ΑΝΩΝΥΜΟΥ του ΕΛΛΗΝΟΣ

Σου γράφω από τη μακρινή «Μεταδημοκρατία» και νοιώθω ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, όπως μας λέγανε.Μας λέγανε: μη μιλάτε, μην αντιδράτε, μην αντιστέκεστε, κοιτάτε τη δουλειά σας και θα προκόψατε!

Όταν κατάργησαν το πανεπιστημιακό άσυλο, δεν μίλησα.
Όταν συλλάβανε τα δεκαπεντάχρονα στο σινεμά, δεν μίλησα.
Όταν μπουκάρανε στο σπίτι του Ινδαρέ και τον σπάσανε στο ξύλο μαζί με τα παιδιά του, δεν μίλησα.
Όταν αδειάσανε τα σπίτια από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και τους στοιβάξανε σε κλειστά κέντρα -στρατόπεδα τα λένε - πάλι δεν μίλησα.
Όταν διαλύσανε σε 43’’ τη συγκέντρωση στο εφετείο στη δίκη της ΧΑ, δεν μίλησα
Όταν «χάσανε» τον Παππά μέσα από τα χέρια τους, δεν μίλησα.
Όταν στείλανε εντάλματα εισαγγελέων στους γιατρούς που παλεύουν να σώσουν ανθρώπους, επειδή μίλησαν για τις τρομακτικές ελλείψεις στα νοσοκομεία, δεν μίλησα.

Όταν πέθαναν άνθρωποι από covid έξω από τις ΜΕΘ, γιατί δεν υπήρχαν άλλες σε δημόσια νοσοκομεία για να νοσηλευτούν (αλλά τα ιδιωτικά που είχαν διαθέσιμες ΜΕΘ δεν νοσήλευαν ασθενείς από covid), πάλι δεν μίλησα.

Όταν μας ξαναέκλεισαν στα σπίτια μας - κοντά έξι μήνες εγκλεισμός - γιατί δεν έκαναν τίποτα για το ΕΣΥ, δεν αντέδρασα. Όταν μας είπαν ότι φταίμε που εξαρτιόμαστε από το μεροκάματο, δεν αντέδρασα.

Όταν μας είπαν ότι φταίμε για την ανεργία γιατί δεν ξέρουμε να φτιάχνουμε καλά βιογραφικά, δεν αντέδρασα.

Όταν κυνηγήσανε τα παιδιά μου γιατί πίνανε μπύρες στο πάρκο, διότι λέει ευθύνονται για τη διασπορά του ιού, πάλι δεν αντέδρασα.

Όταν στριμώχτηκα στο λεωφορείο, γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για λεωφορεία (υπάρχουν όμως για την ΕΛΑΣ), για να πάω στη δουλειά μου και μου είπαν να πηγαίνω με τα πόδια, πάλι δεν αντέδρασα.

Όταν οι φίλοι μου και οι γείτονες μου, αναγκάζονται να επιβιώσουν-άραγε πως- χωρίς μεροκάματο κοντά οκτώ μήνες γιατί τους κλείσανε τις δουλειές, δεν αντέδρασα.

Όταν προσπάθησα να βάλω τον πατέρα μου στο δημόσιο νοσοκομείο γιατί ήταν βαριά άρρωστος και μου είπαν ότι μόνο έμφραγμα, εγκεφαλικό ή τροχαίο δέχονται, δεν αντέδρασα.

Όταν πλήρωσα 25% συμμετοχή στα φάρμακα του χαμηλοσυνταξιούχου πατέρα μου, ενώ από 1/1/2021 όπως ειπώθηκε στο κοινοβούλιο, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ότι η συμμετοχή στα φάρμακα για τους χαμηλοσυνταξιούχους θα συνεχίσει να είναι ΜΗΔΕΝ, πάλι δεν αντέδρασα.

Όταν οι δυνάμεις ασφαλείας εξευτέλισαν τη φοιτήτρια έξω από την ΑΣΟΕΕ και της είπαν να κατεβάσει στη μέση της Πατησίων το βρακί της για να την ψάξουν, δεν αντέδρασα.

Όταν είδα παιδάκια να κάνουν «μάθημα» ανά τρία μπροστά σε ένα κινητό, δεν αντέδρασα.

Όταν είδα τις Μυκήνες να καίγονται, την Ακρόπολη να μπαζώνεται, το Μουσείο να μένει από γεννήτρια και χωρίς φύλαξη για μια ώρα, δεν αντέδρασα.

Όταν περνούσαν νομοσχέδια στο σωρό, ΠΝΠ, αστυνομικές διατάξεις απαγόρευσης, με τον κόσμο κλεισμένο στα σπίτια που αδυνατούσε να αντιδράσει, να απεργήσει από το φόβο της αρρώστιας, τα τριακοσάρια που πέφτανε βροχή, το ξύλο και τις προσαγωγές, δεν αντέδρασα.

Όταν για 47 μέρες ένας τελεσίδικα καταδικασμένος για τα εγκλήματά του κάνει πλέον και απεργία δίψας για να επιστρέψει σε ένα υπόγειο κελί στον Κορυδαλλό, όπως ορίζουν οι νόμοι, δεν αντέδρασα.

Όταν είδα στις 17 Νοεμβρίου και στις 6 Δεκεμβρίου κορμιά ανθρώπων να λιώνουν κάτω από τη μπότα των αφηνιασμένων δελτάδων και ματάδων και να τσουβαλιάζονται στο σωρό, δεν αντιστάθηκα.

Όταν με το νόμο πλέον Κεραμέως κόπηκαν 30 εκατομμύρια από την έρευνα στα Πανεπιστήμια για να πληρωθούν οι μισθοί των μπάτσων που θα φέρουν μέσα στις σχολές, δεν αντιστάθηκα.

Όταν εξισώθηκαν τα τριετή πτυχία των college με τα πτυχία των δημόσιων πανεπιστημίων, πάλι δεν αντιστάθηκα.

Όταν είδα τον εκλεκτό-αμέμπτου ήθους κατά Μενδώνη- και μέχρι πολύ προσφάτως protégé τους, διανοούμενο καλλιτέχνη και ειδικό στο θέατρο να φέρεται εμπλεκόμενος σε παιδεραστία κι ένας Θεός ξέρει σε τι άλλο, δεν αντέδρασα, αλλά το στομάχι μου άρχισε να ουρλιάζει από την αηδία.

Όταν είδα τα παιδιά στο ΑΠΘ φοιτητές μαζί με τους Δασκάλους τους να διαμαρτύρονται όπως επιτρέπει το σύνταγμα και επιβάλλει η δημοκρατική συνείδηση, για ανοιχτές σχολές με υγειονομικά πρωτόκολλα και χωρίς αστυνομία, σκέφτηκα ότι μάλλον δεν κάνω καλά που δεν μιλώ, δεν αντιδρώ, δεν αντιστέκομαι.

ΟΜΩΣ…τύχη αγαθή, την (χαμένη) τιμή (μας) έσωσε η Δασκάλα Θεάτρου (είδες καμιά φορά τι παιχνίδια παίζει η μοίρα!) Κωνσταντίνα Ριτσάτου που υπερασπίστηκε, παρά την ηλικία της, με άδεια χέρια, χωρίς πανοπλία τα παιδιά της, τα παιδιά μας.

Δεν ξέρω τι νομίζεις εσύ Παντελή, εγώ πάλι νομίζω πως τελικά μας είπαν ψέματα και σίγουρα δεν θα έρθει προκοπή, αν δεν αντιδράμε, αν δεν αντιστεκόμαστε.
Σε χαιρετώ έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή.