Ένα από τα βασικά επιχειρήματα των θιασωτών της δημιουργίας δύο Δήμων  στη Λέσβο, αποκλειομένου αυστηρά και ειδικά του Πλωμαρίου ως πρωτεύουσας του Δήμου Νότιας Λέσβου, ήταν ότι ένας μικρός Δήμος των 20.000 κατοίκων, δεν θα είχε επιχειρησιακή ικανότητα.

Υποθέτοντας λοιπόν την ευστάθεια του ισχυρισμού, θα ήθελα να ρωτήσω αν αυτό ήταν το κριτήριο που οδήγησε την Κυβέρνηση να δημιουργήσει στη Κεφαλονιά τρεις Δήμους, στον Βελβεντό δύο και στη Σάμο επ’ εσχατοις  των 33.000 κατοίκων, δύο δήμους, ώστε να υπάρχουν στο νησί δύο πρωτεύουσας, γνωστής ούσης της αντιπαλότητας μεταξύ  Βαθέος και Καρλοβασίου. Δηλαδή δήμους με πληθυσμό πολύ κάτω των 20.000 κατοίκων, που κατ΄ οικονομίαν  θεωρούνται πλέον επιχειρησιακά ικανοί και αυτάρκεις. Για να μη δυσαρεστήσουν τους τοπικούς ηγετίσκους.

Σκέπτεται λοιπόν κανείς καλόπιστος άνθρωπος. Τι ήταν εκείνο που οδήγησε τους εκπροσώπους του κυβερνώντος κόμματος να προτείνουν  δύο δήμους το νησί, αλλά και τους επικεφαλής των άλλων κομμάτων να σιωπήσουν αιδημόνως, μη αρθρώνοντας λέξη;

Είμαι απολύτως βέβαιος και ας κατηγορηθώ, από όσους με θεωρούν κατήγορό τους. Η συνολική απέχθεια προς το Πλωμάρι, της πλειοψηφίας όσων κατοικούν και δραστηριοποιούνται στην πρωτεύουσα του νησιού, που πάντοτε θεωρούσε εν δυνάμει αντίπαλό της το Πλωμάρι.

Επαναλαμβάνω χρόνια και επιβεβαιώνεται και από  την  προσωπική μου εμπειρία, όσα και από τις μαρτυρίες που προέβησαν στη δοκιμή. Αν κάποιος ξένος βρεθεί  στο αεροδρόμιο ή στο λιμάνι της πρωτεύουσας και ζητήσει να πληροφορηθεί πού μπορεί να πάει για να περάσει καλά, θα πάρει οδηγίες και πληροφορίες για όλα τα σημεία του νησιού, εκτός από ένα: Το Πλωμάρι.
Κι αν τολμήσει να αναφέρει το όνομα του τόπου αυτού θα ακούσει χίλια αρνητικά πράγματα. Ο κακός δρόμος, λες και δεν υπάρχουν χειρότεροι στο νησί, οι αφιλόξενοι άνθρωποι, οι τραχείς χαρακτήρες. Όλους αυτούς βέβαια τους διαψεύδουν οι εκατοντάδες ξένοι, κυρίως Σκανδιναυοί, που έχουν αποκτήσει κατοικίες σ’ αυτό το μέρος, απολαμβάνοντας σήμερα τη ζωή τους εκεί και έχοντας ουσιαστικά ομογενοποιηθεί με τους ντόπιους.

Διαίρεσαν λοιπόν το νησί, κάποιοι χρησιμοποιώντας μάλλον ψυχρούς και απρόσωπους χάρτες, διασπώντας ακόμα και τον από αιώνων  συγχρωτισμό των Πολιχνιατών και των Πλωμαριτών, στέλνοντας τον Πολιχνίτο στην Καλλονή.
Τιμή και δόξα  στους εμπνευστές και προτείνοντες αυτή τη νέα, επί χάρτου  διαίρεση του νησιού και ας απολαύσουν στο άμεσο μέλλον τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους.