Όταν ζητήθηκε από τον Νικηφόρο Βρεττάκο να δώσει έναν τίτλο σε κάποια γράμματά του για να εκδοθούν, γραμμένα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, έγραψε τη λέξη «Ειρήνη». Μετά έναν περίπατο, πλάι στη θάλασσα, τον συμπλήρωσε «Δύο άνθρωποι μιλούν για την ειρήνη». Και πριν σβήσει το φως για να κοιμηθεί τον ξανασυμπλήρωσε «Δύο άνθρωποι μιλούν για την ειρήνη του κόσμου». Τι σοφή επιλογή! Γιατί ειρήνη δεν μπορεί να υπάρχει μόνο ανάμεσα σε δυο χώρες, μόνο στην περιοχή μιας ηπείρου.

Η αρνητική κατάσταση, οι επιπτώσεις που φέρνει ένας πόλεμος δεν περιορίζονται σε έναν τόπο, διαχέονται σ’ ολόκληρη τη γη, στο σύνολο της ανθρωπότητας. Και για αυτό οφείλουμε όλοι να υπερασπίζουμε την ειρήνη, χωρίς να εξετάζουμε ποιος είναι ο εισβολέας κι οι υποστηριχτές του κάθε πολέμου. Απέναντι στους πολεμοχαρείς, στους πολεμοκάπηλους και στους εμπόρους των εθνών υψώνουμε τη φωνή μας, όσο μικροί και να είμαστε, κι όσο απομακρυσμένα κι αν ζούμε από μεγαλουπόλεις και κέντρα εξουσίας. Έτσι έπραξαν την περασμένη εβδομάδα οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Χίου και των Ψαρών. Μαθητές των Γυμνασίων και των Λυκείων των δύο νησιών κρατώντας πανό και πλακάτ πορεύτηκαν στην αγορά της Χίου, στην Απλωταριά, και κατάληξαν στην κεντρική πλατεία. Εκεί έπαιξαν μουσική τραγούδησαν απάγγειλαν ποιήματα και κείμενα, υπερασπίστηκαν την ειρήνη, κατάγγειλαν τον πόλεμο. Έκαναν ένα υπαίθριο μάθημα, δίδαξαν την ειρήνη στους δρόμους της πόλης τους.

Τα νιάτα, τι όμορφα που είναι τα νιάτα, όταν μας προσπερνούν, όταν δεν αρκούνται στο δικό μας δασκάλεμα. Όταν αφήνουν τη σκόνη πίσω τους, σε όσους ενήλικες έρπουν, χωλαίνουν κι ανήμποροι ψελλίζουν λόγια του περασμένου αιώνα· ίσως και εκτός της ζωής. Τα νιάτα απ’ εδώ, την άκρη του Αιγαίου πελάγους, παίρνουν αμπάριζα και βγαίνουν στις λεωφόρους του κόσμου να κατακρίνουν όσους δημιουργούν πολέμους σ’ ανατολή και δύση. Όσους υποκριτικά ανακαλύπτουν τώρα πολεμικές επιχειρήσεις και πρόσφυγες. Όσους ζητάνε ομολογία – πιστοποίηση  καταδίκης κατά περίπτωση. Με τις αγνές ψυχές τους φεύγουν μπροστά και δεν τους φτάνει το πετροβόλημα κάποιων Αθηναίων που ξεψειρίζουν τις αντιπολεμικές συναυλίες· στο κατά πόσο είναι συνεπείς και ορθοί στις αγγελίες. Ω! τι ανείπωτη υποκρισία των δύσκαμπτων ατομιστών, των διαρκώς απόντων από τις στράτες της διεκδίκησης και του αγώνα του κόσμου και των λαών.

Τραγουδήστε, εκεί στην Αθήνα, υψώστε φωνή κατά των πολέμων και κυρίως κατά των δημιουργών τους. Κάντε την άνοιξη της ζωής να πορευτεί μαζί μ’ αυτή της φύσης. Όσα κουσέλια κι αν ακουστούν δεν θα μπορέσουν να σας αμαυρώσουν και μειώσουν το ενδιαφέρον για όλους τους ανθρώπους.      

*Του Συγγραφέα, διδάκτορα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας