Πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες που μου έλεγαν τα άψυχα ντουβάρια των κτηρίων της Μυτιλήνης. Από μωρό παιδί έστηνα αυτί κι άκουγα ιστορίες.  Τέτοιες ιστορίες άκουσα πολλές από τα ντουβάρια της παιδαγωγικής ακαδημίας Μυτιλήνης και των πρότυπων σχολείων που λειτουργούσαν εκεί. Δεν φοίτησα ποτέ σε αυτά τα «καλά» σχολεία της πόλης μα κυριολεκτικά έζησα εκεί τα απογεύματα όταν η μάνα μου καθαρίστρια των αιθουσών διδασκαλίας με έπαιρνε μαζί της για παρέα.

Κάπως έτσι ανακάλυψα τις μεγάλες αίθουσες στο ισόγειο του κτηρίου της εκπαίδευσης των σπουδαστών. Στο κάτω μέρος του μεγάλου κεντρικού κτηρίου, αριστερά της εισόδου, που έβλεπε στη μεγάλη αυλή. Δε ξέρω γιατί αλλά από την πρώτη στιγμή που είδα τους χώρους αυτούς τους φοβήθηκα. Είπα πως είναι «φυλακές» και τους «εξερευνούσα» πάντα με έναν αδιόρατο φόβο. Φυλακές άκουγα πως λέγανε τους χώρους αυτούς κι οι μεγαλύτεροι που μπαινοβγαίναν… Στα τέλη της δικτατορίας το συγκρότητμα που είχε δεν είχε μισόν αιώνα ζωής, χτίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1920 από το Γεώργιο Παπανδρέου, χαρακτηρίστηκε επικινδύνως ετοιμόροπο και κατεδαφίστηκε. Χρόνια χτιζόταν το σημερινό σχολικό συγκρότημα που καμιά σχέση δεν έχει βέβαια με το «μπαουχάους» συγκρότημα της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Μυτιλήνης. Τα ντουβάρια μάρτυρας της ναζιστικής θηριωδίας και των χουντικών επιγόνων τους χάθηκαν για πάντα…

Τα θυμήθηκα όλα αυτά πέρυσι, διαβάζοντας το αφιέρωμα στην επέτειο της 21ης Απριλίου από την Ομάδα των Φίλων Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας. Ανάμεσα στα άλλα σημαντικά κι η αναφορά στα ντουβάρια της Ακαδημίας.

«Την Παρασκευή 21 Απριλίου 1967, δυο μέρες πριν την Κυριακή των Βαΐων ξεκίνησε η επέλαση των οργάνων της Χούντας. Τις πρώτες δυο μέρες έγιναν στη Μυτιλήνη και στα χωριά συλλήψεις διακοσίων περίπου στελεχών της ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη (όπου ήταν ενταγμένοι οι κομμουνιστές, αφού το ΚΚΕ είχε τεθεί εκτός νόμου από την εποχή του Εμφυλίου, και άλλοι αριστεροί σοσιαλιστές). Τα αστυνομικά και στρατιωτικά τζιπ πηγαινοέρχονταν αποσπώντας από τις οικογένειές τους βίαια και παράνομα ειρηνικούς αγωνιστές και τους στοίβαζαν αρχικά στην τότε Ασφάλεια (Τζέιμς Αριστάρχου 15, στο Κιόσκι). Στη συνέχεια τους μετέφεραν στην Παιδαγωγική Ακαδημία (παλαιό κτίριο), όπου διαμόρφωσαν στρατόπεδο κράτησης, ακριβώς στους ίδιους χώρους με τους Ναζί κατακτητές στα 1941-1944.

Στο Στρατόπεδο Παιδαγωγικής Ακαδημίας Μυτιλήνης έμειναν για 12 μέρες και πολλοί αρρώστησαν λόγω των άθλιων συνθηκών, την έλλειψη ειδών διαμονής, υγιεινής και διατροφής. Ο Βασίλης Παπλωματάς διηγείται: «Το Σάββατο της Ανάστασης ήρθε ο Δεσπότης και μας «ανέστησε». Τότε θυμάμαι ότι είχαμε πέσει πάνω του, με πρώτο το Δάσκαλο Αποστόλου, και τον παρακαλούσαμε να μεσολαβήσει να αφήσουν ελεύθερες 5-6 γυναίκες που ήταν μαζί μας. «Να κοιτάτε τη δουλειά σας» μας απάντησε αυτός.»!! ( Είχαν συλλάβει τις : Καίτη Ευστρατίου (Φουντή), Χαρίκλεια Λύκου, Βαγγελιώ Σαμαρά, Ειρήνη Τσακυράκη, Μαρίτσα Φράγκου).

Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου Μυτιληνιές μητέρες επισκέφτηκαν τον Δέσποτα (αρχές 1974) και τον παρακάλεσαν να μεσολαβήσει για να μην βασανίζονται τα παιδιά τους (που είχαν συλληφθεί) στα κολαστήρια της Χούντας. Τις απέπεμψε με σκαιό τρόπο λέγοντας «Να μην τα αφήνατε να μπλέξουν…» Είχε ξεχάσει όσα ανθρώπινα και χριστιανικά είχε διδαχθεί το 1944 ως νεαρός πρωτοσύγκελος από το λαμπρό Ιεράρχη Διονύσιο, Μητροπολίτη Μηθύμνης και Πρόεδρο της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΕΑΜ κατά την απελευθέρωση!!

Τη Λαμπροτετάρτη 3 Μαΐου 1967, αργά το βράδυ, οι πολιτικοί κρατούμενοι μεταφέρονται στοιβαγμένοι με στρατιωτικά ρέο στο αρματαγωγό «ΑΞΙΟΣ» (που είχε αράξει στον προλιμένα μπροστά στο σημερινό Τελωνείο), όπου παστώνονται στα αμπάρια χωρίς τουαλέτες. Μέσω Χίου, όπου φορτώνονται κι άλλοι συλληφθέντες από Χίο και Σάμο, οδηγούνται με το αρματαγωγό «ΝΑΞΟΣ» στη Γυάρο, ενώ η τρικυμία τους εξουθενώνει με ναυτία. Για την «ανάγκη» τους έπρεπε να πάνε στο μισάνοιχτο καταπέλτη!»