ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Η «εκδίκηση» του Κοινοτάρχη!
Οι τοπικές κοινότητες, παίζουν κυρίαρχο ρόλο και προεκλογικά
Γράφει ο ΘΡΑΣΟΣ ΑΒΡΑΑΜ Δημοσίευση 4/5/2019
Όταν ο νομοθέτης του «Κλεισθένη» έδινε -εκτός από διευρυμένες αρμοδιότητες- και ανεξαρτησία στα ψηφοδέλτια των τοπικών κοινοτήτων, σίγουρα δεν θα φανταζόταν ότι δημιουργούσε τις προϋποθέσεις έως και ανατροπής των παραδοσιακών «μεθόδων» που διεξάγονται οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Και αν και είναι σαφές πως στόχος του νομοθέτη ήταν να τονώσει τον απαξιωμένο στην εποχή του «Καλλικράτη» θεσμό των τοπικών κοινοτήτων, όσο προχωράμε προς τις πρώτες εκλογές του «Κλεισθένη», διαπιστώνουμε πως τελικά κατάφερε κάτι πολύ μεγαλύτερο, από την απλή απαλλαγή των προέδρων των κοινοτήτων από την «κηδεμονία» του δημάρχου. Μία απαλλαγή μάλιστα που προεκλογικά -θα λέγαμε με σιγουριά βάσει του ρεπορτάζ μας- μάλλον αντιστρέφει τον κυρίαρχο ρόλο του υποψηφίου δημάρχου στον καθορισμό της ψήφου των κατοίκων στα χωριά. Αφού αυτή, φαίνεται πως παύει να είναι τόσο «δημαρχοκεντρική» και επηρεάζεται πια περισσότερο από τον άλλοτε πανίσχυρο «κοινοτάρχη».
Πώς προκύπτει αυτό το συμπέρασμα; Σε παλαιότερο σχετικό μας ρεπορτάζ για τις τοπικές κοινότητες -οι οποίες μάλιστα στις επικείμενες εκλογές του Μάη θα έχουν και δική τους ξεχωριστή κάλπη, ανάμεσα σε εκείνες των ευρωεκλογών και των περιφερειακών/δημοτικών εκλογών- είχαμε αναφερθεί εκτενώς στην προωθούμενη αναβάθμισή τους. Ενώ είχαμε σταθεί ιδιαίτερα στο γεγονός πως οι περισσότεροι υποψήφιοι πρόεδροι/συνδυασμοί στις τοπικές κοινότητες, εμφάνιζαν στοιχεία πολιτικής ωριμότητας. Αφού δεν είναι λίγα τα χωριά της Λέσβου, που διαθέτουν ανεξάρτητους συνδυασμούς από τους υποψηφίους δημάρχους και συμμετέχουν στις επικείμενες εκλογές, χωρίς «εξαρτήσεις» αλλά και χωρίς «κομματικά» μπόνους.
20 και κάτι όμως μέρες πριν από τις εκλογές, ο «κοινοτάρχης» φαίνεται πως επιστρέφει από το παρελθόν και παίρνει μία γλυκιά εκδίκηση. Αφού τα επιτελεία των υποψηφίων δημάρχων, από εκεί που στις αυτοδιοικητικές εκλογές της τελευταίες 20ετίας «φύτευαν» και έναν υποψήφιο πρόεδρο χωριού, μέσα από τα σπλάχνα της δημοτικής τους παράταξης, σήμερα βλέπουν πολλές άλλοτε διάπλατες ψηφοθηρικές διόδους, κλειστές. Ή στην καλύτερη, μισοανοιχτές προκειμένου να γίνουν προεκλογικές διαπραγματεύσεις.
Μόνο που στις διαπραγματεύσεις αυτές, σε θέση ισχύος δεν κάθεται πια ο υποψήφιος δήμαρχος. Αλλά ο υποψήφιος πρόεδρος! Ο οποίος έχοντας μπει στη διαδικασία να καταρτίσει ένα «δικό του ψηφοδέλτιο» με συγχωριανούς του συνυποψηφίους, έχοντας απέναντί του αντίστοιχα ψηφοδέλτια συγχωριανών του, βλέπει πια τον υποψήφιο δήμαρχο σαν έναν μακρινό… ξάδερφο. Ο οποίος έχει πια πολύ λίγα να του δώσει και στην πραγματικότητα, έχει πια κυρίως ανάγκη για να πάρει.
Σε μία πιο απλή ανάλυση λοιπόν, θα λέγαμε πως τα χωριά πλέον εμφανίζονται να ψηφίζουν δίνοντας έμφαση στο πιο… κοντινό και άμεσό τους τοπικό ψηφοδέλτιο. Βάζοντας σε δεύτερη μοίρα δηλαδή το δημοτικό και σε τρίτη το περιφερειακό. Με τους υποψηφίους δημάρχους και περιφερειάρχες, να αναγκάζονται να ακολουθήσουν τα τοπικά «ρεύματα» και να μην μπορούν να καθορίσουν όπως παλιά την ψήφο, από την δική τους επιρροή.
Το αν είναι καλή ή κακή αυτή η διαφαινόμενη εξέλιξη, έχει φυσικά διαφορετικές αναγνώσεις. Βάσει της «αρχής» του νομοθέτη, που ήταν ο πιο άμεσος «εκδημοκρατισμός» της αυτοδιοίκησης, θα έλεγε κανείς πως ο στόχος επετεύχθη. Ωστόσο, δεν μπορεί και κάποιος να μην εκφράσει τον προβληματισμό του για το γεγονός πως… πολλαπλασιάζονται τα «παζάρια» ειδικά προεκλογικά, αλλά και για το ότι πολλοί υποψήφιοι πρόεδροι, έστω και ανεξάρτητοι πια, εξακολουθούν να φορούν τον μανδύα του «κοινοτάρχη», με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.