«-Είσαι παντρεμένος;
-Είμαι.
-Με ποιαν;
-Με μια γ’ναίκα.
-Είδες κανέναν να είναι παντρεμένος με άνδρα;
-είδα.
-Ποιον:
-Τ’ν αδελφή μ’».
Αποσπάσματα από τη δίκη του ντελή-Παράσχου, λίγο μετά την απελευθέρωση της Μυτιλήνης το 1912.

Ο Ασημάκης Πανσέληνος για το γνωστό έργο του «Τότε που ζούσαμε» χαρακτηρίστηκε «ιστορικός». Του λεσβιακού μεσοπολέμου, αλλά ιδιαίτερα αυτής της λεσβιακής μεσοπολεμικής «πλάκας» προς το πανελλήνιο, που όμως εξελίχθηκε σε ένα πρωτόγνωρο πολιτισμικό φαινόμενο με τη χαρακτηριστική ονομασία «Λεσβιακή Άνοιξη». Παιδί αυτής της χορντροκομμένης σε πολλά φάρσας ήταν και ο Αρμάνδρος Δελαπατρίδης – κατά κόσμον Τηλέμαχος Νταλάκας- που αφού  δουλεύτηκε στη Μυτιλήνηκαλά από τους Λέσβιους  διανοούμενους, στάλθηκε να σώσει τον Ελληνισμό από …τας Αθήνας.
«Ο τελευταίος τρελός της πατρίδας μου που θυμάμαι ήταν ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης. Αυτόν το επεξεργάστηκαν κανονικά οι ντόπιοι διανοούμενοι και τον στείλανε πεσκέσι στους Αθηναίους για μετεκπαίδευση», γράφει ο Ασημάκης Πανσέληνος.
Παρά ταύτα όμως ο Τηλέμαχος-Αρμάνδος δεν ήταν μηδέ ο πρώτος μηδέ ο τελευταίος που ήπιε νερό από τις λεσβιακές πηγές, ψυχανεμίστηκε από τον αγέρα της Αιολίδας κι ένα πρωί αποφάσισε να σώσει την Ελλάδα. Είναι το νερό, είναι κι ο αγέρας είναι κι αυτή η περίεργη ψυχοθεραπεία στην οποία θαρρείς και συνειδητά συχνά υποβάλλονται οι Μυτιληνιοί. «Βλέπεις συχνά – γράφει πάλι ο Ασημάκης Πανσέληνος για τους Μυτιληνιους- σοβαρότατους τύπους να ξεμοναχιάζουν έναν τρελό στο γραφείο τους, να κουβεντιάζουν με περίσκεψη πολλή ώρα μαζί του, να τον δουλεύουν κανονικά, ύστερα να τον αποχαιρετούν με χαμόγελο αμήχανης αυταρέσκειας. Είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας του γνωστικού από τον παλαβό».

Κάπως έτσι λοιπόν, σχεδόν 40 χρόνια μετά, στη Μυτιλήνη γεννήθηκε και μεσουράνησε ένας άλλος «πολιτικός». Φτωχός τσαγκάρης από την εργατική γειτονιά της πόλης, τη Λαγκάδα. Ο Ιωάννης Μ. Μιχαηλίδης ή «Αρχηγός», κάλφας στα τσαγκαράδικα της Μυτιλήνης στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, ένα πρωί αποφάσισε να σώσει την Ελλάδα.

Γεννημένος άγνωστο πότε, στο μικρασιατικό Κουτσούκουγιου του Αδραμυττινού κόλπου (άρα κοντοχωριανός του Τηλέμαχου Νταλάκα-Αρμάνδου Δελαπατρίδη που ήταν γεννημένος στο Αδραμύττι) ο «Αρχηγός» ίδρυσε το «Χριστιανοσοσιαλιστικό κόμμα νομού Λέσβου και πάσης Ελλάδος έως ακτών Μικράς Ασίας».

Εντυπωσιακός στις ανοιχτές συγκεντρώσεις του στην πόλη της Μυιλήνης, ο «Αρχηγός» ανέλυε το πρόγραμμά του που πολλές φορές περιλάμβανε το μπάζωμα του λιμανιού για να φυτευτεί σε αυτό «φλισκούν’» (σ.σ. έτσι ονομάζουν στη Λέσβο το τσάι του βουνού) και να μην πηγαίνει χαμένος τόσος τόπος, το σοβάτισμα των τειχών του κάστρου, αλλά και μια σειρά άλλα που κανείς δεν καταλάβαινε αλλά ήταν  ευτυχία να τα ακούς. Ο μακαρίτης έμπορος της Μυτιλήνης Γιώργος Κακαδέλλης έχει σώσει μερικές από τις ομιλίες του αυτές, στον τρίτο τόμο δε του περιοδικού του Φιλοτελικού Ομίλου Μυτιλήνης «Μυτιλήνη»  περιλαμβάνονται απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα  αυτών των ομιλιών του. Είχε πει  λοιπόν σε μια ομιλία του στο Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης:

