Βάδιζε μόνος σε μια μεγάλη λεωφόρο με ένα πολύχρωμο καπέλο.
Στο χέρι του κρατούσε ένα παγωτό χωνάκι κι ας ήταν Φλεβάρης.
Χαιρετούσε τους άστεγους και χαμογελούσε στα μικρά παιδιά.
Τραγουδούσε ψιθυριστά κάποιους στίχους που είχε ακούσει στο ραδιόφωνο το προηγούμενο βράδυ, τους ξεχνούσε κι έτσι πρόσθετε λόγια δικά του.
Πάντα του άρεσε να το κάνει αυτό.
Ονειρευοτάνε παραλίες και φωτιές.
Τον είχε κουράσει τόσο αυτή η γκρίζα πόλη με τις γκρίζες λάσπες της και τους γκρίζους ανθρώπους της και γι' αυτό δεν αποχωριζόταν ποτέ το πολύχρωμο καπέλο του κι ας τον χλεύαζαν κάποιοι γι΄αυτό.
Πόσο ανάγκη είχε τα χρώματα...
Έψαχνε κάποιους να σπάσουν την μοναξιά του, κάποιους να τραγουδήσουν παρέα.
Ήταν διαφορετικός από παιδί, του άρεσε να χορεύει με τυλιγμένα φτερά στον λαιμό του και μετά να αράζει σε μια γωνιά και να ονειρεύεται τον γάμο του μόνο που δεν φορούσε κοστούμι αλλά ένα γαλάζιο νυφικό, φοβόταν όμως τόσο πολύ να μοιραστεί με κάποιον αυτές τις σκέψεις του.
Στην εφηβεία τον έδιωξαν από το σπίτι διότι δεν δέχτηκε να φορέσει τα όνειρα των γονιών του, του στένευαν την ψυχή.
Μετακόμισε στην Αθήνα και δοκίμασε να ανοίξει τα φτερά του όμως κάθε φορά που πετούσε ενοχλούσε η σκιά τους όσους ήταν δεμένοι στη γη.
Πέρασε καιρός και όσο έβρισκε τον εαυτό του άλλο τόσο έχανε τους γύρω του.
Περαστικοί εραστές του κρατούσαν παρέα τα βράδια, ποτέ όμως δεν μαγεύτηκε κανένας μαζί του με τα χρώματα της αυγής.
Όλοι ερχότανε μονάχα για να φύγουν.
Ήταν άνθρωποι ξεροί σαν κλαδιά , άνθρωποι που δεν γνώριζαν την άνοιξη διότι είχαν την ψύχρα για μόνιμη ερωμένη τους.
Άνθρωποι αρπαχτικά που ορμούσαν πάνω του μόνο για να τον κατασπαράξουν.
Πίστευε στον έρωτα όμως ο έρωτας δεν πίστεψε ποτέ σε αυτόν.
Δάκρυζε συχνά αλλά δεν έκλαιγε ποτέ.
Φοβόταν να κλάψει διότι ήξερε πως αυτοί που κλαίνε περισσότερο είναι οι άντρες κι ας μη το παραδέχονται κι εκείνος άντρας δεν ένιωσε ποτέ.
Είχε για παρέα ένα σκυλί που το όνομα του ήταν ανώνυμος, του άρεσε τόσο πολύ η ανωνυμία, ήξερε καλά πως τα ονόματα κάποιες φορές γίνονται μεγγάνη και σε πνίγουν.
Μαζί με τον ανώνυμο τους έβρισκε πάντα το ξημέρωμα, να ακούνε τραγούδια και να εξηγεί στο σκύλι το βαθύ νόημα των στίχων που γούσταρε.
Στην επόμενη ζωή του θα ήθελε να είναι τραγούδι που θα το γράψει κάποιος τσιγγάνος σε έναν δρόμο της Ιταλίας.
Και περνούσε ο καιρός και τίποτα δεν άλλαζε.
Και περνούσε ο καιρός και όλα ήταν διαφορετικά.
Είδα εχτές στον δρόμο ένα σκυλί να κλαίει, ήταν κουρνιασμένο σε μια γωνιά, πάνω σε ένα πολύχρωμο καπέλο.
Το χάιδεψα και έφυγα.
Με ακολούθησε στο σπίτι κρατώντας σφιχτά το καπέλο στα δόντια του.
Το πήρα μέσα και του έδωσα το όνομα : '' Άλλαν.''
Με πήρε ο ύπνος χα'ι'δεύοντας το.
Στα όνειρα μου ήρθε ένα παράξενο αγόρι με ένα γαλάζιο νυφικό.
Μου είπε πως λένε τον σκύλο ανώνυμο.
Μου μίλησε για θηλιές και σχοινιά.
Μου είπε να μη ξεχάσω ποτέ να αγαπώ και πως η αγάπη δεν είναι πάντα κόκκινη , πως κάποιες φορές είναι ουράνιο τόξο.
Ξύπνησα και ο ανώνυμος είχε φύγει.
Στα πόδια μου υπήρχε μόνο ένα καπέλο.
Πολύχρωμο...
Το φόρεσα και βγήκα μια βόλτα σε μια μεγάλη λεωφόρο.
Έβρεχε...
Κάποιοι με χλεύασαν, δε πειράζει.
Ποτέ να μη ξεχνάς να λές Σ΄αγαπώ είπα στον εαυτό μου .
Χαμογέλασα και συνέχισα την πορεία μου.
Στόλισα το γυμνό κεφάλι ενός χλωμού παιδιού που έπαιζε ακορντεόν σε μια γωνιά με το πολύχρωμο καπέλο και πήγα να πιω καφέ.
Απο την τζαμαρία είδα πως σταμάτησε η βροχή και ένα τεράστιο ουράνιο τόξο εμφανίστηκε μπροστά μου.
Αυτή η γκρίζα πόλη με τις γκρίζες λάσπες και τους γκρίζους ανθρώπους πλημμύρισε για λίγο με χρώματα.