Ο Δεκέμβρης του 1944 μέσα από το βλέμμα της ΠΕΑΕΑ ΔΣΕ

Η ΠΕΑΕΑ ΔΣΕ τιμά την επέτειο των γεγονότων του Δεκέμβρη του 1944 και παρουσιάζει τη δική της αποτίμηση για τη σημασία της ιστορικής σύγκρουσης, μέσα από εκτενές δελτίο τύπου που αναφέρεται στα γεγονότα, στις αιτίες και στα διδάγματα εκείνης της περιόδου. Στο κείμενο παρατίθενται η ιστορική αναδρομή των μαχών, η στάση των πολιτικών δυνάμεων της εποχής και ο τρόπος με τον οποίο η οργάνωση συνδέει τη συγκεκριμένη ιστορική μνήμη με τις σύγχρονες διεθνείς εξελίξεις και τα σημερινά πολιτικά διακυβεύματα.

Ακολουθεί ολόκληρο το δελτίο τύπου της ΠΕΑΕΑ ΔΣΕ

Την Κυριακή στις 3 του Δεκέμβρη 1944, ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο του άοπλου λαού της Αθήνας και του Πειραιά στην πλατεία Συντάγματος, χτυπήθηκε με τα όπλα από τον τότε αστικό πολιτικό κόσμο και τους Άγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του, που χρησιμοποίησαν ένοπλο μηχανισμό από την Αστυνομία, ταγματασφαλίτες, Χίτες, δωσίλογους εγκληματίες συνεργάτες των κατακτητών κλπ και τον Αγγλικό στρατό που είχε αποβιβαστεί στην Ελλάδα με τη συμφωνία της Καζέρτας, στρατηγικό λάθος για το ΚΚΕ και το απελευθερωτικό κίνημα. Στόχος τους ήταν να στεριώσουν την αστική εξουσία, που είχε χρεοκοπήσει στη συνείδηση του ελληνικού λαού, γιατί ο αστικός πολιτικός κόσμος είτε συνεργάστηκε με το ναζί κατακτητή είτε εγκατέλειψε το λαό φεύγοντας με τους συμμάχους του Βρετανούς στη Μέση Ανατολή.

Επεδίωκαν να τσακίσουν το οργανωμένο λαϊκοαπελευθερωτικό κίνημα και την εμπροσθοφυλακή του το ΚΚΕ που ήταν ο νους και η ψυχή και ο κύριος αιμοδότης της ΕΑΜικής αντίστασης, που συσπείρωσε τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Η εγκληματική επίθεση σε βάρος τους ελληνικού λαού, προσχεδιάστηκε, οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε από τους Άγγλους ιμπεριαλιστές, την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και σύσσωμο τον αστικό πολιτικό κόσμο. Από την αρχή της κατοχής, βασικό μέλημα και επιδίωξη των εγχώριων αστικών και των βρετανικών δυνάμεων, υπήρξε η υπονόμευση, έως και διάλυση, του ένοπλου λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και η συγκρότηση ενός βασικού αστικού κρατικού στρατιωτικού κορμού που θα χρησιμοποιούνταν για την κυριαρχία της αστικής τάξης. Αυτό επεδίωξαν με άλλες ένοπλες οργανώσεις που τις έλεγχαν (ΕΔΕΣ,ΕΚΚΑ κλπ) και τις αξιοποίησαν ενάντια στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ αλλά και με το «χτύπημα» από τους Άγγλους ιμπεριαλιστές του αντιφασιστικού κινήματος της θρυλικής ΑΣΟ στη Μ. Ανατολή. Αξιοποίησαν και τις απαράδεκτες Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, στις οποίες το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ λαθεμένα συμμετείχε στο όνομα της «εθνικής ενότητας», δηλαδή της συνεργασίας με τους αστούς, στρατηγικό λάθος.

