Το ξέρουμε, έρχονται εκλογές. Το καταλαβαίνουμε, κάποιοι, πολλοί, ζητάνε «σταυρούς». Δεν υπάρχουν αυταπάτες για να πιστεύει κανείς βάσιμα, ότι όλοι όσοι ζητούν επιτακτικά την ψήφο μας σήμερα, έχουν βαθιά συνείδηση περί του ρόλου που επιθυμούν να επιτελέσουν, ούτε φυσικά πως έχουν τη γνώση ή τη δυνατότητα πράγματι να «προσφέρουν».

Το κείμενο όμως δεν αποσκοπεί να αποθεώσει τους τεχνοκράτες και την αναγκαιότητα να είναι αυτοί μέσα στα πράγματα. Αλλά διάολε, μέσα στα 20 ή στα 30 χρόνια, ανακύπτουν στην πολιτική και δη στην αμεσότερη με τον πολίτη, αυτοδιοίκηση, κάποια αμείλικτα αδιέξοδα, όπου ο κάθε «βλαχοδήμαρχος» ή η κάθε δημοφιλής φιγούρα που επενδύει στον πολιτικό στίβο, ξεγυμνώνεται.

Και ξάφνου ο «βασιλιάς περπατάει γυμνός»! Και αν και ο δύσμοιρος ήρωας του παραμυθιού, δεν τον καταλάβαινε, οι δικοί μας «λαϊκοί ήρωες» της αυτοδιοίκησης, όταν την «πάθουν» συνεχίζουν να περπατούν ξεβράκωτοι, ελπίζοντας ανερυθρίαστα (sic) ότι δεν θα τους δουν όλοι. Και εκεί δεν συζητάμε πια για την αυτοδιοικητική ανεπάρκεια των πολλών εκλεκτών συμπολιτών μας που τολμούν να πολιτευτούν. Αλλά για την απροκάλυπτη ανηθικότητά τους να απεμπολούν την υπηρεσία στο «δημόσιο συμφέρον» όταν έρχονται τα σκούρα, επιστρατεύοντας όσο λαϊκισμό αντέχει να κατεβάσει η κούτρα τους. Με την ευχή ότι δεν θα πεθάνει κανείς όπως στη Μάνδρα ή στο Μάτι…

Αγαπητές και αγαπητοί, όσοι αντέχετε να συνεχίσετε την ανάγνωση, καταλαβαίνετε ότι θα μιλήσουμε για το περίφημο έργο της «Λαγκάδας», για την αντικατάσταση του αγωγού ομβρίων στην «Αεροπόρου Γιανναρέλλη».

«Στον ποταμό…»
Το έργο της «Λαγκάδας» έχει απαρχή στο μπάζωμα ενός τέως ποταμού, που εδώ και αρκετές δεκαετίες είναι γνωστός ως η οδός «Αεροπόρου Γιανναρέλλη». Οι «παλιοί» δεν έχουν ξεχάσει την ιστορία αυτής της περιοχής και σίγουρα οι πιο νέοι αν έτυχε να αναζητήσετε την «Αεροπόρου Γιανναρέλλη» ή κάποια παράλληλό της, θα έχετε ακούσει την παραπομπή, «βρίσκεται στον ποταμό». Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ότι οι παλιοί δεν ξεχνούν «τον ποταμό». Βασικά το πρόβλημα είναι ότι δεν τον ξεχνάει η ίδια η φύση!

Ο Ανδρέας και οι προσευχές
Είναι γνωστές οι ιστορίες όταν παραμονή μίας προεκλογικής ομιλίας του Ανδρέα Παπανδρέου στα 1985, μια νεροποντή έκανε ξανά την οδό ποτάμι. Είναι επίσης σχετικά πρόσφατη η πλημμύρα του 2006 που μετέτρεψε την περιοχή, ως και στα Κεντρικά Λύκεια σε «Βενετία». Αν έχει τύχει δε να συζητήσετε με μηχανικούς του δήμου ή της ΔΕΥΑΛ, θα μάθετε και για τις συχνές επικλήσεις του σύγχρονου τεχνικού κόσμου προς το… θείο, για να αποφευχθεί η νέα πλημμύρα. Ένας από τους παλαιότερους εργαζομένους της ΔΕΥΑΛ, ο Νίκος Αναστασίου εξομολογείται για όλους στην «Π» χωρίς περιστροφές πως η κάθε ψιχάλα που πέφτει στη Μυτιλήνη, σημαίνει αυτόματα στους γνώστες της ειδικής κατάστασης και την αντίστροφη μέτρηση για την αποφυγή κάποιου μοιραίου. Εξάλλου, στα «άδυτα» της Αεροπόρου Γιανναρέλλη, δεν υπάρχει μόνος ένας παμπάλαιος και προβληματικός αγωγός ομβρίων. Υπάρχει και ό,τι σκουπίδι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους ότι μπορεί να πετάξει, με ότι αυτό συνεπάγεται για τη ροή των υδάτων.

