Υπήρξα τυχερός στα 30 και βάλε χρόνια που κάνω ετούτη του δουλειά. Βοηθούντος και του «ψώνιου», γνώρισα ανθρώπους από δαύτους που άγγιξαν την ιστορία κι η ιστορία τούς αντάμειψε πλουσιοπάροχα γράφοντας το όνομά τους στα τεφτέρια τους. Για παράδειγμα, πάνε 22 χρόνια και κάτι μήνες, από την Κυριακή 10 Νοεμβρίου του 1996 όταν συνόδεψα τον 97χρονο τότε μπάρμπα Αντώνη Κωνσταντακέλλη σε ένα ταξίδι ζωής. Βρέθηκα μαζί του στα καταστρώματα του «μπαρμπα- Γιώργου», του θωρηκτού «Αβέρωφ». Εκείνος σε μια ύστατη αποστολή στο καράβι του. Να ξεπλύνει με την παρουσία του την ντροπή που ‘χε ξεχυθεί πάνω σε αυτά τα καταστρώματα. Μια ντροπή ξανθιά, που κειτόταν κάτω από τα κανόνια του θωρηκτού - συμβόλου για την Ελλάδα τον 20ό αιώνα και τραγουδούσε «πιο χαμηλά, πιο χαμηλά». Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 1996, γνωστή «τηλεπερσόνα» εκείνης της εποχής με τις «γλάστρες» της είχε παρουσιάσει σε απευθείας σύνδεση με το θωρηκτό στο Φάληρο, ένα… «εορταστικό» πρόγραμμα. Ουδείς πλην κάτι «περίεργων» ψωνισμένων σαν και του λόγου μου δεν είχαν ενοχληθεί. Κάτι σημερινοί «πατριώτες» χτυπούσαν παλαμάκια θυμάμαι….

Την επόμενη μέρα λόγω του άρθρου μου στην «Ελευθεροτυπία» παραιτήθηκε ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού. Κι ο μπαρμπα - Αντώνης Κωνσταντακέλλης, τελευταίος εν ζωή ναύτης του θωρηκτού στις ένδοξές του μέρες, «που αγκυροβολούσε μια κανονιά από το σαράι του Σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολη», κλήθηκε από το Πλωμάρι της Λέσβου όπου ζούσε, με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας των Αιγαιοπελαγιτών της Αθήνας, να το ξεμαγαρίσει με την παρουσία του.

Λίγα χρόνια μετά, ξανά…. Το θωρηκτό που απελευθέρωσε το μισό Αιγαίο κι ανάμεσα στα άλλα νησιά και τη Μυτιλήνη, που κάτω από τα κανόνια του και πάνω στα καταστρώματά του στοιβάχτηκαν κορμιά νεκρών, το πλοίο θρύλος, τον Ιούλιο του 2010 παραχωρήθηκε σε ναυτιλιακή εταιρεία να γιορτάσει μαζί με μια εφοπλιστική γιορτή, και το γάμο του εφοπλιστή με πρώην Σταρ Ελλάς (πατριώτισσα μας τρομάρα της), η οποία τότε έκανε και καριέρα - τι άλλο; - παρουσιάστριας πρωινάδικου. Σε… τηλεπερσόνα πέσαμε ξανά….
Το τι είχε γίνει τότε στο στολισμένο ως μπομπονιέρα θωρηκτό δε λέγεται… Φωτορυθμικά, καρσιλαμάδες, νησιώτικα και φυσικά… τσιφτετέλια! Αλλά και «ο καμπανίτης έρεε άφθονος». Στον «Αβέρωφ» συνηθιζόταν βλέπετε ο καμπανίτης!
Το 2010, ο μπαρμπα Αντώνης Κωνσταντακέλλης δεν ζούσε πια… Το 2001, μετά 102 χρόνια ζωής, πήγε να συναντήσει τους φίλους του, τους άλλους αρμενιστές από τον «Αβέρωφ». Να πούνε για το βομβαρδισμό της Ραιδεστού με το «Λέων», τα Μουδανιά, τις ανιχνεύσεις στο Βόσπορο, την Πάνορμο, μα πιο πολύ για το αγκυροβόλημα έξω από τη βασιλεύουσα πόλη. Την Κωνσταντινούπολη.

