Το φταίξιμο δεν ήταν δικό μου, ό,τι κι αν φορούσα όπου κι αν βρισκόμουν!
Γράφει η ΤΕΡΕΖΑ ΒΟΛΑΚΑΚΗ
Δημοσίευση 29/6/2020
Χτες το απόγευμα (27/6/2020) γυρνούσα από τη θάλασσα. Ήμουν καλοδιάθετη, ηλιοκαμμένη και κάπως νυσταγμένη. Ήμουν ευδιάθετη και αμέριμνη. Περπατούσα από ένα κεντρικό σημείο της Μυτιλήνης (το γήπεδο), προς το σπίτι (στην περιοχή της Χρυσομαλλούσας).
Ήμουν μόνη και ήταν απόγευμα (περίπου 18.00), αλλά σε μια επαρχιακή γειτονιά δεν ένιωσα καμιά απειλή. Κακώς. Για πολλή ώρα ο δρόμος ήταν άδειος και ένας τύπος με ακολουθούσε κατά πόδας. Τον είχα προσέξει αλλά δεν έδωσα καν σημασία, διότι οι συνθήκες δεν μου προκάλεσαν άγχος για ενδεχόμενη επικινδυνότητα. Με πλησίασε πολύ και τότε άρχισα να ανησυχώ και να αντιλαμβάνομαι πως ο δρόμος ήταν έρημος. Ο τύπος άρχισε να με προσεγγίζει περισσότερο λέγοντάς μου χυδαιότητες. Ωστόσο είχε βρεθεί τόσο κοντά μου, που σχεδόν έτρεχα.
Μέσα στις χυδαιότητες που άκουσα ήταν και ότι φορούσα κοντό φουστάκι και δεν φορούσα σουτιέν. Ο άγνωστος μάτσο τύπος, που από τύχη δεν με βίασε, με είπε πουτανάκι! Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν τόσο πολλά, αλλά πιο πολύ πως αν βρισκόμουν βιασμένη θα έφταιγα ΕΓΩ. Εγώ, το πουτανάκι, που προκάλεσα. Που δεν φόρεσα σουτιέν. Που φορούσα ένα κοντό φουστάκι. Τα ’θελε και τα έπαθε, άλλωστε.
Όπως η Σούζαν Ίτον, που βγήκε με φόρμα για τρέξιμο, και βρέθηκε βιασμένη και δολοφονημένη. Όπως η Ελένη Τοπαλούδη, που στη δίκη του βιασμού της αναρωτήθηκαν έντονα οι διάδικοι τι φορούσε το θύμα. Όπως η μαθήτρια Λουσία Περές, που αφού ναρκώθηκε, βιάστηκε ομαδικά και δολοφονήθηκε. Όπως η Ζωή Δαλακλίδου, που αφού βιάστηκε στην πιλοτή της πολυκατοικίας όπου έμενε, ο δράστης την έκαψε ζωντανή. Όπως εσύ. Όπως εγώ.
Είμαστε όλες πουτανάκια. Φταίμε. Προκαλούμε. Τα θέλαμε. ‘Πρέπει να προσέχουμε’ μας λένε οι άντρες φίλοι/συνάδερφοι/γκόμενοι και μας προτείνουν να μας «προστατεύσουν». Είτε γιατί έχουν ‘εκπαιδευτεί από μικροί στον ρόλο του δυνατού που προστατεύει τους αδύναμους’. Είτε για να ‘εξαργυρώνουν’ κάποιες φορές την προστασία αυτή παρενοχλώντας μας οι ίδιοι.
Και κατά τα άλλα «αυτά συμβαίνουν», μου είπε ο φίλος. Εκείνος βέβαια με το αντρικό του προνόμιο δεν σκέφτεται τι φοράει, πού πάει και αν μπορεί να είναι επικίνδυνα. Επικίνδυνα είναι για μένα. Εγώ πρέπει να προσέχω. Να φροντίσω να πηγαίνω από πολυσύχναστους, φωτεινούς δρόμους. Να έχω τα στήθη και τα πόδια μου καλυμμένα. Να είμαι ‘σεμνή’. Γιατί αλλιώς μπορεί να με βιάσουν και να με σκοτώσουν και μετά ο βιαστής μου θα αθωωθεί. Έτσι πάει.
Το κείμενο αυτό είναι προσωπική κατάθεση, αλλά και πολιτική τοποθέτηση. Είμαστε εδώ: στο αντισεξιστικό κίνημα, στους δρόμους, η μία δίπλα στην άλλη για να σπάσουμε τα στερεότυπα που μας θέλουν δέσμιες και υποταγμένες. Είμαι εδώ για να μη φοβόμαστε. Είμαστε εδώ για να προσφέρουμε ασφαλείς χώρους απαλλαγμένους από ματσίλα και τοξική αρρενωπότητα. Πάνω από όλα είμαστε εδώ για να απενοχοποιούμε κάθε μέρα τα σώματά μας, τις επιλογές, τη θηλυκότητα ή μη και το φύλο μας το ίδιο.
Όσο η πατριαρχία είναι εδώ, τόσο θα είμαστε κι εμείς εδώ στους δρόμους. Να σπάσουμε την πατριαρχία, την τοξική αρρενωπότητα και κάθε σεξισμό.