Τελικά πόσους κηδεμόνες έχει αυτή η χώρα; Η νεότερη ιστορία μας, δε μας αφήνει να πιστέψουμε, πως ως έθνος, λαός και κράτος, αποφασίσαμε ποτέ μόνοι μας για την πορεία του.
Άλλωστε αυτή την απορία διατύπωσε και ο Καραμανλής ο πρώτος, μετά την δολοφονία Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη.

Ταυτόχρονα με την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, τρία ήταν τα μεγάλα κόμματα, που διεκδίκησαν την διακυβέρνηση της χώρας. Το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Που σημαίνει, για όσους δεν αντιλαμβάνονται πλήρως, πως στα κυβερνητικά καθήκοντα των ηγετών, των κομμάτων αυτών, περιλαμβάνονταν οι κατευθύνσεις, οι συμβουλές και φυσικά οι εντολές, που προέρχονταν από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις. Με την πρόταξη και φυσικά την διασφάλιση τα δικών τους συμφερόντων.

Ακολούθησαν τα χρόνια της πάντοτε υποτελούς διακυβέρνησης, (πτώχευση του 1893, παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων για την αποτροπή μεγαλύτερων δεινών, από την ήττα του 1897, Μικρασιατική καταστροφή, εμφύλιος πόλεμος) για να φτάσουμε στο σήμερα. Που έχουμε βγει από τα μνημόνια, δυνάμενοι να ασκήσουμε, ανεμπόδιστα τη δική μας πολιτική.

Και πάνω που λέμε, ή νομίζουμε, ότι είμαστε ένα κοσμικό κράτος, που μπορεί να ρυθμίζει τις σχέσεις του με τους πολίτες, όπως αυτό νομίζει, νάσου και εμφανίζεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, που «δυσφορεί και ενίσταται», για τις τροποποιήσεις του Συντάγματος, που συζητούνται στην Ελληνική Βουλή. Και όχι μόνο «δυσφορεί και ενίσταται», αλλά δια της αντιπροσωπείας του «διατριβούσης εν Αθήναις», συναντιέται με τον υπουργό παιδείας και δεν συζητά, δεν διαλέγεται, απλώς θέλει να επιβάλει τις απόψεις του. Που είναι καμιά αλλαγή, καμιά τροποποίηση του Συντάγματος μιας κυρίαρχης χώρας , κανένας εκσυγχρονισμός, χωρίς την δική του συναίνεση. Χωρίς καν να έχει διαβάσει και πολύ περισσότερο να μελετήσει τις δειλές τροποποιητικές προτάσεις του υπουργείου παιδείας.

Και το ελληνικό κράτος στέκει άλαλο και παρακολουθεί, εκφράζοντας πάλι και πάλι τον απόλυτο σεβασμό του στον Οικουμενικό Πατριάρχη και τις απόψεις του. Λησμονώντας αυτό το «αριστερό» υπουργείο, το γεγονός ότι η αυτοκέφαλη εκκλησία της Ελλάδος, δημιουργήθηκε το 1833, υπό την επιρροή της Βαυαροκρατίας , «προκειμένου να απαλλαγεί διοικητικά από το ευρισκόμενον εις την επικράτειαν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ενδεχομένως ελεγχόμενον υπ’ αυτής, Οικουμενικόν Πατριαρχείον.» Παραμένοντας από το 1833 ως τον 1850 σε «πνευματική ακοινωνησία», με την Μητέρα εκκλησία, όπως αποκαλείται, όταν και εκδίδεται ο Πατριαρχικός Συνοδικός Τόμος, με τον οποίο αναγνωρίζεται η αυτοκεφαλία, χωρίς όμως να ανατρέχει στο 1833, υπολαμβάνοντας ως χρόνο νεκρό το διάστημα 1833-1850.