Η αντικατάσταση του αγωγού ομβρίων
Αν ακούγεται τρομακτικό όλο αυτό, μη νομίζετε ότι ο πολιτικός κόσμος της Μυτιλήνης, επεξεργάστηκε μέσα στα 30 χρόνια προσευχών, κάτι το μεγαλεπήβολο για να δαμαστεί η φύση. Τουναντίον. Ποιος να τολμήσει να ξεβολέψει κανέναν; Το ακριβές δε αντικείμενο του περιβόητου «έργου της Λαγκάδας» δεν αφορά στην αποτροπή της πλημμύρας, αλλά την αντικατάσταση του αγωγού ομβρίων της περιοχής, που παρεμπιπτόντως απαιτεί και την ενίσχυση των σαθρών θεμελίων του επίμαχου δρόμου που αντικατέστησε τον ποταμό.

Ένας το –τονίζουμε- μη αιρετός πρόεδρος της ΔΕΥΑΛ και χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες για το μέλλον, ο Αντώνης Γιαννάκης, ανέλαβε μέσα στην τετραετία την πολιτική ευθύνη να γίνει επιτέλους το έργο που θα εξασφαλίζει από κάθε άποψη την περιοχή. Βρήκε την πίστωση (επτά εκ. ευρώ), βρήκε την πολιτική στήριξη από τη σημερινή δημοτική αρχή και ανέλαβε και το προσωπικό κόστος να ζητήσει την ανοχή των περίοικων και των καταστηματαρχών της περιοχής για το διάστημα που θα διαρκέσουν οι εργασίες. Γιατί δεν είναι ψέμα, ότι ειδικά οι καταστηματάρχες, θα επιβαρυνθούν στο διάστημα εκτέλεσης των εργασιών.

«Θα ανοίξει η γη και θα μας καταπιεί»
Η υπόθεση της «Λαγκάδας» όμως τα τελευταία χρόνια, απέκτησε ακόμα πιο δραματικές εκκλήσεις για να διευθετηθεί άμεσα. Το Τεχνικό Επιμελητήριο (ΒΑ Αιγαίου), από τον Φλεβάρη του 2018, έπειτα από αυτοψία και σχετική του έκθεση, έκρουσε ανοιχτά τον κώδωνα και ενός επιπρόσθετου κινδύνου. «Η Αεροπόρου Γιανναρέλλη κινδυνεύει να ανοίξει και να μας καταπιεί», σημείωνε στην ουσία της, η τότε ανακοίνωσή της ζητώντας ως και την απαγόρευση της διέλευσης βαρέων οχημάτων από την οδό!

«Η κατάσταση του αγωγού είναι επικίνδυνη, διότι ο αγωγός του ρέματος της Λαγκάδας στο μεν κατάντη τμήμα και σε μήκος περί τα 500 μ. έχει πρακτικά εκφυλιστεί, αφού ο παλαιός αγωγός από λιθόδεμα έχει υποσκαφτεί, σπάσει και καταρρεύσει σε ορισμένα σημεία, με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί η επικινδυνότητα του για τον διερχόμενο κεντρικό δρόμο στην περιοχή της Λαγκάδας, αλλά και για τα γειτονικά κτιρια», σημείωνε επί λέξει.

Οι εργολάβοι τρόμαξαν
Φευ όμως! Κανένα αυτί δεν ίδρωσε και κανενός. Και αν και η κριτική που μπορεί να ασκήσει κάποιος για τη μη πρόβλεψη αντισταθμιστικών για τους περίοικους ή του καταστηματάρχες ενόσω εκτελείται το έργο, ακόμα και για τον σχεδιασμό των έκτακτων κυκλοφοριακών ρυθμίσεων για την ίδια περίοδο, είναι εύλογη, η πολεμική ως την ακύρωση του έργου, είναι αδιανόητη! Όπως είναι και πρωτοφανής, η άρνηση τόσο του τελικού μειοδότη εργολάβου, όσο και του δεύτερου και του τρίτου στη σειρά του διαγωνισμού, να αναλάβουν το έργο στις πολύμηνες «διαπραγματεύσεις». Τρομοκρατημένοι άπαντες τόσο από την πεισματική άρνηση των περίοικων να γίνει το έργο καταθέτοντας ασφαλιστικά μέτρα (που για την ιστορία έχασαν) και κυρίως από την υπεκφυγή του πολιτικού κόσμου της Μυτιλήνης να αναλάβει το πολιτικό κόστος της εκτέλεσης του έργου.