Θυμάμαι πως το 1996 αρχικά το είχαν κρατήσει κρυφό το ρεζιλίκι με τις ξανθιές από τον μπαρμπα Αντώνη οι δικοί του. Σιγά-σιγά του το είπαν «… να, κάποιοι δε φέρθηκαν σωστά στο θωρηκτό…». Είχε ανάψει… Κόρωσε… «Σε ποιον, ρε, δε φέρθηκαν σωστά; Στον άνθρωπό μας τον Αβέρωφ; Μωρέ άνθρωπος είναι ο Αβέρωφ. Έλληνας άνθρωπος, μεγάλος και δυνατός. Ποιος τόλμησε να ξεχάσει τι έκανε ετούτο το καράβι;»
Σιγά-σιγά του το είχαν πει το κάμωμα… «Αχ, να το ξανάβλεπα το καράβι μου. Να περπατήσω απάνω στο κατάστρωμα, κι ας έσβηνα εκείνη την ώρα. Να έφευγα απάνω στα σανίδια του… Αχ και να το έβλεπα…»
Στα 97 του χρόνια ο μπαρμπα-Αντώνης τον είδε τον «μπαρμπα-Γιώργο», όπως είχε πει πως αποκαλούσαν το θωρηκτό οι ναύτες του…
Με τα χίλια ζόρια κατέβηκε στην Αθήνα. Ήμουνα εκεί για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Σαν το είδε το καράβι μπροστά του στο Τροκαντερό, στάθηκε προσοχή. Έτσι αντιμετωπίζουν οι πραγματικοί πατριώτες τα σύμβολα. Το χαιρέτησε σαν που χαιρετά ο ναύτης το ναύαρχό του κι ανέβηκε τη σκάλα του σαν 20χρονος αρμενιστής όξω από την Κωνσταντινούπολη. Χάιδεψε το ναύτη που τον προϋπάντησε, γύρισε από το ένα κομμάτι του καραβιού στο άλλο, ακουμπούσε με τα ακροδάχτυλά του τα σανίδια του «τα ποτισμένα με αίμα», ανιστορούσε τον καπετάνιο του τον Κουντουριώτη κι ύστερα τον άλλο του τον καπετάνιο το Λάσκο, μα σα στάθηκε κάτω από τα κανόνια του δάκρυσε… Κάθε πρωί 750 ναύτες μαζευόμασταν εδώ γύρω από τα κανόνια… «Μια κανονιά θέλαμε να ρίξουμε και θα λειτουργούσαμε στην Αγιά Σοφιά. Οι διαβόλοι οι σύμμαχοι δε μας αφήσαν. Ο θεός να τους κάνει συμμάχους…»
Κι ύστερα ένα κερί στον Άγιο Νικόλα, το μεγάλο καπετάνιο, εκεί κάτω από τα μεγάλα κανόνια. Κι ο μπαρμπα Αντώνης έφυγε… Λίγο μετά, τρία μόλις χρόνια, ετούτος ο άνθρωπος ιστορία έφυγε για πάντα…

Μέρες τώρα τα σκέφτομαι όλα ετούτα και βλέπω τη φωτογραφία του «πατριώτη» που κάθεται αποκαμωμένος από τη μάχη του με τη Δημοκρατία, στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Πατριώτης λέει πως είναι κι «η Μακεδονία είναι μια και ελληνική». Καημένε και να μπορούσες να καταλάβεις την αξία ετούτης της μαρμαρόπλακας που τη μαγαρίζεις σαν την ξανθιά και την τηλεπερσόνα που τραγουδούσαν, έπιναν και χόρευαν στα καταστρώματα του «Αβέρωφ»… Και να μπορούσες να καταλάβεις πως η Μακεδονία κι η λευτεριά ετούτου του κομματιού της μιας πατρίδας είναι αγώνες ανθρώπων κι όχι «καραγκιοζιλίκια». Να μπορούσες να νιώσεις πως ετούτη η σημαία που την αντιμετωπίζεις ως σφουγγαρόπανο υπερασπίζεται με αίμα εκεί που πρέπει, στο κάθε μέρα σου, στη δουλειά σου, στο σπίτι σου, αλλά και στο μέτωπο σαν χρειασθεί κι όχι σαν η μπέρτα του Ζορό. Κι εσύ, κι ο άλλος τις προάλλες με το κομπολογάκι και το «πατούμενο» πάλι στον ίδιο χώρο.
Να μπορούσατε να καταλάβετε πως η πατρίδα είναι οι άνθρωποι της, οι προσπάθειες τους, τα πάνω τους και τα κάτω τους, το αίμα που στράγγισαν οι προηγούμενοι στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά, αλλά και στα μέτωπα σαν χρειάσθηκε, στο βουνό και στα λαγκάδια, στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Να μπορούσες ρε να καταλάβεις πως ετούτη η σημαία, ετούτη η πατρίδα ανήκει ισομερώς σε ΟΛΟΥΣ. Αυτή η σημαία σαν υψώθηκε στις 10 του Σεπτέμβρη του 1944 στο λιμάνι της Μυτιλήνης από τους ΕΑΜίτες όταν οι ναζί (που τους ψιλοεκτιμάς πες την αλήθεια) ξεκουμπίστηκαν ήταν ματωμένη από εκατοντάδες νεκρούς ετούτου του τόπου. Ετούτη η κόκκινη σημαία από το αίμα όσων θυσιάστηκαν για αυτήν σαν ξαναματώσει δε γίνεται για να γίνει Πρωθυπουργός κάποιος πορφυρογέννητος…