Μια ευχάριστη έκπληξη περίμενε τους επισκέπτες της έκθεσης «Κάτω από τους κυβόλιθους… Εκθέτοντας το Μάη του ‘68» που άνοιξε τις πύλες της στις 6 Ιουνίου και θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τις 15 Ιουνίου στο λόφο της Μυτιλήνης όπου οι εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Μετά από τις δεκάδες εκθέσεις φωτογραφίας και αφίσας που έγιναν σε όλο τον κόσμο στην περσινή πεντηκονταετηρίδα, οι μεταπτυχιακοί φοιτητές της κατεύθυνσης Μουσειολογίας μαζί με το Εργαστήριο Μουσειολογίας και τους προπτυχιακούς φοιτητές του Τμήματος πολιτισμικής τεχνολογίας και επικοινωνίας του ιδρύματος, κατέθεσαν μια εντελώς άλλη πρόταση. Ευφάνταστες κατασκευές, ήχοι, μουσική, προβολές και έξυπνα αξιοποιημένα ντοκουμέντα μεταμόρφωσαν το υπόγειο του κτιρίου Γεωγραφίας και μετέφεραν τους επισκέπτες στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960. Τους ‘εσπρωξαν’ σε μία εκμαυλιστική βουτιά στον χώρο και στον χρόνο κάνοντας τους να συνειδητοποιήσουν ότι ο Μάης του ‘68 δεν ήταν ένα φοιτητικό βραχύβιο πανηγύρι, αλλά ένα πολυδιάστατο πολιτικό γεγονός, στο οποίο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενεπλάκη όλη η Γαλλική κοινωνία και το οποίο σημάδεψε την σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία.

Όπως λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας Νάσια Χουρμουζιάδη ξεναγώντας στην έκθεση, «ο επισκέπτης, καθώς κινείται στους δρόμους του Καρτιέ Λατέν, κοντοστέκεται στα καφέ όπου σύχναζαν οι διανοούμενοι της εποχής, μπαίνει στα φοιτητικά αμφιθέατρα και ζει για λίγο το κλίμα των θυελλωδών συνελεύσεων, βρίσκεται στην πύλη των κλειστών εργοστασίων και ενδεχομένως σοκάρεται από την επικαιρότητα των αιτημάτων των απεργών.

Εντυπωσιάζεται από την αυτοκριτική διάθεση των καλλιτεχνών που δηλώνουν ότι η τέχνη όταν δεν υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες δεν έχει νόημα. Και μετά, αντιμέτωπος με τα απειλητικά CRS, ή αλλιώς τη γαλλική εκδοχή των ΜΑΤ, ανακατεύεται με τους διαδηλωτές, διασχίζει οδοφράγματα, συναντά τους Έλληνες που μάχονται ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών, στην καρδιά της Γαλλικής πρωτεύουσας.

Η πορεία οδηγεί τον επισκέπτη στη δυναμική απάντηση του Ντεγκώλ, στις ατελέσφορες διαπραγματεύσεις των συνδικάτων και καταλήγει στην κάλπη του Ιουνίου του 1968 που τυπικά βάζει τέλος στα γεγονότα».

Και συμπληρώνει η κ. Χουρμουζιάδη «Η έκθεση, όμως μας αναγκάζει να μη βάλουμε τέλος. Κατεβάζει τους τόνους και με λιτό τρόπο υπογραμμίζει ότι μετά από 51 χρόνια, τα θέματα που απασχόλησαν, τότε, τη Γαλλική κοινωνία παραμένουν εφιαλτικά επίκαιρα».

Η έκθεση όλες αυτές τις μέρες ανέσυρε μνήμες στους μεγαλύτερους, συγκίνησε τους πιο νέους, ήταν αποκαλυπτική για όσους δε γνώριζαν τα γεγονότα, αλλά κατάφερε να ικανοποιήσει και τους ειδικούς, καθώς στηρίχθηκε στη συστηματική και σε βάθος έρευνα που πραγματοποίησαν οι φοιτητές. Αποτέλεσε, με άλλα λόγια, ένα ουσιαστικό μάθημα ιστορίας, καθώς ζωντανεύοντας με γοητευτικό τρόπο ένα κομμάτι του παρελθόντος, μας έπεισε ότι η ενασχόληση μαζί του έχει νόημα για το παρόν.