Άρχισαν με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και της εθνικής πολιτοφυλακής, που απαίτησαν τελεσιγραφικά ο πρωθυπουργός Παπανδρέου και ο Βρετανός στρατηγός Σκόμπι στις 30 Νοέμβρη 1944. Την ίδια μέρα, οι υπουργοί του ΕΑΜ, υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ αρνήθηκαν να υποκύψουν στους αστικούς εκβιασμούς, κάτι που ήταν σωστό και επιβεβλημένο. Έδειξε ότι το ΚΚΕ και το εργατικό-λαϊκό κίνημα διέθεταν ταξικά αντανακλαστικά και εφεδρείες, επιλέγοντας «τα όπλα και όχι τις αλυσίδες», τόσο τον Δεκέμβρη 1944 όσο και μετέπειτα κατά την τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Στις 3 Δεκέμβρη χιλιάδες λαού συμμετείχαν σε μια τεράστια ειρηνική πορεία στο Σύνταγμα, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, προκειμένου να παρεμποδίσουν τα σχέδια των αστών. Δυνάμεις του Έβερτ που ήταν παραταγμένες μπροστά στο κτίριο τους Αρχηγείου της Αστυνομίας, άνοιξαν πυρ και οι πυροβολισμοί πύκνωσαν από διάφορες κατευθύνσεις σκορπώντας το θάνατο. Στις 4 Δεκέμβρη, η αδούλωτη Αθήνα και ο Πειραιάς σηκώθηκαν στο πόδι, για να κηδέψουν τους νεκρούς τους και να απαιτήσουν την άμεση παραίτηση της ματοβαμένης κυβέρνησης. Και αυτή η πορεία χτυπήθηκε με όπλα.

Στις 33 μέρες που ακολούθησαν, ο λαός της Αθήνας, οι ΕΑΜίτες, ΕΛΑΣίτες με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, έγραψαν νέες σελίδες Αντίστασης και ηρωισμού. Ενώ οι άοπλες λαϊκές μάζες ρίχτηκαν με ηρωισμό και αυτοθυσία για τη δημιουργία οδοφραγμάτων κατά των Βρετανικών τανκς,  για την περίθαλψη των τραυματιών αλλά και για τη σωτηρία του λαού της Αθήνας με την εξασφάλιση των αναγκαίων τροφίμων.

Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ που αντιστάθηκαν και πολέμησαν ηρωικά, ωστόσο, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μετά από 33 μέρες μαχών και με πολλές θυσίες, μπροστά στη συντριπτική υπεροπλία των επιτιθέμενων ενόπλων δυνάμεων των αστών και των Βρετανών.

Οι δυνάμεις του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ δεν είχαν προετοιμαστεί για την επερχόμενη ταξική σύγκρουση ώστε να δώσουν από τις καλύτερες θέσεις αυτή τη μάχη που, κάτω από ορισμένες συνθήκες, θα μπορούσε να ήταν νικηφόρα για το λαό και την εξουσία του. Ο κύριος όγκος των δυνάμεων του ΕΛΑΣ έμεινε έξω από την Αθήνα και δεν πήρε μέρος στις μάχες, ενώ είχαν προηγηθεί οι απαράδεκτες Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, γιατί το ΚΚΕ δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο στην πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Αυτονόμησε τον αγώνα ενάντια στους κατακτητές από τον αγώνα για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, ενώ και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα δεν μπόρεσε να διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Η αρνητική πείρα από την κυβέρνηση της «εθνικής ενότητας» το 1944, την κυβέρνηση Παπανδρέου όπου συμμετείχε και το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, διδάσκει στο σήμερα. Αυτή ήταν η κυβέρνηση που χτύπησε με τα όπλα τον λαό οδηγώντας, στην πορεία, στον Εμφύλιο πόλεμο. Αποδείχτηκε, και έτσι, ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε αστική κυβέρνηση δε μπορεί να επιβάλλει τη θέληση των λαϊκών μαζών, αλλά ζημιώνει τα συμφέροντα του λαού. Η πείρα του Δεκέμβρη 1944 επιβεβαιώνει και διδάσκει επίσης πως ο λαός δε μπορεί και δεν πρέπει να δώσει καμιά εμπιστοσύνη στην αστική τάξη και τους εκπροσώπους της. Δεν μπορεί να υπάρξει «εθνική ενότητα» ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη, αφού έχουν αντίθετα συμφέροντα και ανειρήνευτες αντιθέσεις.

Σήμερα οι ανταγωνισμοί για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα οδηγούν σε μεγάλη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, σε νέες πολεμικές συγκρούσεις, σε τεράστιο κίνδυνο για γενικευμένη πολεμική σύρραξη.

Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ καλεί τους αγωνιστές της Αντίστασης μαζί με όλο το λαό στον αγώνα για απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Να γυρίσουν πίσω όλα τα στρατιωτικά τμήματα που δρουν εκτός συνόρων, να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, να σταματήσει η Ελλάδα να είναι ιμπεριαλιστικό πολεμικό ορμητήριο, να αποδεσμευτεί από ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Η πείρα από την περίοδο της κατοχής, της απελευθέρωσης και της ταξικής μάχης του ηρωικού Δεκέμβρη 1944, δείχνει ότι η πάλη των εργαζομένων για τις λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα και ο αντιπολεμικός αγώνας, πρέπει να συνδέονται και να στοχεύουν στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση.