Πολύς λόγος έγινε τον τελευταίο καιρό, για την περίφημη μεσαία τάξη, που καταψήφισε, λένε, τον ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγοντας τη Ν.Δ.

Τι είναι λοιπόν και από ποιους αποτελείται η μεσαία τάξη, που ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέας Παπανδρέου, την ανακάλυψε και της έδωσε την επωνυμία μικρομεσαίοι;

Ο Καρλ Μαρξ, θεωρούσε ότι στις καπιταλιστικές κοινωνίες, στις οποίες ασύντακτα βέβαια συναριθμείται και η δική μας, η κοινωνική διαστρωμάτωση διαμορφώνεται στη βάση της σύγκρουσης των συμφερόντων, ανάμεσα σε αυτούς που ελέγχουν και επωφελούνται από τα μέσα παραγωγής και αυτούς που επιβιώνουν μισθώνοντας την εργατική τους δύναμη. Αυτές τις δύο τάξεις αναγνωρίζει και αποδέχεται η κομμουνιστική θεωρία και πρακτική.

Ο Μαξ Βέμπερ συμπλήρωσε πως, εκτός από την τάξη που ελέγχει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και αυτής που διαθέτει μόνο την αξία της εργασίας της, υπάρχουν και άλλες διαιρέσεις της κοινωνίας. Δηλαδή τις πτυχές της κοινωνικής διαστρωμάτωσης καθορίζουν επί πλέον η οικονομική επιφάνεια, το κοινωνικό κύρος και η ισχύς των κοινωνικών υποκειμένων.

Ο συνδυασμός, ως εκ τούτου, των θέσεων αυτών, μας δίνει σήμερα την έννοια της «μεσαίας τάξης», που επιστημονικά δεν υποστηρίζεται γιατί απλώς δεν αποτελεί τάξη, παρά κοινωνική διαστρωμάτωση. Αφού ως μέλη της συνυπάρχουν επιστήμονες (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί) έμποροι, δημόσιοι υπάλληλοι, βιοτέχνες , συνταξιούχοι, υδραυλικοί, αλλά και αγρότες, που έχουν ένα μίνιμουμ μηνιαίο εισόδημα 1.500 ευρώ, φτάνοντας και τις 5 ή 6.000.

Γιατί αυτό που καθορίζει σήμερα, το ποιος ανήκει στον μεσαίο, ας πούμε, χώρο είναι η οικονομική του επιφάνεια, χωρίς βεβαίως να εξαιρούνται από αυτόν και άτομα που πριν την κρίση βρίσκονταν σε καλά (μέσα) επίπεδα, αλλά οι επιπτώσεις της, τα έφεραν στον πάτο του βαρελιού.

Συνεπώς στην μεσαία, όπως συνηθίστηκε να λέγεται, τάξη περιλαμβάνονται και δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι, των οποίων τα εισοδήματα δεν επιβαρύνθηκαν από την αύξηση της φορολογίας, ή των ασφαλιστικών εισφορών ή από το τέλος επιτηδεύματος και δεν αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο με τους ελεύθερους επαγγελματίες ή επιτηδευματίες, που ομολογείται από όλους, ότι επιβαρύνθηκαν οικονομικά.

Λέγοντας όμως όλα αυτά και κυρίως κατά την συνεχή επανάληψη του αφηγήματος αυτής της επιβάρυνσης ή υπερφορολόγησης, όπως πλέον αποκαλείται ξεχνούν να αναφερθούν σε μια πολύ σημαντική παράμετρο της όλης αυτής ιστορίας. Ξεχνά βεβαίως η Ν.Δ. και όλα τα άλλα εχθρικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ κόμματα, αλλά δεν τολμά να πει την αλήθεια και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σε ποιους δηλαδή επιβλήθηκαν αυτά τα μέτρα, που τους επιβάρυναν οικονομικά. Μα σε όλους αυτούς που συστηματικά, απέφευγαν και αποφεύγουν να αποδώσουν το ανήκον στο Δημόσιο, τμήμα των εσόδων τους. Γιατί ποιος αμφιβάλει και μπορεί βάσιμα να ισχυρισθεί ότι όλοι, ή τέλος πάντων σχεδόν οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες και επιτηδευματίες δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα. Ακόμα και τώρα, που υποτίθεται ότι τα πράγματα έχουν σφίξει. Γιατί κανείς δεν μπορεί να τους ελέγξει. Αφού κανείς από όσους λαμβάνουν γνώση αυτής της φοροαποφυγής, το καταγγέλλει ή μπορεί να το αποδείξει. Ένας τρόπος λοιπόν ήταν να επιβάλει αυτό το τέλος επιτηδεύματος, που δεν αναπληρώνει ασφαλώς, τα αναμενόμενα φορολογικά έσοδα, αλλά αποτελεί μια, έστω μικρή, ανταπόδοση προς το κράτος. Σε συνδυασμό με τα μέτρα κοινωνικής ασφάλισης.

