Αρχές Νοεμβρίου οι περισσότεροι ελαιοπαραγωγοί της χώρας ξεκίνησαν την συγκομιδή της ελιάς. Τα μειωμένα αποθέματα ελαιολάδου κάνουν πολλούς αισιόδοξους πως θα πετύχουν καλύτερες τιμές πώλησης του ελαιολάδου τους σε σχέση με την περυσινή χρονιά. Ωστόσο όλοι καταλαβαίνουν πως το αυξημένο κόστος παραγωγής θα εξανεμήσει την όποια αύξηση των τιμών. Την πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη οι τιμές παραγωγού στην Ελλάδα κυμαίνονται από 3,10 - 3,5 ευρώ το κιλό για τα  έξτρα παρθένα ελαιόλαδα, στην Ιταλία η τιμή παραγωγού κυμαίνεται για τα έξτρα παρθένα ελαιόλαδα από 3,10 ως τα 4,75 ευρώ το κιλό και στην Ισπανία από τα 3,10 ως τα 5,50 ευρώ το κιλό.

Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη αγορά του ελαιολάδου που κινείται σε άλλους ρυθμούς και οι τιμές χονδρικής φθάνουν ως τα 19,5 ευρώ ανά κιλό. Τα στοιχεία μας έρχονται από την Ιταλία και συγκεκριμένα από το Ινστιτούτο Ismea. Στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου είναι αναρτημένος ένας πίνακας με τις μέσες εβδομαδιαίες τιμές για ελαιόλαδα ΠΟΠ - ΠΓΕ (Προιόν με Ονομασία Προέλευσης - Προϊόν Γεωγραφικής Ένδειξης) που θα πρέπει να βάλουν σε σκέψη όλους όσους δραστηριοποιούνται στο ελαιοκομικό κλάδο της χώρας. Πρόκειται για τιμές χονδρικής για ελαιόλαδα παραδοτέα στην πόρτα του ελαιοτριβείου σε ποσότητες ενός βυτίου. Είναι σαφές πως και οι παραγωγοί αυτών των εξαιρετικών ελαιολάδων εισπράττουν το 90% αυτού του ποσού. Όλες οι τιμές αφορούν την τέταρτη εβδομάδα του Οκτωβρίου.

Η υψηλότερη τιμή είναι για το ΠΟΠ ελαιόλαδο της Brisighella και ανέρχεται στα 19,5 ευρώ ανά κιλό!!! Το ΠΟΠ ελαιόλαδοαπό την περιοχή του Cianti με την επωνυμία Cianti Classico πωλείται πως 11,80 ευρώ ανά κιλό!!! Λίγο χαμηλότερα στα 10,00 ευρώ ανά κιλό βρίσκουμε δύο ΠΟΠ ελαιόλαδα από την περιοχή της Riviera. Τα φθηνότερα ΠΟΠ ελαιόλαδα της λίστας πωλούνται προς 5,40 ευρώ το κιλό.

Η φετινή χρονιά δεν είναι καλή για το ΠΓΕ ελαιόλαδο της Τοσκάνης, η τιμή του υποχώρησε από τα 8,3 ευρώ ανά κιλό το Δεκέμβριο του 2020 στα 7,93 ευρώ ανά κιλό τον Οκτώβριο του 2021.

Η Ιταλική βιομηχανία του ελαιολάδου στηρίζεται στην προώθηση των ποιοτικών ελαιολάδων και όχι στην πώληση μεγάλων ποσοτήτων. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι που την διαφοροποιεί από την Ισπανική βιομηχανία του ελαιοκομικού κλάδου. Ο Ελληνικός ελαιοκομικός τομέας δείχνει να παραδέρνει ανάμεσα σε αυτές τις δύο επιλογές. Χωρίς καμία από τις δύο να μπορεί να υπηρετήσει με αποτελεσματικό τρόπο.

Τα ελαιόλαδα που παράγονται στην νησιωτική Ελλάδα θα μπορούσαν να είναι αυτά που ανοίγουν το δρόμο για τις αγορές καθώς έχουν σπάνια φυσικοχημικά χαρακτηριστικά. Το παράδοξο είναι πως οι έλληνες έμποροι θεωρούν την μοναδικότητα των νησιωτικών ελαιολάδων πρόβλημα και όχι πλεονέκτημα. Φανταστείτε οι οινοποιεία και οι έμποροι του κρασιού να θεωρούσαν πρόβλημα την μοναδικότητα του ασύρτικου της Σαντορίνης που πρέπει από χρόνια έγινε το σύμβολο του Ελληνικού κρασιού στις διεθνείς αγορές.