«Παίξαμε Τζόκερ και χάσαμε…»
Γράφει η ΣΤΕΛΛΑ ΣΠΥΡΟΥ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 21/10/2019
Σχετικά με το επεισόδιο του Τζόκερ και τους αστυνομικούς, θα ήθελα λίγο να έχουμε στο μυαλό μας τα εξής όταν σχολιάζουμε χωρίς να επικροτώ την κίνηση των αστυνομικών: Πριν από κάποια χρόνια είχε βγει η ταινία το "it" χωρίς σήμανση καταλληλότητας. Τότε είχε παρουσιαστεί το φαινόμενο πολλά παιδιά κάτω των 18, να παρουσιάσουν αγχώδεις εκδηλώσεις με ψυχωσικές πρόσκαιρες εκδηλώσεις. Τότε είχε γίνει πολύ μεγάλο θέμα ανάμεσα στους ψυχολόγους σχετικά με τι πρέπει να παρακολουθεί ένα παιδί ή καλύτερα πόσο ελεγμένο από δημόσιο φορέα είναι αυτό που αφήνουμε να βλέπει ένα παιδί στον κινηματογράφο.
Αν δεν κάνω λάθος είχαν κάνει και σχετικό υπόμνημα χωρίς να είμαι σίγουρη. Μπορεί στο σπίτι οι γονείς να αφήσουν το παιδί να δει ότι θέλει, όμως σε δημόσια θεάματα θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Φυσικά και οι γονείς είναι υπεύθυνοι για τα ανήλικα τέκνα τους και φυσικά θα πρέπει εκ των προτέρων να έχουν ελέγξει το θέαμα. Τα παιδιά πολλές φορές υπερεκτιμούν τις ικανότητες και δυνατότητες τους. Είναι όπως αυτό που λένε «θέλουμε να πάμε στην κηδεία του παππού γιαγιά» και μετά είναι στα πατώματα γιατί δεν άντεξαν αυτό τον πόνο και τον σπαραγμό και οι γονείς αναρωτιούνται το γιατί αφού ήταν επιλογή τους έχουν αυτή την αντίδραση. Τα παιδιά δεν επιλέγουν να πάνε στην κηδεία γιατί δεν έχουν παρόμοια εμπειρία. Επιλέγουν αν πάνε στην εκκλησία που έχουν δει γάμους βαφτίσια εκκλησιασμό. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι συμβαίνει στις κηδείες γι αυτό και έχουμε ενήλικες που δεν μπορούν να ξεπεράσουν το θάνατο του παππού τους. Λίγο φρένο και σύνεση από την πλευρά των γονιών δεν είναι κακό. Τα παιδιά μας δεν είναι τα πιο ώριμα, έξυπνα παιδιά γιατί έχουν ένα τάμπλετ και βλέπουν όλα αυτά που βλέπουν. Ναι συμφωνώ έχουν αλλάξει κάπως οι αναπτυξιακές καμπύλες προς τα κάτω, αλλά δεν σημαίνει ότι θα πάνε στο Πανεπιστήμιο από τα 12 και ότι έχουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Τα παιδιά μας έχουν νοημοσύνη αλλά δεν έχουν συναισθηματική νοημοσύνη, συναισθηματική ωριμότητα. Δεν τα αφήσαμε να πάνε στο μπακάλικο της γειτονιάς. Μας φέρνουν τα ψώνια στο σπίτι. Ζουν σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον χωρίς εμπειρία αντιμετώπισης δυσκολιών, χωρίς να έχουν τριφτεί στην σκληρή πραγματικότητα, ώστε να αναπτύξουν άμυνες στο «it» στο «τζόκερ» κλπ.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι περάσαμε με το “it”. Όταν ρωτούσαμε τα παιδιά γιατί πήγαν να δούμε το “it” μας έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να φανταστούν το περιεχόμενο καθώς έβλεπαν έναν πολύ όμορφο κλόουν στις φωτογραφίες και στο τρέιλερ. Μέχρι εκεί έφτανε το κριτήριο επιλογής της ταινίας που θα έβλεπαν…
H Στέλλα Σπύρου είναι Κλινική Ψυχολόγος στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης