Φώτης Ζησιμόπουλος: «Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό του 2017 στην Αγιάσο»

Τρία λεπτά πριν το ρολόι δείξει 5 τα ξημερώματα όλη η Σπάρτη έχει βγει στο δρόμο για να υποδεχτεί το νικητή του 39ου Σπάρταθλου. Η είδηση πως πρώτος είναι ένας Έλληνας έχει ενθουσιάσει το πλήθος. Είχε να δει πρώτο έναν Έλληνα από το 1998 όταν ο Κώστας Ρέππος πήρε την τελευταία πρωτιά για την Ελλάδα. Το νέο πως ένας Αγρινιώτης τρέχει σαν τον Γιάννη Κούρο στα χνάρια του Φειδιππίδη μεταδίδεται σαν αστραπή. Κι όμως, είναι αλήθεια...

Μέσα σε αποθέωση, με έναν φακό στο μέτωπο και μία τεράστια ελληνική σημαία στην πλάτη ο 39χρονος υπαρχιφύλακας από το Αγρίνιο Φώτης Ζησιμόπουλος μπαίνει πανηγυρικά στη Σπάρτη έχοντας καλύψει τα 246χλμ. της ιστορικής διαδρομής σε χρόνο κάτω από τις 22 ώρες. Στις 39 διοργανώσεις του σκληρού αγώνα μόνο ο Γιάννης Κούρος και ο Φώτης Ζησιμόπουλος κατάφεραν να πέσουν κάτω από τις 22 ώρες...

Ο τρίτος Ελληνας που κερδίζει τον αγώνα

Ο Ζησιμόπουλος στην πρώτη του συμμετοχή σε αγώνα υπεραποστάσεων γράφει ιστορία. Ο προπονητής του Δημήτρης Κασίμης συνεχίζει να τον παροτρύνει και τελικά τερματίζει με χρόνο 21ώρ.57:37. Έτσι ο δεύτερος δρομέας στους 39 αγώνες που πέφτει σε χρόνο κάτω από 22 ώρες. Το ρεκόρ διαδρομής το έχει ο Κούρος με χρόνο 20:25:00. Παράλληλα γίνεται μόλις ο τρίτος Έλληνας που κερδίζει τον πιο απαιτητικό και συμβολικό αγώνα υπεραποστάσεων μετά τον Γιάννη Κούρο των τεσσάρων νικών (1984, 1990, 1983, 1986) και τον Κώστας Ρέππο των δύο νικών (1987, 1988).

Ο δεύτερος ήταν 80 λεπτά πίσω
Το εντυπωσιακό είναι πως ο δεύτερος δρομέας, ο Τσέχος Ράντεκ Μπρούνερ τερμάτισε μετά από μία ώρα και 20 λεπτά (23ώρ.17:30), ενώ τρίτος ήταν ο συμπατριώτης του Μίλαν Σούμι με χρόνο 23ώρ.52:57. Δεύτερος Έλληνας τερμάτισε ο Γιώργος Γκάτσιος με χρόνο 28:34:18 και 19ος στη γενική κατάταξη. Πρώτη Ελληνίδα η Σταυρούλα Μπάκα με χρόνο 33:57:50 και 11η στη γενική κατάταξη.Πρώτη τερμάτισε η Λετονή Ντιάνα Τζαβίτζα με χρόνο 25:24:25.

Η αθάνατη Ελληνίδα μάνα: Καμάρι μου γιατί τρέχεις;

Κάτω από το άγαλμα του Λεωνίδα εξελίσσονται συγκινητικές στιγμές. Μαζί με τη σύζυγο του Άννα Μαρία και τους δύο γιους τους, τον Κωνσταντίνο και τον Αποστόλη γίνονται μία μεγάλη αγκαλιά. Το πρώτο τηλέφωνο που χτυπάει είναι από τη μαμά που έχει μείνει άγρυπνη στο Αγρίνιο. Ως γνήσια Ελληνίδα μάνα δεν νοιάζεται για τις επιδόσεις αλλά για το εάν το καμάρι της είναι καλά. "Mαμά σου αφιερωνώ αυτή τη νίκη. Και σε σένα και στο μπαμπά", της λέει συγκινημένος ο Φώτης και η μαμά με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αγωνία του απαντάει: "Καμάρι μου γιατί τρέχεις όλη μέρα και όλη νύχτα; Δεν υπάρχει λόγος. Κοίτα μη μου πάθεις τίποτα".

