Καθώς η πανδημία μας έχει πλήξει όλους και ο παρατεταμένος εγκλεισμός επηρεάζει την ψυχολογία μας, η ασφαλής σωματική άσκηση ακόμα και μέσα από έναν περίπατο είναι το καλύτερο αγχολυτικό φάρμακο. Ζούμε σε ένα υπέροχο νησί και έχουμε την ευκαιρία λίγα μέτρα από το σπίτι μας, τηρώντας τις αποστάσεις και τα μέτρα ασφαλείας, να ξεσκάσουμε λίγο και να ανεβάσουμε λίγο την ψυχολογία μας για να ξεπεράσουμε την δύσκολη καθημερινότητα που ζούμε.

Μια πρόταση περιπάτου αποτελεί το Κάστρο και η περιοχή της Φυκιότρυπας.
Ο φάρος της Φυκιότρυπας αναφέρεται ότι κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα εξυπηρετώντας την ευκολότερη προσέγγιση στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Από την καύση πετρελαίου και ασετιλίνης έφτασε τη δεκαετία του ‘90 λειτουργεί με τη χρήση ηλιακής ενέργειας.

Στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής το μικρό οίκημα χρησιμοποιήθηκε ως φυλάκιο, μετά τον εμφύλιο στεγαζόταν εκεί μια ομάδα Προσκόπων της Μυτιλήνης. Στη συνέχεια λειτούργησε και πάλι στρατιωτικό φυλάκιο ενώ τα τελευταία χρόνια επέστρεψε σε χρήση από τους πρόσκοπους. Οι οποίοι προχώρησαν στην επισκευή τους. Στην κορύφωση της προσφυγικής κρίσης ο φάρος υπέστη σημαντικές ζημιές και έκτοτε δεν χρησιμοποιείται.

Για πολλά χρόνια η περιοχή αποτέλεσε σημείο περιπάτου των Μυτιληνιών ενώ η μικρή παραλία της Φυκιότρυπας το καλοκαίρι ήταν από τα αγαπημένα σημεία κολύμβησης νεανικών παρεών. Με τα έργα πεζόδρομου και ποδηλατόδρομου που γίνονται αυτή την περίοδο υπό την επίβλεψη της Εφορείας Αρχαιοτήτων, ελπίζουμε σύντομα να επανέλθει σε η περιοχή σε χρήση και να ξαναζήσει στιγμές από τη δόξα του παρελθόντος.

Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε εκεί, δείτε λίγο πιο προσεκτικά τα βράχια της Φυκιότρυπας και θυμηθείτε πως περιγράφει την περιοχή ο μεγάλος μας συγγραφέας Στράτης Μυριβήλης στο έργο του «Η ζωή εν τάφω»,απευθυνόμενος στην αγαπημένη του στο νησί.

Στις δύσκολες στιγμές που ζούμε η ομορφιά της ζωής, η ομορφιά της φύσης, η ομορφιά των απλών πραγμάτων, είναι αυτή που μας δίνει κουράγιο.
«….Σε λίγο χάθηκε η βάρκα πίσ’ από την Φυκιότρυπα. Μονάχα το γερτό κατάρτι φάνηκε ακόμα μια στιγμή παν’ από το βράχο της να σχεδιάζει στον ουρανό αδέξια κεφαλαία γράμματα.

Ο βράχος της Φυκιότρυπας γινόταν ένας τερατώδικος βαθρακός, που πέτρωσε μόλις βγήκε από τη θάλασσα ν’ανεσάνειτον αγέρα που σουρώνουν τα πεύκα. Κάπου παρέκει είναι μια θαλασσόπετρα στενόμακρη, τετράπλευρη, που ανεβαίνει μες από τα νερά σαν βωμός για θαλασσινές θεότητες. Έτσι μου τον ξαναλές μέσα στο γράμμα σου κ’ έτσι τον ξανάδα. «Ο Βωμός».

Στις φυρονεριές ξεσκεπάζεται ολόγυρα του ένα σγουρό στεφάνι από πράσινα φύκια και σοκολατιά ούβρυα, ύστερα έχει μια ζώνη ασπροκόκκινη από πετρωμένα τσόφλια που αφήκαν κολλημένα εκεί τα πεθαμένα όστρακα. Σαν είναι πλήμμα, όλα αυτά σκεπάζουνται. Όμως σα φρεσκάρει το μελτέμι, μαβιά κύματα με άσπρες εσάρπες χορεύουν ένα γύρω στο Βωμό, πιασμένα χέρι – χέρι. 

Έρχουνται αράδα, τόνα πίσ’ από τ’ άλλο, και δοκιμάζουν να καβαλικέψουν το Βωμό. Τόσος αγώνας και τόσο πείσμα! Θυμάσαι; Λυγάνε, κουλουριάζουνται, χιμούν και γλιστράνε, πιάνουνται από τις μικρές κουφάλες με τα νερένια τους δάχτυλα. Τίποτα. Ξαναπέφτουν στο τέλος πίσω να πάρουν φόρα από πιο μακριά. Ξαναδοκιμάζουν με καινούργια ορμή, με νέες τρισχαριτωμένες προσπάθειες. Και σαν το καταφέρει στο τέλος κανένα να καβαλικέψει το Βωμό, τρέχει από δω μακριά, ανάμεσα στα δροσερά μούσκλια, σαν ένας μικρός καταρράκτης και φουρφουρίζει ευχαριστημένα με νερένιο γέλιο.

Είναι και μια άλλη κοκκινοπράσινη πέτρα παρέκει. Στη φουσκοθαλασσιά δεν έχει τίποτα το εξαιρετικό. Μα στη φυρονεριά γδύνεται από τα νερά ως τη βάση. Εκεί τα κύματα την έχουν φάει γλείφοντας την ένα γύρω χρόνια και ζαμάνια, κ’έγινε πια λιγνή σαν κοτσάνι. Τότες μοιάζει με ένα πελώριο μπουκέτο κόκκινο και πράσινο.
Εσύ την είπες έτσι: Το Μπουκέτο.»