Νερό: Και τώρα τι κάνουμε ;
Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΛΑΔΙΤΗΣ*
Δημοσίευση 26/3/2023

Όπως είναι γνωστό, την Τρίτη που μας πέρασε, στις 21 του μήνα, η κυβέρνηση με διαδικασίες fast-track, καταπατώντας κάθε έννοια δημοκρατίας, δικαίου και νομιμότητας, ψήφισε ολομόναχή της το νόμο που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στην ιδιωτικοποίηση του νερού.
Και βέβαια μπαίνει τώρα το ερώτημα : Και τώρα τι κάνουμε; Εντάξει τρέξαμε, φωνάξαμε, χτυπηθήκαμε όμως αυτή, η κυβέρνηση, απ' ότι είχε κατά νου δεν ξεστράτισε καθόλου.
Πριν όμως, απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα και επειδή ,πιθανόν, πολλοί να διερωτώνται ή να '' διερωτώνται ''γιατί όχι στην ιδιωτικοποίηση του νερού, επιτρέψτε μου δυο λόγια γι' αυτήν.
Πριν από εμάς, σ' ολόκληρη την Ευρώπη και στη μισή υφήλιο έγιναν ιδιωτικοποιήσεις νερού. Όπου έγιναν, είτε έγινε επαναδημοτικοποίηση - σε 300 πόλεις μεταξύ των οποίων Βερολίνο, Παρίσι, Νάπολη, Στουτγάρδη, Μάντσεστερ, κλπ - είτε προσπαθούν για κάτι τέτοιο αλλά συναντούν τεράστιες δυσκολίες γιατί οι συμβάσεις που υποχρεώθηκαν να υπογράψουν τους δένουν χειροπόδαρα.- Πορτογαλία, Χιλή, Βολιβία .
Κάθε εταιρεία που δραστηριοποιείται σε μια αγορά, το κάνει για το κέρδος, που το πετυχαίνει, κυρίως, με την αύξηση των πωλήσεων της. Οι ανάγκες όμως των ανθρώπων σε νερό , τόσο στην ύδρευση όσο και στην άρδευση είναι, κατά κανόνα ίδιες και δεδομένες . Άρα για να αυξηθούν τα κέρδη μιας ιδιωτικής εταιρείας ύδρευσης, αφού δεν μπορεί να το πετύχει με την αύξηση των πωλήσεων της θα τα αυξήσει με άλλους τρόπους, όπως : Αυξήσεις στις τιμές του νερού, ελλιπή συντήρηση δικτύων, εγκατάλειψη υποδομών, περικοπές, στις επενδύσεις, προσωπικό λειψό και κακοπληρωμένο κλπ, και όλα αυτά για λόγους οικονομίας. Ακόμα, η αδιαφάνεια στη διαχείριση του νερού και η ανισότητα της πρόσβασης σ' αυτό, ιδιαίτερα στην αγροτική παραγωγή είναι , επίσης , και κάποιοι άλλοι τρόποι αύξησης των κερδών τους.
Τώρα αν προσθέσουμε ότι όλα αυτά διαδραματίζονται έχοντας πλαίσιο την κλιματική αλλαγή, την σταδιακή μείωση των βροχών και την ελάττωση των υπόγειων και επίγειων υδάτων, μπορούμε να καταλάβουμε την τεράστια ισχύ - παντός είδους ισχύ - που αποκτά όποιος διαχειρίζεται το νερό.
Όντας, λοιπόν, γνωστά όλα αυτά, η ''καλή '' μας ΕΕ και οι '' καλοί '' μας εταίροι, από το 2011 και μετά, όλα τα μνημόνια που επέβαλαν στην Ελλάδα περιείχαν και τον όρο της ιδιωτικοποίησης του νερού και της σύστασης μιας Ρυθμιστικής Αρχής που θα επιβλέπει την αγορά.
Ξανά ερχόμαστε λοιπόν στο αρχικό μας ερώτημα : Και τώρα τι κάνουμε;
Οργανωνόμαστε. Φτιάχνουμε σε κάθε περιοχή που υπάρχει ΔΕΥΑ επιτροπές αγώνα και επαγρυπνούμε διαρκώς. Δεν εμπιστευόμαστε κανέναν.
Χαιρόμαστε που η κυβέρνηση μας βεβαιώνει πως δεν έχει σκοπό να ιδιωτικοποιήσει τα νερά , αλλά , βεβαίως δεν την πιστεύουμε ούτε στο παραμικρό.
Χαιρόμαστε, επίσης, που και οι άλλοι δύο κυβερνητικοί δελφίνοι διακηρύσσουν διαπρυσίως την αντίθεσή τους στην ιδιωτικοποίηση των νερών. Επειδή, λοιπόν, είμαστε καλόπιστοι, και ίσως λίγο αφελείς, τους πιστεύουμε, όμως είμαστε απολύτως βέβαιοι πως αν οι εξωχώριοι εντολείς των τους ψιθυρίσουν κάτι στ' αυτί ή τους το τραβήξουν λίγο, '' με πόνο ψυχής '' θα πράξουν τα δέοντα.
Γι' αυτό την υπόθεση του νερού την πέρνουμε στα χέρια μας. Εμείς, ο κόσμος, οι εργαζόμενοι στις Υδρεύσεις και Αποχετεύσεις, οι καταναλωτές , οι πολίτες όλοι. Το παραμικρό αν πάρουμε είδηση, δεν τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί. Αγωνιζόμαστε μέχρι ο κίνδυνος της ιδιωτικοποίησης του νερού γίνει οριστικά παρελθόν.
Και ας έχουν κατά νου πως η απόσταση Ελλάδα - Γαλλία είναι ένα ένα τσιγάρο δρόμος ...