"Παντρεύεσαι τον πόνο"

Τα αθώα λόγια της μαμάς συγκινούν ακόμα πιο πολύ τον Φώτη. Ξεσπάσει σε λυγμούς από τη συγκίνηση και την πίεση. Στο μυαλό του τρέχουν στιγμές της ζωής του. Πονάει σε όλο του το σώμα. Κάνει εμετό και ανεβάζει πυρετό. "Η επιβάρυνση που δέχεται το σώμα μετά από τέτοιο αγώνα είναι σα να έχεις κάνει επαναλαμβανόμενες χημειοθεραπείες. Μετά από κάποια χιλιόμετρα παντρεύεσαι τον πόνο. Από το 200ο χιλιόμετρο ένιωθα έντονα τους πόνους. Για πολλές ώρες μετά τον αγώνα είχα αστάθεια, έκανα πυρετό και εμετούς. Το σώμα επούλωνε τις πληγές και έκανε restart. Σήμερα 4 μέρες μετά είμαι καλύτερα αλλά θα χρειαστούν μέρες για να επανέλθει το σώμα σε κανονικά επίπεδα. Από το 200ο χιλιόμετρο και μετά δεν αισθανόμουν τίποτα. Μετά τα βουνά και στην κατηφόρα για την Σπάρτη τα πατήματα ήταν βαριά. Δεν έλεγχα το βάρος μου με αποτέλεσμα τα πόδια μου να χτυπούν με δύναμη στο έδαφος και οι κραδασμοί να χτυπούν μέσα στο κεφάλι μου", λέει ο Φώτης Ζησιμόπουλος.

Χτυπούσαν τις καμπάνες στην... άλλη Ελλάδα
Το πέρασμα από τη Νεμέα, τα Λυρκεία, την Τεγέα και τα άλλα χωριά της διαδρομής από Αθήνα - Κόρινθο και Σπάρτη θα του μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήνη του: "Είχε βγει ο κόσμος στα χωριά και περίμενε τον πρώτο αθλητή. Στην αρχή νόμιζαν πως ήμουν ξένος διότι από το 1998 είχε να πάρει πρωτιά κάποιος Έλληνας. Τους φώναξα πως είμαι Έλληνας και από τότε άρχισε να γίνεται χαμός. Από στόμα σε στόμα το νέο μεταφέρθηκε γρήγορα και όπου περνούσα γνώριζα την αποθέωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις εκδηλώσεις του κόσμου. Χτυπούσαν τις καμπάνες στα χωριά. Μου έλεγαν συγκινητικά πράγματα. Μου θύμισε την παλιά Ελλάδα που βλέπουμε πλέον στις παλιές ελληνικές ταινίες".

Φάε τη σουπίτσα σου...
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν μία γιαγιά του πρόσφερε μία σούπα: "Κάτσε να ξαποστάσεις και να φας λίγο παιδί μου. Φάε τη σουπίτσα σου να πάρεις δύναμη μου είπε με αγάπη μία γιαγιά. Είδα τη μητέρα μου στα μάτια της. Μου έδωσε δύναμη και κουράγιο. Οπως μου έδωσαν δύναμη και κουράγιο όσοι είχαν βγει στο δρόμο".

Όσο ο Φώτης Ζησιμόπουλος έτρεχε με τα πόδια τόσο έτρεχε και με το μυαλό του τις όμορφες και δύσκολες στιγμές της ζωής του. Μέχρι που η κούραση σταματάει τα πάντα και το σώμα τρέχει με μοναδική εντολή να ξεπεράσει τα όρια του και και να συγχρονιστεί με την ψυχή και το πνεύμα. "Δε μπορώ να σας περιγράψω τι ένιωσα εκείνη την ώρα. Η απόλυτη υπέρβαση σε όλα. Ξεπερνάς τα όρια σου, είναι σα να περνάς σε μία άλλη διάσταση και όλο αυτό είναι κάτι μοναδικό".

Μακαρόνια και σούπα
Στη διαδρομή έπινε νερό, ισοτονικά και καταλύτες, έτρωγε μπάρες δημητριακών και δύο σύντομα γεύματα. "Δεν γίνεται να βγάλεις έναν τέτοιο αγώνα 22 ωρών χωρίς να φας. Ενδιάμεσα σταμάτησα δύο φορές. Η κάθε στάση ήταν δυόμιση λεπτά. Εφαγα μακαρόνια και σούπα. Πήρα δυνάμεις και συνέχισα. Η πληροφορία πως ο δεύτερος αθλητής ήταν πίσω μου μία ώρα δε με πίεζε στον αγώνα αλλά πιεζόμουν από το κυνήγι του χρόνου με στόχο να πέσω κάτω από 22 ώρες που ειλικρινά σας λέω είναι ένας τεράστιος στόχος".

Από την Αγιάσο στη Σπάρτη
Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό του 2017 στην Αγιάσο της Μυτιλήνης. Ο υπαρχιφύλακας Φώτης Ζησιμόπουλος κάνει το... αγροτικό του στην Ελληνική Αστυνομία και δέχεται τις παροτρύνσεις φίλων του να λάβει μέρος σε έναν τοπικό αγώνα δρόμου στο βουνό. Αφιερωμένος για χρόνια στην πυγμαχία δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως θα γινόταν δρομέας. Στην πρώτη του συμμετοχή εξέπληξε ακόμα και τον εαυτό του.