Η κατεύθυνση μεταπτυχιακών σπουδών Μουσειολογίας μαζί με το Εργαστήριο Μουσειολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου για μια ακόμη φορά, απέδειξε ότι «μια έκθεση δεν είναι η περιποιημένη παρουσίαση ωραίων αντικειμένων, όπως έχουμε συνηθίσει, αλλά ένας δυναμικός τρόπος να αφηγηθείς μια ιστορία και να συμπαρασύρεις τους επισκέπτες σε ένα γοητευτικό ταξίδι και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση» λέει η κ. Χουρμουζιάδη.

«Είναι γεγονός ότι όταν ξεκινήσαμε, λέει ο μεταπτυχιακός φοιτητής Γιώργος Τόγιας, είχαμε άγνοια κινδύνου. Επηρεασμένοι κι εμείς από τις μηντιακές εικόνες, πιστέψαμε ότι είχαμε να κάνουμε με ένα φοιτητικό θνησιγενές ξέσπασμα, σαν κι αυτά που οφείλει κανείς να ζήσει πριν σοβαρευτεί και βγει, με κοστούμι, στην πραγματική ζωή. Λέγαμε ότι μπορεί φαντασία και εξουσία να μην κατάφεραν να συναντηθούν, τελικά, αλλά οι φοιτητές της Σορβόννης άφησαν πίσω τους δεκάδες ευφάνταστα συνθήματα. Μπορεί οι δρόμοι να γίνονται ολοένα και πιο άσχημοι, αλλά είναι δύσκολο να αντισταθείς στην ομορφιά των χιλιάδων νεγκατίφ, των φωτορεπόρτερ που βρέθηκαν τότε στο Παρίσι. Και, πράγματι, οι περισσότερες εκθέσεις, που μονότονα, σχεδόν, διοργανώνονται κάθε φορά που το έτος λήγει σε οκτώ, εκεί εστιάζουν. Στο εκμαυλιστικό θέαμα, μιας εξέγερσης που, ανάμεσα στα άλλα, στηλίτευε την ‘κοινωνία του θεάματος’».

Και η Βίκυ Κατσαμάκα, μέλος του Εργαστηρίου Μουσειολογίας συμπληρώνει: «Η σχέση, όμως, της δικής μας έκθεσης με το Συνέδριο της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου ‘Oι Κοινωνικές Επιστήμες σήμερα. Διλήμματα και Προοπτικές πέρα από την Κρίση’ που διοργανώθηκε παράλληλα με τη δική μας έκθεση, μας έδωσε την αφορμή και μας ανάγκασε, ταυτόχρονα, να ψάξουμε κάτω από τον όγκο των εντυπωσιακών ασπρόμαυρων φωτογραφιών, των ευφάνταστων συνθημάτων, των εμβληματικών αφισών, κάτω από τις εκατοντάδες αλληλοαντικροουόμενες μαρτυρίες. Για να διαπιστώσουμε ότι αυτό που είχαμε μπροστά μας είναι πολύ πιο σύνθετο κοινωνικά, χρονικά και γεωγραφικά από ό,τι αρχικά νομίζαμε. Όπως και σε κάθε ενδιαφέρουσα ιστορία, δεν μπορείς να διακρίνεις εύκολα ‘καλούς’ και ‘κακούς’, δεν μπορείς να πεις πότε ‘άρχισε’, πολύ δε περισσότερο, πότε ‘τελείωσε’».

Η έκθεση συνεχίζει τη λειτουργία της μέχρι και τις 15 Ιουνίου, από τις 9 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ.

Πηγή: www.amna.gr