«Το πότε γεννήθηκα ό,τι αποκάλυψις λόγω σαμποτέρ και Μυτιληνιοί. Ελλειψις στέγης κόμματος δυστύχημα καίριον οπισθοδρομικώς επαίσχυντον. Πολιτική κόμματος αποκλείει συνεργασίαν άκρας αριστεράς, λόγω αθεϊας και χαχόλοι.  Εγώ κλίνω ποσώς δεξιά λόγω σταθερό της Κοινής Αγοράς! Εχθροί χλευάζουν αναιδώς ότι επεδίωξα κοπήν όλων των δένδρων Μυτιλήνης διά ξυλείαν χρήσιν  υποδηματοποιών ξυλόπροκες, ψεύδος καθότι δενδρόφιλος και κόμμα αναξιοπρεπέστατον. Ισορροπία άλλο το ένα και άλλο το άλλο, δεν παραμερίσεται λόγω κοινοπραξίας στον έπακρον και συνολικά προκαλεί Δημοκρατίαν».
Το 1963 ο Μιχαηλίδης γνώρισε τη δόξα της συμμετοχής του σε εκλογική μάχη . Μια παρέα Μυτιληνιού του παρφουσκώνουν το κεφάλι και τον κατεβάζουν  στις δημοτικές εκλογές.  Το «παλαβό» ψηφοδέλτιό του, το οποίο ακυρώνεται από το τυπικό «γνωστικό» Πρωτοδικείο, συγκεντρώνει 600 ψήφους. Ο «Αρχηγός», με λωρίδα και παράσημα στο στήθος και φυσικά καπέλο, αποθεώνεται. Το «αστράκι» στο πέτο, έμβλημα του «Χριστιανοσοσιαλιστικού κόμματος νομού Λέσβου και πάσης Ελλάδος ως ακτών Μικράς Ασίας» φοριέται από τον κάθε Μυτιληνιό νοικοκύρη. Που φυσικά θεωρεί υποχρέωσή του να συντηρήσει τον αγώνα και φυσικά τον ίδιο τον «Αρχηγό». Που κατ’ έτος περιέρχεται τας οδούς της πόλης, αυτός ο «παρολίγον δήμαρχος» αλλά σίγουρα «πιθανός πρωθυπουργός», ο «εισηγητής ελληνικών κυβερνήσεων και ΟΗΕ άνευ μισθού» και παρακαλεί «δυνατήν χρηματική ενίσχυσιν του αγώνος».

Αυτές οι ευχετήριες κάρτες του στολίζουν ακόμα τα σπίτια της Μυτιλήνης. Ακόμα και η τελευταία του 1972. Οπότε και ο «Αρχηγός» απομυθοποίησε τη …χούντα των συνταγματαρχών! Ο «Αρχηγός» λειτουργούσε ανοιχτά και νόμιμα το κόμμα του και κανείς δεν μπορούσε να τον συμμαζέψει: Στην τελευταία του κάρτα ο «Αρχηγός» ευχόταν «πρόοδο της ιδεολογίας της επαναστατικής εθνικής κυβερνήσεως, καλάς εορτάς ως το νέον έτος 1972».

Προτού μετακομίσει στον παράδεισο για να σώσει προφανώς και αυτόν, ο «Αρχηγός», που άκουγε για τις ομιλίες του άλλου «αρχηγού», Γεωργίου Παπαδόπουλυ, και πολύ του θύμιζαν τον εαυτόν του, εξήγγειλε και την κατασκευή γέφυρας. Που θα συνέδεε τον ένα φάρο του λιμανιού με το άλλο «για να αποφεύγουν οι Μυτιληνιοί  την απουλουγύρα».

Χρόνια μετά, ο άνθρωπος που κατάφερε να κάνει 600 Μυτιληνιούς να τιμήσουν την παλαβάδα, ψηφίζοντάς τον για δήμαρχο, δικαιώθηκε. Στις προτάσεις του Δήμου Μυτιλήνης για τα έργα που θα μπορούσαν να γίνουν τα χρήματα από το β’ πακέτο Ντελόρ το 1998, υπήρχε και η πρόταση για γέφυρα που θα ένωνε τις δύο άκριες του λιμανιού!

Μόνο που «Αρχηγέ» τότε κανείς δεν τόλμησε να την ονομάσει «γέφυρα Μιχαηλίδη» προς τιμήν της ιδέας σου. Αχάριστη  ράτσα οι Μυτιληνιοί, «Αρχηγέ». Κι ήθελες να τους σώσεις κιόλας.