Καλή δύναμη, φίλε Θεσσαλονικιέ
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΡΩΤΟΥΛΗΣ Δημοσίευση 29/1/2019

Αρχίζοντας από τα βασικά, σας διαβεβαιώ ότι το Μετρό Θεσσαλονίκης υπάρχει! Το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι που λένε: συνεχίζει να φτιάχνεται και θα ξεκινήσει –χαλαρά- μάλλον το 2020. Όσο για το κοινό, η αίσθηση μου είναι πως βλέπει τα έργα απλά σαν μια ταλαιπωρία που κάποια στιγμή θα τελειώσει. Μέχρι τότε θα πρέπει να εξυπηρετείται με τα λεωφορεία, που δεν τα έχει και σε μεγάλη υπόληψη και ίσως όχι άδικα. Στο αεροδρόμιο για παράδειγμα, το λεωφορείο μας έστησε ένα εικοσάλεπτο πάνω από το αναγραφόμενο στη στάση.
Και με το μακεδονικό, τι γίνεται, ασχολείται ο κόσμος εδώ; Ναι, τον προβληματίζει και οι περισσότεροι είναι μάλλον δυσαρεστημένοι με τις εξελίξεις αλλά χωρίς να τρελαίνονται κιόλας. Στο λόμπι του ξενοδοχείου που μένω, μια μεγάλη παρέα συνταξιούχων, συζητάει για τα εθνικά θέματα σε ένα βαρύ αλλά και χαμηλών τόνων κλίμα. Τρία τραπέζια απέναντι τους, σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, δυο κυρίες της ίδιας ηλικίας, καλοντυμένες, παρφουμαρισμένες, λένε μόνες τους τα δικά τους. Αναρωτιέμαι πια παρέα από τις δυο είναι η πιο σοφή.
Έξω είναι μια αναπάντεχα ηλιόλουστη ημέρα: χιλιάδες έχουν ξεχυθεί σε μαγαζιά και καφετέριες. Διασχίζοντας την Αριστοτέλους, αρνούμαι ευγενικά δύο διαδοχικές προσφορές από αλλοδαπούς για «καλά φτηνά τσιγάρα” και αμέσως μετά ακούω φωνές: πιτσιρικάς γυμνασίου, σε κατάσταση αμόκ, να ουρλιάζει στο κινητό, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τις ίδιες φράσεις: «Δεν ξέρω γαμώτο! Δεν την πήρα εγώ τη σύνταξή σου ρε γιαγιά σου λέω!»
Βιάζομαι ν’ αλλάξω παραστάσεις πηγαίνοντας στην παραλιακή για βόλτα. Περπατώ για κάμποση ώρα μέχρι τον Λευκό Πύργο χαζεύοντας θάλασσα, κτίρια και κόσμο. Και εκεί, κάποια στιγμή βλέπω κάτι το ασυνήθιστο: ένας νεαρός, αραχτός στο πεζούλι, διαβάζει ένα βιβλίο. Πλησιάζω, τον χαιρετώ και τον συγχαίρω. Παρατηρώντας το εξώφυλλο, βλέπω ότι τίτλος και συγγραφέας είναι σε κυριλλική γραφή. Με σπαστά Ελληνικά μου εξηγεί ότι πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα μοναστήρι στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και πως εκείνος είναι Σέρβος. Φανταστείτε, ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου, μόνο ένας αναγνώστης αλλά κι αυτός, ξένος!
Επιστρέφοντας ξενοδοχείο, περπατάω αφηρημένα σ’ ένα πεζοδρόμιο αναλογιζόμενος διάφορα που με απασχολούν αυτόν τον καιρό, όταν κάποια στιγμή βλέπω έναν τύπο κάπου στα τριάντα, να κινείται προς το μέρος μου πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Σταματάει και με ρωτάει χαλαρά, αν υπάρχει κάτι. Ναι του λέω και δίνω κάτι ψιλά σφίγγοντάς του τον ώμο και τη στιγμή που απομακρύνομαι, εκείνος γυρνάει και μου φωνάζει χαμογελαστά «φίλε, καλή δύναμη!»…