Πέθανε ο Νίκος Μπελογιάννης
Έφυγε από τη ζωή, ο γιός του άνθρωπου με το γαρύφαλλο που συνδέθηκε με τη Μυτιλήνη μελετώντας συντηρώντας και επαναλειτουργώντας το 1990 τις δημόσιες κρήνες της Μυτιλήνης
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 25/10/2020
Πέθανε σήμερα Κυριακή το πρωί, μετά από νοσηλείας στο Λαϊκό Νοσοκομείο της Αθήνας, ο Νίκος Μπελογιάννης, γιος του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο» Νίκου Μπελογιάννη και της αγωνίστριας δημοσιογράφου 'Ελλης Παππά.
Είχε γεννηθεί στη φυλακή τον Αύγουστο του 1951 και έναν χρόνο αργότερα ο πατέρας του καταδικάστηκε από το στρατοδικείο και εκτελέστηκε, ενώ η μητέρα του αποφυλακίστηκε το 1964. Ο ίδιος μεγάλωσε στα χέρια της θείας του, Διδώς Σωτηρίου.
Ήταν απόφοιτος της σχολής χημικών μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και εργάστηκε στα αναστηλωτικά έργα της Ακρόπολης και σε άλλες υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού. Επί πολλά χρόνια και μέχρι τη συνταξιοδότησή του, ήταν επικεφαλής του Κέντρου Λίθου (μονάδα του υπουργείου Πολιτισμού) και διέσχιζε ακάματος την Ελλάδα απ' άκρου εις άκρον για να «θεραπεύει» μνημεία.
Με αυτήν του την ιδιότητα συνέβαλε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 επί Δημαρχίας Νότη Παναγιώτου στην εκπόνηση της μελέτης συντήρησης των κρηνών της πόλης. Τότε και με την καθοδήγηση του όλες σχεδόν οι σωσμένες δημόσιες κρήνες της πόλης καθαρίστηκαν από στρώματα ασβέστη και όχι μόνο, ενώ κάποιες από αυτές ξαναλειτούργησαν με φροντίδα της ΔΕΥΑΜ η οποία προχώρησε στη παραγγελία βρυσών που χυτεύτηκαν ειδικά για το σκοπό αυτό. Σταδιακά οι μπρπύτζινες κρήνες λεηλατήθηκαν και οι κρήνες περιέπεσαν σε αχρηστία.
Η μελέτη αυτή του Νίκου Μπελογιάννη, σχεδόν 30 χρόνια μετά την εκπόνηση της, σίγουρα υπάρχει σε κάποιο συρτάρι του Δήμου Μυτιλήνης ή της ΔΕΥΑΛ προκειμένου να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον
Ο Νίκος Μπελογιάννης συνεργάστηκε με την «Ελευθεροτυπία» και το Fragilemag, γράφοντας κείμενα που «έδεναν» την επικαιρότητα, ελληνική και διεθνή, με την Ιστορία, και στα οποία ξεχώριζαν η ευρυμάθεια, το χιούμορ, η ευφυΐα και ο ανθρωπισμός του. Παράλληλα, από την αυγή του 21ου αιώνα ασχολήθηκε με το έργο των γονιών του, καθώς και της θείας του, Διδώς Σωτηρίου, μέσω επανεκδόσεων, εκδόσεων, επιμελειών και εκδηλώσεων.
Ο ίδιος στέλεχος της ανανεωτικής και δημοκρατικής Αριστεράς, έγραψε τα βιβλία: «Σταλινισμός: Η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία» (εκδόσεις 'Αγρα, 2012, με την Αγγελική Κώττη) και «Αυτά λοιπόν τα νέα του Αλεξάνδρου. Στιγμιότυπα της μνημονιακής εποχής δεξιάς και αριστεράς» (Εκδόσεις 'Αγρα, 2016).
Με γραπτές οδηγίες, ανέθεσε στους φίλους του την αποτέφρωση της σορού του, ορίζοντας σαφώς πως δεν επιθυμεί να προηγηθεί ή να ακολουθήσει οποιαδήποτε τελετή.
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του είχε πει:
«Θα μπορούσα να δεχτώ να με περιφέρουνε σε χρυσό κλουβί, να γίνω πολιτικός τουρίστας, να αναλάβω μετά θέσεις σε ιδρύματα του Μονακό ή σε κάποια Goldman Sachs. Μπόρεσα όμως να γεράσω χωρίς τύψεις, γιατί τουλάχιστον έζησα έντιμα. Δεν πούλησα την ψυχή μου σε κάνεναν διάβολο».