ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Δύο άνθρωποι, μια παραλία, καμία βοήθεια...
Ο Μιχάλης και ο Ηλίας καθάρισαν, φύτεψαν και ομόρφυναν την εγκαταλελειμμένη παραλία της Φυκιότρυπας. Μόνοι τους. Χωρίς χρήματα. Κόντρα στη φθορά και την αδιαφορία
Γράφει ο ΘΡΑΣΟΣ ΑΒΡΑΑΜ Δημοσίευση 18/5/2025

Στη Μυτιλήνη, υπάρχει μια παραλία που εδώ και χρόνια βιώνει την εγκατάλειψη. Η Φυκιότρυπα – κάποτε στέκι για βουτιές και ξεγνοιασιά – είχε μετατραπεί σε σκουπιδότοπο. Μέχρι που δύο πολίτες, ο Μιχάλης και ο Ηλίας, αποφάσισαν να μην περιμένουν άλλο.
Από τον περασμένο Ιανουάριο, με μόνα τους όπλα την επιμονή, τα φτυάρια και την πίστη πως οι δημόσιοι χώροι ανήκουν στους πολίτες, ξεκίνησαν ένα μικρό θαύμα. Εκεί που άλλοτε υπήρχαν μόνο μπάζα, πεταμένα γυαλιά και ξερόχορτα, σήμερα ξεπροβάλλουν αλόες, κάκτοι, λουλούδια και αυτοσχέδια παγκάκια. Ο χώρος καθαρίστηκε, ευπρεπίστηκε, αναγεννήθηκε.
«Ξεκινήσαμε να φυτεύουμε λουλούδια», λέει ο Ηλίας, δείχνοντας ένα σημείο που κάποτε έμοιαζε με μικρή χωματερή. «Με τσουβάλια, κάθε μέρα. Μόνοι μας. Χωρίς λεφτά, μόνο με θέληση.»
Η παραλία έχει πλέον αλλάξει όψη, παρά το γεγονός ότι – όπως οι ίδιοι παραδέχονται – κάποιοι προσπαθούν να τη «χαλάσουν». Ξεριζώνουν φυτά, καταστρέφουν ό,τι ομορφαίνει τον χώρο. «Για να μην έρθει κόσμος, λένε. Να μην γίνει όμορφα», εξηγεί ο Μιχάλης, με ένα χαμόγελο πικρό, αλλά σταθερό.
Η προσπάθειά τους δεν σταμάτησε στην αισθητική. Μάζεψαν μπάζα, έφτιαξαν παγκάκια, μπάλωσαν σπασίματα, καθάρισαν βήμα-βήμα κάθε εκατοστό. Κι όμως, το μόνο που δεν ήρθε ποτέ ήταν η συνδρομή των αρχών. Ούτε μία επίσημη στήριξη, ούτε ένα απλό στέγαστρο για τους χειμερινούς λουόμενους, ούτε ένα παγκάκι.
«Ο κόσμος κάθεται με ομπρέλες όταν βρέχει. Και μετά φεύγουν, γιατί δεν μπορούν να μείνουν», λέει ο Μιχάλης, δείχνοντας το γυμνό πλακόστρωτο.« Ζητάμε στοιχειώδη πράγματα για να μπορεί ο κόσμος να απολαύσει τον δημόσιο χώρο.»
Η εικόνα χειροτερεύει όταν μιλούν για την ασφάλεια. Η ντουζιέρα υπολειτουργεί, τα κάγκελα της σκάλας έχουν σκουριάσει επικίνδυνα.Και όταν εμφανίστηκε στην παραλία ένα νεκρό δελφίνι, οι ευθύνες χάθηκαν στο γνωστό γραφειοκρατικό πινγκ-πονγκ μεταξύ Δήμου και Λιμεναρχείου.«Το δελφίνι έμεινε εκεί να σαπίζει για μέρες», λέει με οργή ο Ηλίας. «Πήγαμε παντού. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Ούτε καν ποιος είναι αρμόδιος.»
Μέσα σε όλη αυτή την αδιαφορία, η πράξη τους μοιάζει με αντίσταση. Αντίσταση στην παραίτηση, στην αποξένωση, στην ιδέα ότι οι πολίτες είναι απλοί θεατές της παρακμής.«Ό,τι βλέπετε εδώ, το φτιάξαμε με τα χέρια μας. Μόνοι μας. Αν δεν ήμασταν εμείς, όλα θα είχαν σαπίσει», λέει ο Ηλίας με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Παρά την απογοήτευσή τους, δεν τα παρατούν. Έχουν ήδη βάλει στο μάτι ένα ακόμα κομμάτι της παραλίας για να το καθαρίσουν και να φυτέψουν. Θέλουν να βάψουν τα σκουριασμένα κάγκελα, να βελτιώσουν τη σκάλα. Το μόνο που ζητούν είναι μια μικρή στήριξη.«Δεν κοστίζει πολύ», λένε. «Ένα στέγαστρο, λίγα υλικά, ένα παγκάκι. Αλλά για εμάς σημαίνουν πολλά. Είναι σημάδι ότι κάποιος βλέπει, ότι κάποιος νοιάζεται.»
Σε μια εποχή που η κοινωνική συμμετοχή συχνά περιορίζεται σε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Μιχάλης και ο Ηλίας υπενθυμίζουν με τον πιο απλό, αλλά και πιο δυνατό τρόπο. Η φροντίδα για τον τόπο μας δεν χρειάζεται άδεια. Μόνο καρδιά, επιμονή και λίγη ανθρωπιά.