέκακα και ξενδιάντροπα δήλωνε δημοσίως ότι η άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας γίνεται προκειμένου να …προστατευτούν οι τράπεζες από τους μπαταχτσήδες κακοπληρωτές; Το ερώτημα είναι προφανώς ρητορικό.

Όταν λοιπόν η Δικαιοσύνη δεν λειτουργεί ως καταφύγιο των αδυνάτων, αλλά ως θεραπαινίδα των οικονομικών συμφερόντων των ισχυρών, μόνον η πολιτική πρωτοβουλία μπορεί να προσφέρει λύση στο μείζον αυτό κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι η πολιτική αλλαγή, από την οποία θα προκύψει μια προοδευτική, δημοκρατική και φιλολαϊκή κυβέρνηση, η οποία θα προχωρήσει άμεσα στη λήψη νομοθετικής πρωτοβουλίας, με την οποία θα θεσπιστεί εκ νέου ένα επαρκές πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας, δίδοντας παράλληλα στους δανειολήπτες τη δυνατότητα να ρυθμίσουν τις οφειλές τους, με δόσεις οι οποίες θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές οικονομικές τους δυνατότητες και ταυτόχρονη απαλλαγή τους από τις τοκογλυφικές χρεώσεις τόκων και εξόδων. 

Αυτή είναι και η ρητή και ξεκάθαρη δέσμευση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξη Τσίπρα. Όπως το 2010, έτσι και τώρα η δημοκρατική παράταξη είναι εκείνη που μπορεί να εγγυηθεί ότι δια της νομοθετικής οδού, θα προστατέψει τη πρώτη κατοικία και θα δώσει διέξοδο σε εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες, οι οποίοι αυτοί τη στιγμή βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη μέγγενη των funds.

Όσο λοιπόν και αν κάποιοι προσπαθούν, 25 αιώνες μετά, να επιβεβαιώσουν την πλατωνική ρήση,  «τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον», ότι δηλαδή το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού κι ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παραδουλεύτρα των οικονομικά ισχυρών,το αίτημα για πραγματική Δικαιοσύνη, γίνεται ακόμη πιο επιτακτικό. 

Δικαιοσύνη, αληθινό καταφύγιο των αδυνάτων. 

Δικαιοσύνη, εγγυήτρια της Δημοκρατίας κι όχι άλλοθι εκείνων που θέλουν να μας πείσουν ότι οι παρακολουθήσεις είναι η κανονικότητα.

Δικαιοσύνη Κοινωνική, Οικονομική, Πολιτική.

Δικαιοσύνη Παντού λοιπόν, γιατί μόνον έτσι μπορεί να υπάρχει και Δημοκρατία Παντού. 

Κι όπως εξάλλου έχει ειπωθεί, «fiatiustitia, etpereatmundus» («να απονεμηθεί Δικαιοσύνη, κι ας χαθεί ο κόσμος»).

* Ο Δημήτρης Μοιρασγεντής είναι δικηγόρος, μέλος του Συντονιστικού οργάνου της Νομαρχιακής Επιτροπής Λέσβου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία