Σήψη και Μ(π)αλα(σ)κίες
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΡΙΝΑΤΟΣ
Δημοσίευση 20/6/2021
Βρίσκομαι εδώ και 10 λεπτά πάνω από το πληκτρολόγιο σκεφτόμενος τι θα πρέπει να πρωτοσχολιάσω σχετικά με την υπόθεση στα Γλυκά Νερά. Πραγματικά, οτιδήποτε συνέβη είναι πρωτόγνωρο από κάθε πλευρά. Για τη συζήτηση περί νομιμοποίησης της οπλοκατοχής που είχε ανοίξει, για τον ρατσιστικό οχετό που χύθηκε με αφορμή το έγκλημα, για την ανατροπή στο πρόσωπο του αυτουργού ή τις μετέπειτα δηλώσεις του συνδικαλιστή της αστυνομίας.
Ξεκινάω από τα πολύ βασικά που, δυστυχώς, στην κοινωνία που ζούμε δεν είναι πάντα αυτονόητα. Πρόκειται για ένα απολύτως ειδεχθές, αποτρόπαιο, ανατριχιαστικό (προσθέστε οποιοδήποτε συνώνυμο επίθετο) έγκλημα, που ακόμη και για τα δεδομένα της Ελλάδας με υπουργό προστασίας του πολίτη τον Μιχάλη Χρυσοχο̈́ιδη μοιάζει εξωπραγματικό. Δεν είναι μια απλή ανθρωποκτονία, όσο μπορεί μια ανθρωποκτονία να χαρακτηριστεί ως τέτοια, αλλά μια, από κοινωνικής σκοπιάς, γυναικοκτονία (μια λέξη που φαίνεται να ενοχλεί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης). Μια γυναικοκτονία που έρχεται να δώσει συνέχεια σε μια σειρά αντίστοιχων περιστατικών ωμής βίας κατά γυναικών και να επιβεβαιώσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την κυριαρχία της πατριαρχίας. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε την σχετικά πρόσφατη αντίστοιχη περίπτωση της Ερατούς στη Μυτιλήνη.
Δεν έφτανε, φυσικά, η όλη τραγωδία που περνά αυτό τον καιρό η οικογένεια του θύματος, έρχονται καθημερινά τα μέσα για να ασχημονήσουν και να τυμβωρυχήσουν πάνω από το πτώμα του θύματος. Τίτλοι τύπου «απειλούσε να φύγει από το σπίτι» το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να μετακυλίουν την ευθύνη από τον θύτη στο θύμα και να προκαλούν μόνο την αηδία της κοινής γνώμης.
Στον 21ο αιώνα, επιπλέον, θα έπρεπε να έχει γίνει κατανοητό ότι εγκληματίας δεν είναι πάντα και μόνο ο σκουρόχρωμος, μωαμεθανός, φτωχός, Αλγερινός, Σύριος, Πακιστανός. Όσες πιθανότητες έχουν όλοι οι παραπάνω να εγκληματήσουν, τόσες έχει και ο λευκός Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος. Όσο κι αν κάτι τέτοιο πολλούς ίσως τους ξενίζει, είναι η πραγματικότητα. Γι’ αυτό ακριβώς, θα ήταν προτιμότερο θεσμικοί παράγοντες, των οποίων η άποψη περιβάλλεται με το κύρος που τους παρέχει η θέση τους, να αποφεύγουν δηλώσεις που μόνο ρατσιστικό μένος θα μπορούσαν να προκαλέσουν (βλέπε δηλώσεις της αντιεισαγγελέως ΑΠ, Άννας Ζαΐρη, περί «έξαρσης εγκληματικότητας που οφείλεται στην εισροή στην ελληνική κοινωνία πληθυσμών»)
Και μιας και μιλάμε για θεσμικούς φορείς, ας ασχοληθούμε και με ένα στέλεχος της αστυνομίας που απασχολεί τακτικά με τις δηλώσεις του. Αναφέρομαι, προφανώς, στον Σταύρο Μπαλάσκα. Αυτό που στην ουσία είπε είναι ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για τον δολοφόνο, αρκεί να καλέσει μετά το έγκλημα την αστυνομία, προκειμένου να φανεί ότι το διέπραξε εν βρασμώ ψυχικής ορμής, που αποτελεί προνομιούχα περίσταση τέλεσης ανθρωποκτονίας. Εμμέσως πλην σαφώς μετατρέπεται σε σύμβουλο επίδοξων εγκληματιών. Προτρέπει στην τέλεση ανθρωποκτονίας, ενδεχομένως καταλύει τους όποιους δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις θα μπορούσε να είχε κάποιος ενόψει των απειλούμενων ποινών. Και απορώ, τι είδους ανάγκη αισθάνθηκε και από τη θέση του συνδικαλιστή αστυνόμου εξέφρασε κάτι τέτοιο.
Για να μην μακρυγορώ, το πρόβλημα στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει να κάνει με τον συγκεκριμένο δράστη. Πρόκειται για μια διαταραγμένη προσωπικότητα, βάσει όσων ομολόγησε, που η δικαιοσύνη θα τον καταδικάσει. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο: νοσούμε ως κοινωνία από την βαθειά ριζωμένη πατριαρχία και από τους… Μπαλάσκες αυτού του τόπου.