Κατά τον Φαρισαίο «μέσα στο Ναό δεν κολλάς»
«…τότε πώς γεμίζουν σκόρο τα ξυλόγλυπτα του Ναού ή σκουριάζει η κούπα του Ιερού Ποτηρίου;» -Γράφει ο π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΟΥΣΜΑΣ*
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 13/11/2020
Αποδέχομαι το παγκόσμιο υφιστάμενο πρόβλημα του κορωνοϊού. Μαθαίνω. Ενημερώνομαι. ΥΠΑΚΟΥΩ. Δεν χάνω και τίποτα, αν προσέξω ή προσέχω. Από την αρχή έλεγα: «Και ψέματα αν είναι όλα αυτά, θα βγει ένα καλό: Θα μάθουν τα παιδιά μας να …μη βάζουν τα χέρια στο στόμα κι εμείς να πλενόμαστε πιο συχνά»! Κάποιες φορές τσατίστηκα ή πικράθηκα για συμπεριφορές και αποφάσεις Κυβέρνησης και Εκκλησίας (διοίκησης)˙ αλλά ποιος μας είπε πως το θάψιμο του εγωισμού μας είναι εύκολη υπόθεση;
Αρχικά θεώρησα αλλιώς τα περί του κορωνοϊού. Δεν ντράπηκα, όμως, αμέσως και μάλιστα δημόσια, να «αλλάξω ρότα». Δεν ντρέπομαι να μετανιώνω για πράξεις ή λόγια μου, αυτό το ξέρουν όσοι με συναναστρέφονται στενά. Σε ορισμένους αυτό δεν άρεσε. Άρεσε όμως, κι αρέσει σ’ εμένα. Δεν άρεσε και σε πνευματικά μου παιδιά. Κάποια με «διέγραψαν» κι ούτε τηλέφωνο... Αρέσκονται στις άμορφες Μορφο(ποιημένες) προφητείες και ανοησίες - «ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω», όπως έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοι μας.
Δεν υπάρχει πρόβλημα. ΠΟΤΕ δεν ήθελα τα πνευματικά μου παιδιά να είναι κολλημένα όχι στο ράσο μου, αλλά στο …σάλιο μου, κι ας έχει διαμορφωθεί συκοφαντικά, μια τέτοια άποψη… Θα μου πείτε: «Είσαι εγωιστής». Σας απαντώ: «Το ξέρω. Μου το έχουν πει πολλοί, εδώ και χρόνια. Δεν είμαι αναμάρτητος. Σας ευχαριστώ για την υπόδειξη, αλλά κάντε τον κόπο να διαβάστε πρώτα το λόγο του Χριστού Ματθαίου 7, 3 και μετά ελάτε ίσως να θελήσω να το συζητήσουμε».
Επιτρέψτε μου να συνεχίσω καταθέτοντας δυο ακόμα σκέψεις μου.
Πρώτη: Από τον περασμένο Μάρτιο που ξεκίνησε η πανδημία, δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί φόβισαν και φοβίζουν τόσο πολύ τον κόσμο ΜΜΕ και λοιμωξιολόγοι και κυβερνητικοί, με άγριες αναφορές, με έντονο ύφος, με τρομερά βιντεάκια κι ένα σωρό ανεύθυνα ρεπορτάζ; Γιατί μας αγαπούν; Ή γιατί δεν θέλουν να πεθάνουμε;
Είναι σα να φόβιζα κι εγώ με τους λόγους μου, στα σαράντα χρόνια ως Κληρικός, τους πιστούς με τα ...καζάνια και τους πύρινους ποταμούς της Κόλασης. Κάτι που ποτέ μου δεν έκανα.
Τι θα πετύχαινα; Ένα τίποτα. Θα έφτιαχνα περισσότερους ψυχασθενείς Χριστιανούς και φοβισμένους πιστούς. Με το φόβο δεν πλησιάζεται ο Θεός της αγάπης. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας το έχει καταθέσει ολοκάθαρα: «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α’ Ιωάν. 4, 18).
Και η δεύτερη: Γιατί τόση στοχοποίηση της Εκκλησίας αυτό το χρονικό διάστημα; Γιατί τόσο μπούλινγκ; Άγευστοι και ανίδεοι της θαυμαστής Αγιοπνευματικής παρουσίας στο χώρο της Πίστης μας (καθώς βέβαια βλέπουν τα δικά μου μάτια, γιατί ο Θεός βλέπει πολύ πιο καλύτερα από εμένα), πετροβόλησαν και πετροβολούν τη Θεία Κοινωνία, τις Λιτανείες, τις Λειτουργίες, τις εκκλησίες θεωρώντας τες ως «εστίες μετάδοσης του ιού»;
Και μαζί με όλες αυτές τις …εστίες μόλυνσης, συμπεριέλαβαν, όπως ήταν φυσικό, και εμάς τους ρασοφόρους; Όχι, πως είμαστε άσπιλοι και αμόλυντοι ή πως δεν φταίξαμε ή δεν φταίμε… Τους δώσαμε και τους δίνουμε - όχι άθελα καθώς φαίνεται - «μαστίχα στο στόμα» πότε μ’ ένα μας λόγο ή με μια κάποια κίνησή μας, κι αυτό για να αυτοηρωποιούμαστε, να γίνουμε «θέαμα» στους αφελείς και στη συνέχεια να φουσκώνουμε από καύχηση όπως ο Φαρισαίος της παραβολής.
Να θεωρούμε πως «εμείς πιστεύουμε κι άρα δεν μας αγγίζει τίποτα», πως «μέσα στο Ναό δεν κολλάς» (τότε πώς γεμίζουν σκόρο τα ξυλόγλυπτα του Ναού ή σκουριάζει η κούπα του Ιερού Ποτηρίου;).
Φυσικά και για να μην παρεξηγηθώ, μέχρι σήμερα πιστεύω ακράδαντα, πως με τη Θεία Κοινωνία δεν μεταδίδονται αρρώστιες, όπως και η επίσημη θέση της Εκκλησίας μας μαρτυρεί. Αδελφέ μου, αφού έχεις πίστη «ώστε όρη να μετακινείς» (Ματθ. 17, 20), γιατί τόσους μήνες μάς άφησες να ταλαιπωρούμαστε με την πανδημία; Γιατί μ’ ένα σου λόγο δεν την εξαφάνισες;
Αφού αυτή την δυνατότητα μάς έχει δώσει κατά τη γνώμη σου, ο Χριστός. Μάλλον, διάβασες τους στίχους του 17ου κεφαλαίου του Ματθαίου και δεν προχώρησες πιο πέρα την Αγιογραφική σου ανάγνωση. Δεν πρόσεξες την μεγάλη …λεπτομέρεια που θέτει ο Χριστός για το ίδιο ακριβώς θέμα, αυτή που εμπερικλείεταιστη φράση «και μη διακριθήτε» (Ματθ. 21, 21)… Τίποτα άλλο και ούτε επανέρχομαι.
Κλείνω με ένα τελευταίο: Ένα πνευματικό μου παιδί, με παράπονο μου μιλούσε για την στοχοποίηση της Εκκλησίας που πιο πάνω έγραψα. Κι όσα έλεγε τα υπέγραψε, με ένα δάκρυ που κύλησε από τα μάτια του. Τόσο πόνεσε και πονά την Εκκλησία Μητέρα του! Αφού τελείωσε, του είπα: «Ηρέμησε, άσε να ασχολούνται μαζί μας. Τους ενδιαφέρουμε».
Τίποτα άλλο.