Γιατί το ξέρουμε όλοι, το βλέπουμε όλοι, να δηλώνουν υπάλληλοι, είτε του ιδιωτικού είτε του δημόσιου τομέα, μεγαλύτερα εισοδήματα από δικηγόρους, ιδιώτες γιατρούς, μηχανικούς και εμπόρους.

Είναι απολύτως βέβαιο, πως αυτή η οριζόντια επιβολή του τέλους επιτηδεύματος πλήττει και κάποιους, που έχουν μικρά έσοδα ή είναι τύποις μεν ελεύθεροι επαγγελματίες, στην ουσία όμως υπάλληλοι, όπως συμβαίνει με πολλούς νέους δικηγόρους, γιατρούς και μηχανικούς, στην υπηρεσία παλαιών και καθιερωμένων συναδέλφων τους. Τι θα μπορούσε όμως να γίνει, αφού και ο ελεύθερος επαγγελματίας των 5.000 ευρώ μηνιαίως, εξισώνεται με τον συνάδελφό του των πράγματι 1.000 ευρώ, στην ουσιαστικά ανέλεγκτη φορολογική δήλωση και επομένως απεικόνιση;

Πολύ εύκολα κάποιοι λένε. Με συνεχείς ελέγχους. Που όμως στην πράξη δεν μπορούν να γίνουν, αφού και δεν είναι δυνατόν να διατίθεται ένας ελεγκτής για κάθε φορολογούμενο και έχουμε ζήσει τραγικά φαινόμενα, ουσιαστικής και βίαιης παρεμπόδισης φορολογικών ελέγχων σε καταστήματα όντως φοροδιαφευγόντων.
Εν ολίγοις δημιουργήθηκε ένας μύθος με θέμα «μεσαία τάξη», που και ενιαία δεν είναι και κοινά στοιχεία δεν διαθέτει, αλλά ούτε και αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Απλώς είναι μια διαστρωμάτωση πολιτών, των οποίων τα εισοδήματα, αλλά και η θέση της στην κοινωνία δεν υπερβαίνουν το μέσον. Τώρα ποιο ακριβώς είναι το μέσον, εξαρτάται από τις εκάστοτε επικρατούσες συνθήκες.

Το κακό είναι πως αυτόν τον μύθο που δημιούργησε η Ν.Δ. στήριξε με όλα τα διαθέσιμα μέσα το ΚΙΝΑΛ, στην προσπάθειά του να κάνει το μέγιστο κακό στο κυβερνόν, τότε, κόμμα, ενστερνίσθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας όπως έλεγε να ελαφρώσει τα βάρη που της επιβλήθηκαν. Όχι απ’ αυτόν ειδικώς, αλλά από τις μνημονιακές πολιτικές.

Αντί λοιπόν να πουν ΟΛΟΙ την αλήθεια και να αποδεχτούν, πως αυτή η «μεσαία τάξη» ήταν η πιο ευνοημένη από τις παλιές πολιτικές και η πιο φορολογικά διαφεύγουσα, δημιούργησαν τον μύθο, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, επαναλαμβάνοντας «άλλοις λόγοις», τις λαϊκίστικές θέσεις που επινόησε το ΠΑΣΟΚ, την εποχή της μεγάλης του δόξας.