Αυτό λοιπόν, που επιχειρήθηκε να αποτραπεί τότε, πραγματώθηκε εν μέρει μετά την απελευθέρωση των ελληνικών γαιών το 1912 και την ενσωμάτωσή τους στην Ελλάδα, με την «πνευματική» υπαγωγή των , των μητροπόλεων των περιοχών αυτών, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, που αποτελεί, όπως είναι γνωστό, Ν.Π.Ι.Δ. της τουρκικής επικράτειας, το οποίο αναγνώρισε την διοικητική υπαγωγή τους στην εκκλησία της Ελλάδος. Για να καταλαβαινόμαστε δηλαδή, όλες οι μητροπόλεις της Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης, των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, της Κρήτης και των Δωδεκανήσων τελούν υπό την «πνευματική» εποπτεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Με την ιδιαιτερότητα της ιδιαιτερότητας η Κρήτη να αποτελεί ημιαυτόνομη επαρχιακή σύνοδο τις μητροπόλεις της Δωδεκανήσου να τελούν υπό τον απόλυτο και διοικητικό έλεγχο αυτού. Έχοντας υποχρέωση, η υπόλοιπη εκκλησία της Ελλάδος να κοινοποιεί τον κατάλογο των μελλοντικών επισκόπων των «νέων χωρών» στην «μητέρα εκκλησία». Μια φορά αποτόλμησε να μην το πράξει το 2004 ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κι έμειναν ανευλόγητοι και χωρίς αναγνώριση, οι νεοεκλογέντες τότε μητροπολίτες Θεσσαλονίκης, Κοζάνης και Ελευθερουπόλεως. Με τον ίδιο τον αρχιεπίσκοπο να υποστεί το επιτίμιο της ακοινωνησίας με το Πατριαρχείο, για ένα διάστημα. Ώσπου να συμμορφωθεί βεβαίως.

Οπότε για μια ακόμα φορά, αντιμετωπίζουμε ως χώρα πλέον, την πεισματώδη αντίδραση σε κάποιες, άτολμες και δειλές κατά τη γνώμη πολλών επαϊόντων , του ελληνικού Συντάγματος και των σχέσεων Κράτους Εκκλησίας, που συζητιούνται από την ανώτατη αρχή της δημοκρατίας μας, την Βουλή των Ελλήνων.

Και δεν γνωρίζω, φαντάζομαι όμως πως όχι, αν ο υπουργός Παιδείας υπενθύμισε ή πρόκειται να υπενθυμίσει στους πατριαρχικούς συνομιλητές του γεγονότα απλά και πολύ γνωστά:
Ότι δηλαδή η επίσημη ορθόδοξη εκκλησία, υπήρξε ο κυριότερος αντίπαλος του ελληνικού διαφωτισμού και κάθε απόπειρας νεώτερης ή σύγχρονης σκέψης, ταυτιζόμενη απόλυτα με την θέση του Αθανασίου Πάριου, που ανακηρύχθηκε άγιος , διακηρύσσοντας «Μακράν η διαλεκτική σχέσις. Μακράν η πολύσχημος Γεωμετρία. Μακράν η κενέμφατος (κούφια) Άλγεβρα. Μακράν κάθε ανθρωπίνη επιστήμη και μάθησις. Εις τα εξ αποκαλύψεως δεν ζητείται απόδειξις , αλλά πίστις». Με κάτι ανάλογες ατάκες, αγιοποιήθηκε εξ άλλου και ο σύγχρονός μας άγιος Παϊσιος.

Αυτή λοιπόν η Ορθοδοξία, ή μάλλον αυτή η εκκλησία που δηλώνει ότι την εκπροσωπεί, αυτή που στάθηκε απέναντι στον Βενιαμίν Λέσβιο, τον Αδαμάντιο Κοραή , τον Θεόφιλο Καϊρη, τον Ευγένιο Βούλγαρη και σήμερα ακόμα παρακολουθεί αμήχανη και ανέκφραστη το έργο δημιουργικών ιερωμένων, όπως ο πατήρ Αντώνιος της Κιβωτού του Κόσμου ή ο Αναστάσιος της Αλβανίας, διορίζοντας στην κατάμαυρη Αφρική, μητροπολίτες λευκούς, επιφορτισμένους να μεταφέρουν τα μηνύματα της «θρησκείας της αγάπης», στα πλήθη των μαύρων πιστών, προφανώς θεωρώντας «λίγους» και μη ικανούς τους ντόπιους επισκόπους, που δεν ξεπερνούν με το ζόρι τους πέντε, σ’ όλη την ιεραρχία.
Η αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, γράφει ο τύπος, με ιδιαίτερη ευγένεια, αρνήθηκε και να διαβάσει, τις γραπτά διατυπωμένες προτάσεις του υπουργείου, αρκούμενη να τις απορρίψει συλλήβδην.

Αλλά πώς μπορείς να αποκαλείσαι «κοσμικό» κράτος, που διαθέτεις μάλιστα και αριστερή κυβέρνηση, όταν τα σχέδια για την πολιτική που θα ασκήσεις και για το Σύνταγμά σου τα υποβάλεις ευσεβάστως, σ’ ένα εκκλησιαστικό καθίδρυμα , έστω και το πρώτο μεταξύ ίσων (;), που εδρεύει μάλιστα σε μια όχι και τόσο φιλική χώρα;