Ψέμα στο ψέμα!
Κάτι που απεδείχθη περίτρανα τις τελευταίες ημέρες. Όπου σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι αλλά και δεκάδες δημοτικοί σύμβουλοι, πέρασαν από την επίμαχη οδό για να χτυπήσουν απλά στην πλάτη του περίοικους και τους καταστηματάρχες, αρνούμενοι να τους πουν τη δυσάρεστη αλήθεια για την αναγκαιότητα του έργου. Ή έστω κάτι συγκεκριμένο σχετικά με τις προθέσεις τους για την ολοκλήρωση του έργου.

Επίλογος με προσευχή
Η ιστορία του «έργου της Λαγκάδας» και χωρίς διάθεση από μέρους μας να ενισχύσουμε τον λαϊκισμό, παραλληλίζοντας επιμελώς την περίπτωση με τις τραγωδίες στην Μάνδρα ή στο Μάτι, είναι διδακτική για το παρελθόν και το μέλλον του τόπου μας. Αποτελεί εκ μέρους της «Π», μία ακόμη ιστορία «αυτοδιοικητικής τρέλας», όπως εκείνης του Κολυμβητηρίου Μυτιλήνης και τη διαχρονικότερη αλήθεια κάθε εκλογικής αναμέτρησης, πως όλοι θέλουν την «αλλαγή», αλλά κανείς δεν θέλει να «αλλάξει». Ενόψει εκλογών Μαΐου λοιπόν, εμείς θα μιμηθούμε τους ανθρώπους της ΔΕΥΑΛ. Θα προσευχόμαστε για την αποφυγή των όποιων μοιραίων καιροφυλακτούν.

Αντώνης Γιαννάκης: «Καλύτερα να είμαι ο κακός, παρά ο μοιραίος»

«Ακούω προεκλογικά πολλούς υποψηφίους να δεσμεύονται στους ανθρώπους που έχουν άμεση σχέση με το έργο, ότι έχουν την ιδανική φόρμουλα να αλλάξουν τον αγωγό και να εξασφαλίσουν τον δρόμο, χωρίς να προκύψει καμία επιβάρυνση», μας είπε στην «Π» ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΛ Αντώνης Γιαννάκης για τη θλιβερή αυτή παραπάνω διαπίστωση. «Μόνο την επιστράτευση ειδικού μετροπόντικα δεν έχουμε ακούσει. Ακούω και άλλους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μην πάρουν θέση υπέρ του έργου και άλλους να παίρνουν θέση κατά του έργου. Εγώ όμως, παρά τα πρωτοφανή προβλήματα που συνάντησα, κρατάω την ηθική δέσμευσή μου προς το δημόσιο καλό, να προχωρήσω σε νέα δημοπράτηση του έργου μέσα στο 2019, έχοντας εξασφαλίσει τη διατήρηση της πίστωσης του έργου. Είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση στο αδιέξοδο, από το να επιμείνουμε σε διαπραγματεύσεις με τους εργολάβους του προηγούμενου διαγωνισμού. Το έργο δεν μπορεί να περιμένει άλλο και προτιμώ να με θεωρούν ως τον κακό της υπόθεσης, παρά να αποδειχθώ ο μοιραίος…».

Η Μαρία θα ήταν γυναίκα 24 ετών κι ο αδελφός της παλληκάρι 22

Το ρέμα της Λαγκάδας φούσκωσε τον Φεβρουάριο του 1998. Τα νερά από τα Αλυφαντά και την Παγανή δε χωρέσαν στο φραγμένο και χτισμένο σε κάποια σημεία του ρέμα και ξεχύθηκαν παρασέρνοντας ένα μικρό κόκκινο αυτοκίνητο στον πάτο του νταμαριού. Η μικρή Μαρία Φ. 2,5 χρονών τότε και ο πέντε μηνών αβάπτιστος αδελφός της ανασύρθηκαν νεκροί. 

Ακολούθησαν ΕΔΕ, προανακρίσεις, καταγγελίες και έρευνες, μαχαίρια που θα έφταναν στα κόκκαλα.Η υπόθεση ξεχάστηκε.Το ρέμα συνέχισε να μπαζώνεται, να χτίζεται, να τσιμεντώνεται, να φράζει. Ως την επόμενη Μαρία;

*Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο free press περιοδικό ΠΛΑΤΕΙΑ που κυκλοφορεί