Μεγάλωσα με έναν μεγαλύτερο κατά δύο χρόνια αδελφό και 13 πρώτα ξαδέλφια. Τα 12 αγόρια. Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν να παίζουμε «πόλη». Καλόπιανα και παρακαλούσα ώρα, κυρίως τον αδελφό μου που έβλεπα σαν Θεό, να μου κάνει το χατίρι να παίξει μαζί μου. Κάποια στιγμή λύγιζε στα παρακάλια μου και έλεγε: «εντάξει, αρκεί να τα στήσεις όλα εσύ».

Η καλύτερη μου! Είχαμε λίγα playmobil ανθρωπάκια και το σαλούν. Όλα τ’ άλλα κτίσματα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τα  οργανώσω σε άριστο πολεοδομικό σχέδιο που μπροστά του κι αυτό της Σπάρτης ωχριούσε. Σε απόλυτα οικοδομικά τετράγωνα και κυκλικούς κόμβους αναπτυσσόταν κάθε φορά η πόλη… Τα βιβλία της παιδικής μας βιβλιοθήκης με τα σκληρά βαριά εξώφυλλα σε στοίβες δίπλα μου στο παχύ, φιλόξενο χαλί του σαλονιού με τις μπορντούρες περίμεναν την ένταξή τους στο σχέδιο.

Για να καταλάβετε…«Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες» ήταν το Δημαρχείο, «Ο Ασπροδόντης» το νοσοκομείο, «Οι μικρές κυρίες» το σχολείο, «Το καπλάνι της βιτρίνας» το θέατρο, «Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά»  το σινεμά, «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» το γραφείο του σερίφη (αυτή ήταν παρέμβαση του αδελφού μου που έβλεπε κάθε Σάββατο μεσημέρι γουέστερν), το «Χωρίς Οικογένεια» το ορφανοτροφείο και το «Με οικογένεια» οι κατοικίες φτωχών ανθρώπων…ζαχαροπλαστείο, σούπερ μάρκετ, γήπεδα και το σαλούν σαλούν…όλα τα είχε η πόλη μας! Και κάθε φορά προσθέταμε και κάτι ακόμα…δρόμους και φανάρια, κολυμβητήριο, καφετέρια, εστιατόριο. Και μόλις τελείωνε η ανοικοδόμηση άρχιζε το παιχνίδι…

Ω! οι πολίτες μας ήταν τόσο ευτυχισμένοι. Κάθε ανάγκη τους, κάθε ωραία επιθυμία τους πραγματοποιούνταν. Τα ανθρωπάκια μας καλημέριζαν το ένα το άλλο πηγαίνοντας στη δουλειά, ο φούρνος πουλούσε ζεστό ψωμί, η δασκάλα περίμενε στην αυλή χαμογελαστή τους μαθητές της, τα πιο παιχνιδιάρικα ανθρωπάκια (αυτά με τις ινδιάνικες πολύχρωμες στολές) οργάνωναν γιορτές στην πλατεία, τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα σε γαϊτανάκια και παιδικές χαρές, το ασθενοφόρο μάρσαρε πάνω στον μπορντώ αυτοκινητόδρομο για να προλάβει κάθε περιστατικό, οι ομάδες έβαζαν γκολ και καλάθια. Ο κύριος Δήμαρχος προσπαθούσε να βοηθήσει κάθε συμπολίτη του, τους υποδεχόταν στο μεγάλο γωνιακό του γραφείο (στο Γ από το «Γύρος»), τους άκουγε και σημείωνε σε ένα μεγάλο βιβλίο (σπιρτόκουτο) τί δουλειές έπρεπε να γίνουν, περνούσε από την παιδική χαρά να δει αν σκούριασαν οι κούνιες, απ’ το πάρκο που οι κηπουροί φύτευαν λουλούδια για να πάρει ένα για το πέτο του και φυσικά ο σερίφης χαμογελούσε κάτω από τα μουστάκια του ευχαριστημένος για την όμορφη, πεντακάθαρη, τετραγωνισμένη πόλη που έβλεπε πέρα από τα σπιρούνια του…

Ώσπου η παρέα μου βαριόταν την ησυχία και γραφικότητα της πόλης μας κι άρχιζε πότε αργά και ύπουλα και πότε γρήγορα και απροειδοποίητα να σπέρνει διχόνοια στους κατοίκους της…κι έτσι ξαφνικά τα δικά του ανθρωπάκια τσακώνονταν με τα δικά μου, έσπαγαν τον φράχτη του γείτονα ή πετούσαν τα σκουπίδια στον δρόμο…στην αρχή σκεφτόμουν: «εντάξει, θα σταματήσει δε θα θέλει δα και να τα χαλάσουμε όλα». Αλλά όταν τα ανθρωπάκια μας μαζεύονταν πια θυμωμένα, φωνάζοντας γύρω από το 0 (από το «80») που ήταν η τράπεζα συνεδριάσεων κι ο σερίφης ερχόταν με τους βοηθούς του φουριόζος, τότε πια καταλάβαινα…Και να! σε λίγο ο αδελφούλης μου σηκωνόταν, κλωτσούσε το δημαρχείο κ φώναζε: «παίζουμε πόλεμο!!!» κι έφευγεεεε…
Εγώ αποσβολωμένη που πάλι την πάτησα (ήταν πολλαπλής κι επαναλαμβανόμενης προβολής το έργο) τα τακτοποιούσα όλα στη θέση τους με βαριά καρδιά και σκεφτόμουν: «τί να προσθέσω την επόμενη φορά; πώς θα γίνει ακόμα πιο ωραία η πόλη μου, τί να κάνω να την αγαπήσει κι εκείνος και να μη θέλει πια πόλεμο;»

Ε! πάντα κάτι καινούργιο με ενθουσίαζε («θα βάλω και τις ράγες απ’ το τρενάκι να ‘χουμε κ σιδηροδρομικό σταθμό, θα στήσω πίστα φόρμουλα να παίζει και τα αυτοκινητάκια που του αρέσουν») κι έτσι έβρισκα το κουράγιο την επόμενη φορά να τον τραβάω πάλι απ’ το  μπατζάκι και να του λέω γλυκά: «θες να παίξουμε πόλη;»

Εσείς; Τι θέλετε να παίξουμε; Πόλεμο ή πόλη;