Αδαμάντιος Ζυγομαλάς. «Προσγειώθηκε» ο γητευτής του ουρανού
Τελευταία πτήση για τον πιλότο των δασοπυροσβεστικών πετζετέλ με τις περισσότερες από 1300 επεμβάσεις σε περιστατικά δασικών πυρκαγιών στη Λέσβο. Συνταξιοδοτήθηκε στα 68 του χρόνια, μετά από μισό αιώνα πτήσεις
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 12/6/2021
Μια συγκλονιστική ζωή παιχνιδιού με τον άνεμο έλαβε τέλος. Ήταν ένα παιχνίδι που διήρκεσε πάνω από 50 χρόνια Ο Αδαμάντιος Ζυγομαλάς, 68 χρονών πια, αποφάσισε να προσγειωθεί για τελευταία φορά με το πετζετέλ δασοπυροσβεστικό αεροπλάνο του. Γράφοντας την τελευταία σελίδα προσφοράς του στον τόπο και ιδιαίτερα στη Λέσβο.
Από τα 16 του χρόνια έπαιζε με τα ελαφρά μονοκινητήρια αεροπλάνα της Αερολέσχης Αθηνών. «Στους αεροπροσκόπους κόλλησα το μικρόβιο» λέει περιγράφοντας το πώς στις αρχές της δεκαετίας του 1970 έγινε ο νεώτερος και ο μόνος ανήλικος Έλληνας που πετούσε.
Ακολούθησαν οι σχετικές σπουδές στην Ιταλία και αργότερα αυτές του εκπαιδευτή στην Αμερική.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 αγοράστηκαν από το Ελληνικό κράτος έναντι αγροτικών προϊόντων τα πρώτα δασοπυροσβεστικά αεροπλάνα τύπου πετζετέλ. Στο διαγωνισμό που προκηρύχθηκε για τη στελέχωση αυτού του στόλου συμμετείχε και ο Αδαμάντιος Ζυγομαλάς. Κάπως έτσι εντάχθηκε στην Πολεμική Αεροπορία και στη ΜΑΕΔΥ.
Και από το 1994 στη Λέσβο. «Το ξέρω το νησί τόπο καλά από πάνω» λέει μιλώντας με λόγια λατρείας για τον τόπο.
Συνολικά ο Αδαμάντιος πέταξε πάνω από 3500 ώρες. Περισσότερες από τις μισές από αυτές πέταξε πάνω από τη Λέσβο. Επιτηρώντας και επιχειρώντας. Επεμβαίνοντας σε πάνω από 50 περιστατικά φωτιάς το χρόνο. Συνολικά σχεδόν σε 1400 φωτιές! Θυμάται τις δύσκολες φωτιές στη Χαραμίδα, στην Καλλονή, στο ορεινό Πλωμάρι, τις δύσκολες φωτιές που έβαζε πριν χρόνια ένας πυρομανής στο Μόλυβο. Θυμάται τη φωτιά που κινδύνεψε στην περιοχή των Λουτρών όταν καθοδικά ρεύματα τον έσπρωξαν προς το έδαφος. Θυμάται και τα χρόνια της προσφυγικής κρίσης, όταν η ακτές του νησιού έγιναν πορτοκαλιές. «Δύσκολες μέρες» λέει.
Τις προάλλες πραγματοποίησε μια συμβολική τελευταία πτήση. Με αψίδες νερού και σαμπάνιες από τους συναδέλφους του.
«Αυτό ήταν δηλαδή; Πάει τέλειωσε;» τον ρωτήσαμε. Χαμογελά. Μας θυμίζει πως είναι Πρόεδρος της Αερολέσχης Μυτιλήνης κι έχει ακόμα πολλά να κάνει στον τόπο που αποδεδειγμένα τον αγάπησε πολύ.
Αδαμάντιε δε ξέρω αν θα ακούσεις πολλά «μπράβο» κι «ευχαριστούμε». Αλλά όσα κι αν είναι αυτά, τα αξίζεις...