Ετρεχα το βράδυ και τα ξημερώματα
Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία του στα δρομικά δρώμενα: "Δεν περίμενα ποτέ πως θα είχα αυτή την εξέλιξη στους αγώνες δρόμου. Η αρχή έγινε με αγώνες δρόμου στο βουνό στη Μυτιλήνη και μετά και αλλού στην Ελλάδα. Βέβαια πάντα με γοήτευσαν οι υπεραποστάσεις. Για να προετοιμαστώ για το Σπάρταθλο έκανα προετοιμασία το βράδυ. Το πρωί υπήρχε η υπηρεσία μου, οι οικογενειακές υποχρεώσεις και έτσι αναγκαζόμουν να τρέχω και το βράδυ ή τα ξημερώματα".

Τον έπεισαν να γίνει... Φειδιππίδης
Αυτό που κάνει την επιτυχία του Ζησιμόπουλου ξεχωριστή είναι το γεγονός πως έτρεξε για πρώτη φορά σε τόσο απαιτητικό αγώνα υπεραπόστασης: "Έτρεχα σε αγώνες στο βουνό. Δεν είχα εμπειρία σε αγώνες στην άσφαλτο εκτός του ότι το 2018 συμμετείχα στο Μαραθώνιο της Αθήνας και έκανα 2ώρες και 36 λεπτά. Ηταν καλός χρόνος αν υπολογίσεις πως ήμουν εντελώς άπειρος, δεν είχα κάνει καμία προετοιμασία και έτρεξα πολύ χαλαρά για τη συμμετοχή. Με ο προπονητής μου Δημήτρης Κασίμης, ο Αλέξανδρος Πιπερίδης και η Γεωργία Μαντά που έχει τρέξει Σπάρταθλο με έπεισαν να δηλώσω συμμετοχή".

"Από τη μέση και μετά δεν το πολυχάρηκα"
"Οταν μπαίνω σε έναν αγώνα εντάξει μπαίνω για τη συμμετοχή αλλά βάζω και έναν πολύ υψηλό στόχο για να έχω βασικό κίνητρο. Οταν ξεκίνησα το Σπάρταθλο ήθελα να κάνω κάτι μεγάλο όχι μόνο για τη θέση αλλά και στο χρόνο. Οι καιρικές συνθήκες για μένα ήταν ιδανικές. Από τη μέση της διαδρομής και μετά ο προπονητής μου μού είπε πως είναι εφικτό να σπάσω το φράγμα των 22 ωρών αλλά έπρεπε να ανοίξω λίγο το ρυθμό μου. Είδα πως έχω δυνάμεις και έτσι από το χαλαρό του πρώτου μισού της διαδρομής πήγαμε στην πίεση του δεύτερου μισού και αυτό δεν το πολυχάρηκα για να είμαι ειλικρινής. Εκεί είναι και η διαφορά. Είναι άλλο να τρέχεις για τη συμμετοχή και άλλο να κυνηγάς χρόνο. Υπάρχει μεγαλύτερη επιβάρυνση. Θέλει πιο πολλές δυνάμεις, μεγαλύτερη αντοχή και τέλεια διαχείριση. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και στο τέλος δικαιώθηκαν οι υπολογισμοί και οι θυσίες μας".

Το έπαθλο του είναι τιμητική πέντε ημερών
Κάθε Σπαρταθλητής δεν περιμένει αμοιβές και υλικές απολαβές, αλλά μόνο αναγνώριση. Το έπαθλο του ήταν μία τιμητική άδεια πέντε ημερών από την υπηρεσία του, ενώ χθες βράδυ το Άγρινιο έριξε τα... τείχη του για να τον υποδεχτεί:"Με συγκίνησαν πολύ. Δεν περίμενα τέτοια υποδοχή. Τους ευχαριστώ όλους. Θέλω να ξεκουραστώ αν και λόγω των οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων που έχω τρέχω κάθε μέρα έναν Σπάρταθλο. Πήρα πέντε μέρα τιμητική άδεια από την υπηρεσία μου, τα συγχαρητήρια από τον ηγεσία της αστυνομίας. Τους ευχαριστώ όλους. Θα ξεκουραστώ και θα δούμε για το μέλλον. Γενικά δε μου αρέσει να λέω τι θα κάνω στο μέλλον. Θέλω να ευχαριστήσω την υπέροχη ομάδα μου, τον προπονητή Δημήτρη Κασίμη, τον Αλεξανδρο Πιπερίδη και τον Ηρακλή Ματζούρη".